Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά

Τυχαία συνάντηση

«Μου λείπεις, μ'ακούς;»

3 μήνες μετά

Pov Άννας

Πάντα αναρωτιόμουν πως οι άνθρωποι μετά από μια απώλεια συνεχίζουν να ζουν. Πως καταφέρνουν να επουλώσουν τις πληγές τους. Τώρα ξέρω.

Δε γιατρεύονται με τον τρόπο που είχα εγώ στο μυαλό μου. Δεν εξασθενεί από τον οργανισμό τους ο πόνος, δε φεύγει από μέσα τους.

Ο θάνατος αφήνει πίσω μια θλίψη, μια αχνή εικόνα, ένα θολό τοπίο και αναπάντητα γιατί, που κατατρώνε τα σωθικά σου.

Η μαμά μου, η Χρύσα και η Λίνα μου λέγανε διαρκώς να κάνω υπομονή, πως θα περάσει και εγώ σκεφτόμουν πως γίνεται να συμβεί κάτι τέτοιο.

Δε τις συγχώρεσα για την αλήθεια που μου απέκρυψαν αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να σταματήσω να τους πηγαίνω κόντρα. Στην αρχή -από την μέρα που έμαθα την αλήθεια και μετά- μαλώναμε συνεχώς. Φωνές, τσιρίδες, αλληλοκατηγορίες μέχρι που αντιλήφθηκα ότι είναι οι μόνοι άνθρωποι που μου έχουν μείνει.

Ο πρώτος μήνας ήταν ο δυσκολότερος. Συνειδητοποιούσα μέρα με την μέρα όλο και πιο πολύ πως όντως έχασα τον μπαμπά και την αδερφή μου και δε θα τους ξαναδώ ποτέ. Δε θα ξανακούσω τη φωνή τους, τα βήματά τους στο σπίτι.

Αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να γιατρευτεί η καρδιά μου, μέσα σε τόσο πόνο. Η απάντηση ήρθε από μόνη της και λέγεται χρόνος.

Λένε πως με τον χρόνο ο πόνος μαλακώνει. Εμένα σκλήρυνε. Έγινε πέτρα και έμεινε, σε μια γωνιά του κορμιού μου, να μου θυμίζει εκείνο το πένθος το βαρύ, που δε φεύγει ποτέ από μπροστά μου.

Αναζητούσα συνεχώς απαντήσεις, όμως οι όποιες προσπάθειες έπεφταν σε κενό. Σταδιακά άρχισα να καταλαβαίνω πως η μόνη δύναμη που μπορεί να με κρατήσει ζωντανή είναι η δική μου και βρίσκεται μέσα μου.

Ανάγκασα τον εαυτό μου να ορθοποδήσει, να κάνει ότι και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Σηκωνόμουν, έτρωγα, πήγαινα στη δουλειά, μαγείρευα, καθάριζα, κοιμόμουν. Στην αρχή οι κινήσεις ήταν ρομποτικές, σιγά σιγά όμως απέκτησαν νόημα.

Όσο για τον Δημήτρη...
Έρχεται πάντα αυτή η ώρα της μέρας που τον σκέφτομαι. Το βράδυ.

Κάθε νύχτα είναι πιο δύσκολη, με τις στιγμές μας να μαζεύονται σαν στρατιωτάκια έτοιμα για μάχη. Μαζεύονται εκεί γύρω από την καρδιά μου και παλεύουν να τον διώξουν ή μήπως να τον φέρουν πίσω; Πολεμάνε και κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο δυνατά, πιο ανθεκτικά στον χρόνο και την απουσία του.