A real lovestory

deel 19

POV Matthy:
Ik kan het niet meer. Het is m'n eigen schuld, en dat weet ik. Maar ik wil hier gewoon niet meer zijn. Ik heb het te erg verpest. Ik loop naar de badkamer, ik zie een scheermesje op de plank liggen. Het scheermesje dat ik dacht nooit meer hiervoor te gebruiken. Maar hier ben ik dan toch weer. Ik zet het mesje op m'n polsen en begin met het maken van diepe sneeën. Het bloed stroomt uit m'n aderen. Ook op m'n buik maak ik een paar sneeën. Ik merk dat ik licht word in m'n hoofd. Er wordt aangebeld maar ik kan niet opstaan. Ik val op de grond en alles wordt zwart.

POV Robbie:
Ik ben onderweg naar kantoor om wat spullen te pakken. M'n reserve sleutels en wat kleding ligt daar nog. Niks bijzonders maar ik wil het wel terug hebben. Ik kom door de deur heen gelopen en ik zie iedereen zitten. Iedereen behalve Matthy. Hij durfde zeker niet. 'Gast, wat is er aan de hand?' Vraagt Raoul meteen. 'Vraag maar aan Milo.' Antwoord ik kortaf. Ik zie Milo schuldig en zenuwachtig de andere kant opkijken. Raoul kijkt Milo aan, tenminste, dat probeert hij. Maar hij besluit niks te zeggen. 'Maar dit meen je niet echt toch?' Vraagt Koen. 'Jawel, klaar mee. Helemaal klaar mee.' Zeg ik geïrriteerd. Milo is stil. Ik kijk hem ook niet aan. Ik ga ook niet tegen hem praten. Ik pak snel en paar spullen. 'Doei, Koen en Raoul. We blijven elkaar spreken. Geen zorgen.' Zeg ik nog snel voordat ik wegloop. Ik bedenk me nu dat ik in nog naar Matthy moet voor een paar spullen. Ik besluit ze gelijk maar op te gaan halen. Dan ben ik daar vanaf. Als ik bij Matthy aankom druk ik op de deurbel. Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat lopen. Nog geen 5 seconden na dat ik heb aangebeld, hoor ik een hele harde klap. Daarna is het stil. Ik schrik en ik maak me gelijk grote zorgen. Ik mag dan wel heel boos op hem zijn, maar dat betekent niet dat ik niet om hem geef. hij is nogsteeds een soort van vriend. Vroeger zelfs m'n beste vriend. Ik bel eerst nog een keer aan. Ik krijg geen reactie. Ik ben bang. Ik heb de sleutel van zijn huis nog, dus ik besluit de deur open te maken. Eenmaal binnen in de woonkamer zie ik niks. Geen Matthy. Ik zoek in het huis. Als ik de badkamer binnenloop, vergroten mijn ogen onmiddellijk. Ik kan niet geloven wat ik zie. Ik zie Matthy liggen, op de badkamervloer, helemaal onder het bloed en buiten bewustzijn. Hij heeft een grote hoofdwond en zijn hele polsen en buik zijn kapot. Nu weet ik waar de klap vandaan kwam. Ik zie de wasbak onder een vlek met bloed zitten. Hij heeft waarschijnlijk zijn hoofd hard gestoten tegen de wasbak. Ik twijfel geen seconde. Ik probeer hem wakker te krijgen, maar geen reactie. Ik bel 112. 'Goeiemiddag, 112 alarmcentrale waarmee kan ik u van dienst zijn?' klinkt een vriendelijke, rustige stem aan de telefoon. 'Ja hallo, ik kom net het huis van een vriend binnen, en hij ligt hier onder het bloed, bewusteloos op de badkamervloer.' Zeg ik zo rustig mogelijk, ookal ben ik ontzettend in paniek. 'Oke, goed dat u belt. Er is een ambulance onderweg meneer. Rustig blijven, het komt goed. Blijf maar aan de lijn tot de hulpdiensten zijn gearriveerd.' Zegt de vrouw. Ik volg haar advies op. Na 5 minuten komen de ambulancemedewerkers binnen. Ze rennen naar de badkamer. 'Meneer, achteruit alstublieft.' Zegt een van de mensen. Ik word zowat aan de kant geduwd. Ik stress heel erg op dit moment. Hoe boos ik nu ook ben, ik meende niet dat ik hem nooit meer wilde zien. Hij was, en word, dat weet ik zeker, weer mijn beste vriend. Ik kan hem niet kwijtraken. Matthy zijn polsen worden verbonden. Tegelijkertijd wordt hij gereanimeerd. Ik ben in paniek. Ik kan niet zonder hem. Wat heeft hij zichzelf aangedaan? Ik hoor gehoest. 'Matthy?!' Ik zie dat Matt weer wakker is. Tranen springen in m'n ogen. Hij wordt gelijk meegenomen naar het ziekenhuis. 'Als u wilt kunt u meegaan.' Ik twijfel geen seconde. Natuurlijk ga ik mee. Ik laat hem echt niet alleen. 'Matt? Gaat het een beetje?' Vraag ik heel rustig aan hem. 'Robbie? Wat doe jij hier? Hoe heb je me gevonden en hoe kom je in mijn huis?' Zegt hij een beetje in de war. 'Ik wilde wat spullen komen ophalen, ik belde aan en op dat moment hoorde ik een harde klap. Toen heb ik met jou reservesleutel, die ik heb, de deur opengemaakt. Toen heb ik je gevonden en 112 gebeld. Maar Matt, wat heb je jezelf aangedaan? Waarom?' Vraag ik bezorgd. 'Ik weet het niet. Ik wil hier gewoon niet meer zijn. Ik heb het verpest en niemand zal me toch missen.' Zegt hij.' Sorry? Ik zal je missen. Ik kan niet zonder je en de wereld heeft je nodig, Matt. Onthoud dat alsjeblieft. En ja, ik ben boos op je. Maar dat komt ook weer goed. Want je blijft altijd m'n beste vriend. Met of zonder relatie. Ik zal altijd om je blijven geven.' Zeg ik nu in tranen. Matthy begint ook te huilen. 'Dankje Rob. Ik heb zoveel spijt, echt waar.' 'Dat weet ik. En we komen er wel uit. Maar voor nu, focus op jezelf en je herstel. Het komt goed, Matt.'