Gecenin Bir Vakti

Gecenin Sesi Olmak

Zifiri sessizliğin ardından gözlerimi güneşin değdiği histe buluyorum.

Yine aynı yerdeyim.

Gökyüzü mavi, hava da ki derin soğukluk ellerim kadar yüreğimi de acıtıyor.

Bir gün aynı kaldırımda oturup, gülmeyip ağlayacağım aklıma gelmezdi.

Ne garip ki gökyüzü bile sisli. Bulutların arkasında saklamış güneşe yalvaran, ağaçlar gibi ruhum. Sesi çıksa sessizlik. Çıkmasa hissizlik kucaklıyor zihnimi.

Buruk bir tebessüm var dudaklarımın kenarına ulaşan. Kayıp bir hüzün...

Canım yanıyor!
Ama neden yandığını bilmiyorum ruhumun. Belkide biliyorum ama kabul etmesi fazla zor.

Elimi nereye uzatsam boşluğa çekiliyorum.

Matem havası var parmak uçlarımda. Değdiği yer tuzlu bir serap. Gölgelere tutunmuş tanıdık hissi arıyorum karanlıkta.

Gölgesiyle arkadaş olan birinin gözyaşlarını güneşin ne taraftan vurduğu belirler minik serçe.

Buralar karanlıkta kalsa da en çok ayın tevazuyla baktığı anları seviyorum. Ne olduğunu bilmek kadar güzel birşey var mı? Işığını başkasından aldığının minnetiyle dağıtarak, gecesinin sesi olmak...

Sonra tüm sessizliğinle kendinden hoşnut olup kendini kabul etmek...