Vuslat konağında büyük bir hüzün vardı. Tam bugün 18 yıl olmuştu. Herkes odalarına kapanmıştı. Meyra hanım, Barının odasına girmiş hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.
Milan ise bilgisayarından kardeşi ile olan fotoğraflarına bakıp kendine lanetler ediyordu. Yıllar önce kardeşine verdiği sözü tutamamıştı. Onu bunca zaman yalnız bırakmıştı.
18 yıl önce
Milan odasına ağlayarak gelen kardeşiyle elindeki kitabı bırakarak kardeşini kucağına aldı. Milan eliyle Barının göz yaşlarını silip "Abicim ne oldu? Kim üzdü seni?" diye sordu.
Barın, Milana kocaman sarılarak "Rozanin abisi gitmiş." diyip daha çok ağlamaya başlayınca Milan kaşlarını çatıp "Abicim sen bunun için mi ağlıyorsun?" diye sorduğunda Barın abisine daha çok sokulup "Hayır sende beni bırakıp gideceksin diye ağlıyorum" dediğinde Milan derin bir nefes alıp kardeşini karşısına oturttu.
Milan "Barın ben seni ne olursa olsun hiç bırakmayacağım. Hep yanında olacağım" dediğinde Milan göz yaşlarını silip "Gerçekten mi abi? Sen hep burada benimle mi olacaksın?" diye sorduğunda Milan başını sallayarak kardeşini onayladı
Barın "Söz mü?" diye büyük bir heyecanla sorduğunda Milan kardeşini kendine çekip "Abilik sözü" dediğinde Barın "Abim beni hiç bırakmayacak" diyip bağırıştı.
Milan da Barının saçlarının arasına kocaman bir öpücük bırakıp fısıltı ile "Senin abin seni hiç bırakmayacak" dedi.
Milan aklına dolan anıyla yaşaran gözlerini silip "Özür dilerim abicim. Abin sözünü tutamadı." dedi ve kafasını yastığa gömerek bir süre sessizce ağladı.
Ne kadar isterdi suan kardeşi ile birlikte olmayı.
Milan ne kadar süre o şekilde durdu bilmiyordu. Odasına gelen kardeşi Eceyle düşünmeyi kenara bıraktı.
Ece "Abi sen iyi misin?" diye sorduğunda Milan gözündeki yaşları silip "İyiyim abicim bir şey mi oldu?" diye sordu.
Ece abisinin yanına oturup "Bir şey olmadı sadece birazcık canım sıkıldı." dediğinde Milan eceyi kolunun altına alıp saçlarının arasına kocaman bir öpücük bıraktı.
Ece abisinin kucağındaki laptopta gördüğü fotoğrafla kocaman yutkunup "Abi barın abimi çok mu özledin?" diye sordu.
Milan kardeşinin sorusu ile duran göz yaşları tekrardan gözlerini buldu.
Milan "Evet abicim barın abini çok özledim" dedi. Ece ekrana bakarak "Çok isterdim onu tanımayı onunla vakit geçirmeyi" dediğinde Milan "İnan bana o da seni tanımayı çok isterdi" dediğinde Ece kocaman gülümseyerek "Gerçekten mi?" diye sordu.
Milan bu haline gülümseyip "Gerçekten abicim. Hatta biliyor musun sizi öğrendiğinde o kadar çok sevinmişti ki abi olucam diye" dediğinde duraksamisti.
Ece abisinin durması ile "Bizim doğumumuz onun sonu oldu" dediğinde Milan "O nasıl söz öyle Ece" diye kızdığında Ece gözlerini ellerine indirip "Yalan mı abi? Biz birkaç gün hatta birkaç saat geç doğsaydik abim şuan bizimle olurdu." diyerek ağlamaya başladı.
Milan kardeşini kendine çekerek "Sizin bir sucunuz yok bir tanem. Abini biz koruyamadik. Eğer bir suçlu varsa o biziz siz değil." diyip göz yaşlarını serbest bıraktı. Ne kadar çok Ece'nin yanında ağlamak istemese de kendine engel olamamıştı.
Ece, abisinden gelen göz yaşlarını hissedince yerinde doğrulup abisinin göz yaşlarını sildi. "Abi lütfen ağlama sen ağlayınca ben daha da çok üzülüyorum." dediğinde Milan kardeşinin saçlarına kocaman bir öpücük kondurup "Tamam bak ağlamıyorum" dedi
