Ερωτευόμαστε ξανά και ξανά

Επιθυμία

«Το θέμα είναι τελικά,
τι τολμάς να θέλεις.»
- Ρενέ.

Pov Δημήτρη

Από το αμάξι κατεβαίνει πρώτη η Άννα, η οποία δείχνει...διαφορετική.

Α: Σε ευχαριστώ πολύ που με έφερες.

Γυρίζει προς τον οδηγό του αμαξιού ο οποίος αν δεν με απατούν τα μάτια μου δεν είναι άλλος παρά ο βλάκας ο πρώην της, ο Μάρκος.

Μ: Χάρηκα που σε ξαναείδα.

Που βρεθήκανε;
Άραγε εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση;
Τι της είπε;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Κοιτάζω πάλι την Άννα και προσεύχομαι από μέσα μου να τον διώξει.

Α: Ελα μέσα αν θέλεις.

Μ: Ναι οκ, αν δεν ενοχλώ.

Ενοχλείς.

Α: Φυσικά και όχι.

Βγαίνει από το αμάξι και την πλησιάζει. Κάτι σκοτεινό και εκρηκτικό σιγοβράζει στα σωθικά μου. Άνθρωποι σαν τον Μάρκο με εκνευρίζουν μόνο με την παρουσία τους.

Έλλειψη ηθικής, χαρακτήρα, ύπαρξη μόνο της ανεγκέφαλης ανάγκης να χαϊδεύουν οι άλλοι τον εγωισμό τους.

Ένα νεύρο χτυπάει έντονα στο σαγόνι μου καθώς τους πλησιάζω.

Pov Αννας

Νιώθω κάπως περίεργα που μιλάω με τον Μάρκο. Η μεταξύ μας ενέργεια είναι πολύ πιο διαφορετική από ότι την θυμόμουν. Πράγμα που λογικά οφείλεται στο ότι θυμάμαι μόνο ένα συγκεκριμένο κομμάτι της σχέσης μας.

Πάω να ξεκλειδώσω την πόρτα του γραφείου αλλά τότε μια βαθιά φωνή κόβει την κλωστή που κρατάει την παρατεταμένη μας σιωπή στον αέρα. Βγάζω μια κοφτή εκπνοή πριν γυρίσω.

Ψηλός.
Μελαχρινός.
Ακριβό άρωμα.
Κουστούμι.

Ο Δημήτρης.

Δ: Ελπίζω να μη σας διακόπτω.

Μ: Φυσικά και όχι.

Μια υποψία εκνευρισμού σκλήρυνε την κατά τα άλλα ευγενική απάντηση του Μάρκου.

Οι γροθιές του Δημήτρη είναι σφιγμένες σε μια προσπάθεια να ελέγξει τα νεύρα του. Κοιτάζω τον Μάρκο που δείχνει να νιώθει πλέον άβολα, χωρίς ωστόσο να τρομάζει.