Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά

Πάλι δική σου

«Να σε αγγίζω και να μην
έχεις αμφιβολία για το
πόσο μου έλειψες.»

Pov Άννας

Το κεφάλι μου είναι βαρύ και το φως που λάμπει μέσα από τις κίτρινες κουρτίνες είναι έντονο, πολύ έντονο. Κίτρινες κουρτίνες;

Ανοίγω πάλι τα μάτια μου περιμένοντας να δω τις γνωστές μπλε κουρτίνες του παιδικού μου δωματίου να καλύπτουν τα παράθυρα αλλά όχι. Εξακολουθούν να είναι κίτρινες.

Οι τελευταίες δώδεκα ώρες έρχονται σε κύματα ασύνδετων αναμνήσεων που δε βγάζουν πολύ νόημα. Τίποτα δε βγάζει νόημα. Μου παίρνει ολόκληρα δευτερόλεπτα, ακόμα και λεπτά, για να μπει το μυαλό μου σε διαδικασία να κατανοήσει τι έχει συμβεί.

Η συνεχής κατανάλωση αλκοόλ είναι η δυνατότερη ανάμνησή μου από τη χθεσινή βραδιά. Ξαφνικά με διαπερνά μια αλλόκοτη εικόνα, εμένα να χορεύω στη μπάρα ενός μπαρ. Αποκλείεται. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο.

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι το συναίσθημα ανακούφισης που ένιωσα όταν μπήκα στο σπίτι του Δημητ-

Πετάγομαι πάνω.
Είμαι στο σπίτι του Δημήτρη.

Το ραντεβού με τον Μάρκο.
Το μπαρ.
Ο Δημήτρης.
Ο χορός.
Τα ποτά.
Εγώ μεθυσμένη και ο Δημήτρης να με κουβαλά στους ώμους του.
Τα παπούτσια που με πέθαιναν.
Το φόρεμα.
Το φιλί μας.
Το ότι με έστειλε για ύπνο μετά.

Το αίσθημα της γελοιοποίησης με καταβάλει εντελώς όσο αρχίζω και θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες. Ανακάθομαι αργά, αλλά και αυτό μου φαίνεται πολύ γρήγορο. Αισθάνομαι το σφυγμό μου πίσω από τα αυτιά μου και θέλω να τρέξω μακρυά από αυτό το δωμάτιο. Μακρυά από αυτό το σπίτι. Μακρυά από εκείνον. Δεν το κάνω όμως γιατί δεν έχω το κουράγιο. Αντ'αυτού κλείνω ξανά τα μάτια μου και κοιμάμαι.

.~.~.~.~

Όταν ξυπνάω ξανά, το κεφάλι μου είναι λίγο πιο ελαφρύ και καταφέρνω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Βγαίνω από το δωμάτιο παραπατώντας, πηγαίνω στο χολ και μετά στη κουζίνα, όπου βρίσκω τον Δημήτρη να κάθεται πίνοντας καφέ.

Όταν κοιτάζω το ρολόι στον φούρνο βλέπω ότι είναι περασμένες τέσσερις το απόγευμα.

Δ: Πως είσαι;

Με ρωταει δειλά καθώς γυρίζει να με κοιτάξει.