A real lovestory

deel 21

POV Robbie:
Er zijn 2 weken voorbij, en ik heb de andere jongens ook geïnformeerd over Matthy. Ik ben super trots op hem. Ineens word ik gebeld door een onbekend nummer. Ik besluit maar gewoon op te nemen. 'Goedemiddag, met Robbie van de Graaf.' Zeg ik als ik opneem. 'Goedemiddag. Dit is Kliniek Ameide. We hebben een probleem, Matthy is namelijk weg. We hebben geen idee waar hij is. is hij bij u?' Wordt er gevraagd. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Waar is die jongen? 'Nee, nee bij is niet hier.' Antwoord ik. 'Oke bedankt, we gaan hem zoeken en laten weten als er nieuws is.' Wordt er gezegd. 'Prima, bedankt.' Zegt ik een ik hang op. Waar kan hij zijn?

-Een paar uur eerder-

POV Matthy:
Ik kan dit niet meer. Ik hoor hier niet thuis en ik wil weg. Ik wil naar Robbie, en ik wil de andere jongens weer zien. Het is hier net de kleuterschool met alle regeltjes die ze hebben. Ook moet ik hier veel sociaal contact maken met andere mensen. Niet mijn sterkste punt. Ik pak het tasje met de enige spullen die ik bij me heb en besluit via mijn kamer het raam uit te klimmen. Zo kan ik weg via de achteringang. Dit is echt vet makkelijk. Niemand heeft dit sowieso doorgehad. Maar, wat nu? Waar kan ik heen? Ik besluit eerst maar naar de supermarkt te gaan om een broodje te kopen. Het eten in de kliniek was namelijk niet te vreten. Ik zoek een bankje op en geniet rustig van m'n broodje. Oja, ik zat inderdaad in een gesloten instelling. Wat dus betekent dat ik niet naar buiten mag. En als ik naar buiten ga, mag ik niet weg zonder begeleiding.

-tijdskip terug naar nu-

Na rustig genoten te hebben van m'n broodje, besluit ik terug naar M'n huis te lopen. Het is maar 15 minuten lopen gelukkig. Ik wil naar Rob toe. Bij mij thuis aangekomen wil ik instappen, 'Kutzooi!' Roep ik net iets te hard. Een vrouw die langsloopt kijkt me raar aan. Ik glimlach naar haar om het  minder arkward te maken. Robbie heeft mijn autosleutels mee naar Eindhoven genomen. Ik kan nergens heen nu. Ik bel Robbie gelijk, omdat hij hierheen moet komen met mijn sleutel. 'Matt? Waar ben je?' Hoor ik een bezorgde stem aan de telefoon. 'Hey Rob, rustig maar, ik ben thuis. Ik wilde naar jou toe maar jij hebt m'n autosleutels, dus ik kan nergens heen. Je moet nu hier naartoe komen. Alsjeblieft.' Zeg ik. 'Ik kom er nu aan, je hebt wel je huissleutels toch?' Vraagt Rob. 'Ja, die heb ik. Kom nu hierheen. Tot zo.' 'Tot zo, ben er met een uurtje. Doeg lief.' Zegt Robbie en hangt dan de telefoon op.

Een wat korter deeltje, maar het volgende deel word langer. Beloofd!
@Jade2912, bedankt voor de inspo van dit deel!