အရှိန်မှန်မှန်ပြေးလွှားနေသော ဆိုင်ကယ် ကလေးသည်မြေနီလမ်းများပေါ်မှဖြတ်၍မောင်းနှင်နေသည်။
"မနက်က ကိစ္စနဲ့ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးနေသရော့လား...ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ..ထယ်ယောင်းကိုက ကတိပေးထားပြီးသားဖြစ်နေလို့ပါ"
"မဆိုးဘူး"
ရှေ့မှမောင်းနေသူ ဂျောင်ကုကို ဆော့ဂျင် စကားလှမ်းစတော့ "မဆိုးဘူး" သာပြောတယ် အသံလေးက မာဆတ်ဆတ်။ဒီကောင်လေး စိတ်ဆိုးနေသေးတာပဲ။
"ဟုတ်လို့လားဗျာ..."
"ဟုတ်တယ်!"
"ဖြေးဖြေးမောင်းနော်...ကျွန်တော်ကြောက်လို့ရယ်..."
ဆော့ဂျင် ထိုင်နေသည့် ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီယာနောက်မှ ဂျောင်ကုနားပိုတိုးကာ ဂျောင်ကု၏ အင်္ကျီစများကိုဆုပ်ကိုင်ရင်းပြောလိုက်သည်။ရုတ်တရက် လုပ်လိုက်သည့်အခြေအနေကြောင့်မို့ ထင်၏။ကောင်လေး က အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့် ဆိုင်ကယ်တောင် လယ်ကွင်းတွေထဲ ထိုးကျတော့ မလိုဖြစ်သွားသေးသည်။
ဆော့ဂျင် နောက်မှနေ ကြိတ်ရီမိ၏။သည်ကောင်လေးကို သူ စကားတွေအများကြီးပြောပြီး စချင်,နောက်ချင်သည်။
တစ်ခါတစ်လေ အရှက်သိပ်သည်းပြီး အူကြောင်ကြောင်လေး ဂျောင်ကုကို မခို့တရို့လေး စ,ရ တာဆော့ဂျင် ပျော်သည်။ဟန်လုပ်စရာမလို၊စကားလုံးတွေရွေးစရာမလို၊လွတ်လပ်ပေါ့ပါးလှပါ၏။
"ဂျောင်ကု ကို ကျွန်တော်မေးရအုံးမယ်"
"အင်း"
"ကျွန်တော့်ကို စတွေ့ တုန်းက ဘယ်လိုမြင်လဲ"
ထယ်ယောင်းက သူ့ကိုစတွေ့တုန်းက အေးချမ်းတယ်လို့မြင်တော့ ဒီကောင်လေးလည်း သူ့ကို ဘယ်လိုမြင်မလဲသိချင်သည်။ကောင်လေးက ချက်ချင်းမဖြေ။နဲနဲကြာကြာစဥ်းစားပြီးမှ အဖြေပေး၏။
"ကဝေလေး တစ်ကောင်လို့မြင်တယ်"
"ခင်ဗျာ..."
ကဝေလေးတဲ့။ဆော့ဂျင် ဂျောင်ကု အဖြေကိုကြားပြီး အားရပါးရ ရယ်တော့ ဂျောင်ကုက "ဟုတ်တာပြောတာဗျ"ဟုဆိုလေသည်။
