╰┈➤ Layla Winter miała wszystko, czego tylko zapragnęła. Przynajmniej na to wskazywały pozory jej idealnego życia. Uległo ono zmianie, gdy musiała zamieszkać z ojcem, dotąd widzianym przez nią jedynie na starych fotografiach w rodzinnym albumie. Męż...
— Trzeba było wezwać egzorcystę, wypić wodę święconą, a nie wyzywać na pojedynek szachowy Kaidena Stevensona! — wrzasnął Jesper.
Jestem pewna, że prawie doprowadziłam osoby przy naszym stole do zawału. Dobrze, że o tej porze nie było w stołówce zbyt wielu ludzi. No, ale ja również nie dowierzałam temu, co zrobiłam.
— Wielkie dzięki za radę, Jessie. Mam ochotę rzucić się z wieży w bibliotecznym — oznajmiłam przygnębiony głosem.
— Ta z budynku mieszkalnego pana Huttona jest wyższa — zauważyła ponuro June.
— Dobra! — uderzyłam dłonią w stół. — Wyjdę z tego z twarzą, zobaczycie!
— O, cześć, Nancy — rzuciła łagodnie Ramona, spoglądając gdzieś za mnie.
— Słyszałam, o czym mówiliście — wyznała i spojrzała na mnie z powagą. — Mogę cię nauczyć grać, ale nie obiecuję, że z nim wygrasz.
— Naprawdę? Nauczysz mnie? — dopytywałam jednocześnie z niedowierzaniem i ulgą. Nancy uśmiechnęła się i z potwierdzeniem skinęła głową.
— A jej co nagle odbiło? — zapytał Jesper, gdy Nancy siadała już do stolika dla samorządu i więcej ani razu na nas nie spojrzała.
— Nancy chce się zintegrować — wytłumaczyła Ramona. — Wiesz, jak było z Denise.
— Zintegrować? Jeśli chce dobrze dla Layli, niech ją trzyma z dala od Judy — poradził Jesper, a Ramona kopnęła go pod stołem.
— Ja tu jestem — przypomniałam zdezorientowana tokiem ich rozmowy.
— Nie przejmuj się, Jesper gada czasem bzdury, a w sumie to całkiem często — pocieszyła Ramona, a Jesper zrobił urażona minę, chwytając się teatralnie za serce.
Miałam pewne obiekcje, jeśli o to chodziło, ale wolałam nie drążyć tematu. Nie wiedziałam jeszcze, że będę tego trochę żałować, ale mawiało się, że ciekawość to wybrukowanie własnej ścieżki pod bramy piekieł, a moja ścieżka była już prawie gotowa to i ryzyko stawało się coraz większe.
Na angielskim usiadłam z Jesperem, a raczej on przypałętał się do mnie, stwierdzając, że trzeba się zintegrować. Lubiłam Jespera. Był wesoły i beztroski. Był też pod paroma względami charakteru bardziej podobny do mnie, niż mogłabym przyznać. Byłam pewna, że razem z nim wpadnę jeszcze w wiele kłopotów i nie przeszkadzało mi to, ani trochę.
