A real lovestory

deel 20

POV Matthy:
Ik word vanuit de ambulance het ziekenhuis ingereden. Robbie is bij me. Ik snap niet waarom, ik snap niet waarom hij me nog wilt spreken. Maar voor nu vind ik het heel fijn dat hij er nogsteeds voor me is. Ik word een kamer ingereden en het verband wordt van mijn polsen afgehaald. Er zitten enorme wonden die nogsteeds bloeden. Gelijk word het gehecht en het bloeden stopt nu dus ook. Er word ook naar mijn buik gekeken. Maar die is al gestopt met bloeden. Tenslotte wordt ook de wond op mijn hoofd behandeld. Ik ben er goed vanaf gekomen. 'Wil je me alsjeblieft nooit meer zo laten schrikken?' Vraagt Robbie. 'Beloofd' Zeg ik snel en glimlach klein. 'Matthyas, je bent er goed vanaf gekomen gelukkig. Wel is het verstandig dat je hulp gaat zoeken.' Zegt de arts die binnen komt lopen en drukt een flyer in m'n hand. 'Kliniek ameide'. Lees ik voor. Ik schrik een beetje. Dat wil ik absoluut niet. 'Doe maar, je moet beter worden. En het gaat goed komen echt waar.' Zegt Rob geruststellend. Ik kijk hem even aan en knik dan. 'Wanneer kan ik terecht?' Braag ik aan de arts. Je kunt vandaag nog terecht als je wilt. Je mag je persoonlijke spullen gewoon meenemen, zoals telefoon, kleding en die dingen. Uiteraard geen scherpe dingen. Als je wilt kun je nu wat spullen ophalen en gelijk terecht. Wil je dat?' Vraagt hij. Ik knik voorzichtig. 'Goed, je kunt dan wat spullen halen en daarna kun je erheen. Ik besluit om het gelijk maar te doen. Ik geef mijn autosleutels aan Rob. Hij gaat snel mijn auto ophalen. Binnen 20 minuten is hij terug. We stappen in mijn auto, Robbie rijd. Als we bij mij aankomen pak ik snel een tas met wat kleding en mijn telefoon. 'We kunnen gaan.' Zeg ik als ik weer instap. Het is maar 10 minuten rijden, want ja Ameide is niet zo groot. Als we het terrein oprijden word ik heel zenuwachtig. 'Rob, ik ben bang.' Zeg ik tegen hem. 'Het komt goed. Het is 4 weken en daarna kom ik je weer ophalen. Ik kom je zo vaak mogelijk bezoeken, en ik denk elke dag aan je, beloofd.' Zegt Robbie. Ik knik. Ik wil uitstappen, maar ik word teruggetrokken. Ik kijk om en Rob begint mij te zoenen. Als we na een tijdje loslaten heb ik een twinkeling in mijn ogen. Ik heb dit gemist. Ik besef me nu, ik wil Milo niet. Ik wil Robbie. Alleen Robbie. 'Ik heb dit gemist.' Zegt Robbie dan. 'Ja, ik ook. Ik hou van je.' Zeg ik. Ik geef hem nog een kusje en stap uit. 'Ik hou ook van jou, Matt.' Zegt Rob. 'Ik spreek je zo snel mogelijk. Succes!'Schreeuwt hij nog. Ik zwaai naar hem en hij rijd de parkeerplaats af, met mijn auto die hij waarschijnlijk weer bij mij thuis neerzet. Ik besluit na even twijfelen naar binnen te lopen. Hier ga ik dan.

POV Robbie:
Ik hoop echt dat het Matthy gaat lukken. Ik maak me zorgen maar ook weet ik dat het beter is voor hem dat hij daar zit. Ik zet Matthy zijn auto terug bij zijn huis en neem zijn autosleutels mee naar mijn huis. Zo weet ik zeker dat ze niet kwijtraken. Ik pak m'n eigen auto en rijd naar Eindhoven toe. Dit was me het dagje wel.