Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά

Ανείπωτα λόγια

«Να παρατηρείς τον έρωτα την στιγμή
που γίνεται ένα με τη θάλασσα.
Την στιγμή που κλείνεις τα μάτια και
σιωπάς πριν βουτήξεις μέσα της.
Εκείνη τη μαγική στιγμή που παγώνει
ο χρόνος και για μια στιγμή, ό,τι αγαπάς,
ό,τι ποθείς, ό,τι ζητάς είναι εκεί.»

Pov Άννας

Αυτές τις μέρες περνάμε κάθε λεπτό της ημέρας μαζί. Βλέπουμε την Ανατολή του ηλίου, κάνουμε βόλτες στην πόλη, επισκεπτόμαστε μουσεία και μέρη που ο Δημήτρης έχει στο «πρόγραμμα», εξερευνούμε μικρά χωριουδάκια και σεργιανιζόμαστε στο κέντρο τους, τρώμε πεντανόστιμα φαγητά.

Η καινούργια οικειότητα που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ανάμεσά μας με γεμίζει ευτυχία. Στην αρχή ήμουν νευρική, πλέον όμως είμαι συνεπαρμένη από όλες τις αισθήσεις που με την βοήθεια του ανακαλύπτω. Ο τρόπος που με αγγίζει με γεμίζει αυτοπεποίθηση κάνοντας με να νιώθω πολύτιμη.

Σήμερα ξεκινήσαμε την μέρα μας με ένα πικ νικ. Φάγαμε στο χορτάρι κάτω από μια πελώρια οξιά με χρυσαφιά, πορτοκαλιά και κόκκινα φύλλα που έριχναν το φως στα μαλλιά του Δημήτρη ανοίγοντάς τα.

Τώρα ξαπλώνει στη κουβέρτα που έχουμε στρώσει και το φως του ηλίου, που περνά μέσα από τα φύλλα, πέφτει πολύχρωμο στο πρόσωπό του και μου κόβει την ανάσα. Γέρνω πάνω του και τον φιλάω ξανά και ξανά, μέχρι που νομίζω ότι θα τρελαθώ.

Κολλάω πάνω του και τον γεύομαι μέχρι που αισθάνομαι πως αυτό είναι έρωτας. Το ανεξέλεγκτο καρδιοχτύπι και το χαμόγελο σ' εκείνο το δέκατο του δευτερολέπτου ανάμεσα στα φιλιά.

Δ: Αύριο φεύγουμε και-

Τον αποστομώνω φιλώντας τον. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στο φιλί μας. Κάτι μέσα μου δεν θέλει να φύγει, δεν θέλει να επιστρέψει. Πιθανότατα γιατί η Βενετία είναι πανέμορφη και γιατί περνάμε υπέροχα.

Α: Θέλω να σταματήσω τον χρόνο και να μείνουμε εδώ.

Ο Δημήτρης παίρνει μια κοφτή ανάσα και γελάει βεβιασμένα.

Δ: Εγώ να δεις πόσο.

Η φωνή του μαγκωμένη, ηχεί παράξενα.

Α: Ούτε εσύ θέλεις να γυρίσουμε εε;

Το χέρι του χαϊδεύει το περίγραμμα των χειλιών μου και μια ανατριχίλα διαπερνά την ραχοκοκαλιά μου.