Gecenin Bir Vakti

Kalbimi Susturamadığım Hikayem

İnsan kalbini susturamadığı zaman başlıyor hikayesi.
Gecenin zifiri sessizliğinde gördüğü göz kamaştıran yıldızla.

Umudun, umutsuzluğa kapıldığı dalgalarda deniz yıldızıdır maviler.

Ne parlak bir Işık bekler sonları ne de son sayfaları kaybolmuş masallar.
Ilık bir esintinin kurbanı olmuştur sessiz seslenişler.

Dönüşü olmayan insanlar, devamı yazılmayan kitaplar.

Herşey senin dünyanın ne kadar renkli olduğuna kalmıştır.

Ama belkide gözü geceden başka renkle tanışmamış gözler, daha mutlu sonlar yazıyordur zihninde.
Kim bilir?

İnsan, ihtiyacı olan duyguyu kucaklıyor bir şekilde tanımasa da.

Her gördüğü kedinin hayatına dokunmak istercesine masumane.

Nasıl görünür oldun bilmiyorum.
Tekrar karşılaşır mıyız minik yıldız? Gecenin anlattığı bin bir gece masalında ruhlarımız tanışık gelir mi yine bilmeden.

Ya da ben, koca dünyada sadece sana açılabileceğimi düşünür müyüm yeniden.

Artık yeryüzü kışın esiri. Belki bir daha ki sonbaharda sana güzel şeyler fısıldarım.

Hasretlerim, ağlamaktan çok uzak olur belki.

Ve geceler yine uykunun en tatlı hali... Kayıplarım, sessizliğimle hatrı sayılır cinsten değil.

Çoğu zaman sadece ben varım benimle birlikte. Sonra avucumda biriken çaresizlik...

Sonrası sadece rüyalardan ibaret...