Σκεψεις

69

"Πως είσαι??"
"Είσαι καλά??"
"Ρε πως είσαι σήμερα??"
"Μπρο είσαι κομπλέ??"
"Αγάπη όλα καλά ρε??"
Και άλλες τόσες ερωτήσεις για να δουν πως είμαι...
Και η απάντηση??
Πάντα η ίδια
"Μια χαρά είμαι"
Μόνο που δεν είμαι....
Μπορεί να χαμογελάω κάθε μέρα αλλά δεν είμαι καλά
Η ψυχή μου φωνάζει από μέσα
"ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ...
ΠΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΠΡΆΓΜΑΤΙ ΚΑΛΑ...
ΠΕΣ ΟΤΙ ΘΕΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙΣ...
ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΞΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΑΛΛΟ...
ΟΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΤΕΛΕΙΏΣΕΙ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ...
ΠΩΣ ΘΕΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΆ..."
Αλλά δεν το κάνω
Η φωνή μου χάνεται στην σιωπή
Στην σιωπή που αφήνει πίσω η απάντηση μου
Συνεχίζω την κουβέντα με την κλασσική ερώτηση
"Εσυ πως είσαι??"
Και ξεκινάνε να μου λένε τα προβλήματα τους ενώ από μέσα μου σκέφτομαι
"Πώς το κάνετε αυτό??"
"Πώς μπορείτε να μιλάτε τόσο εύκολα για οτιδήποτε σας απασχολεί??"
"Πώς το κάνετε να είναι τόσο εύκολο??"
Μα οι απαντήσεις δεν μου έρχονται
Κάθε βράδυ κάθομαι και σκέφτομαι το πόσες φορές θέλω να μιλήσω σε κάποιον
Σε έναν φίλο
Στα αδέρφια μου
Σε έναν άγνωστο που μπορεί και να μην ξανά δω και ποτέ
Σε έναν απλό γνωστό
Αλλά δεν μπορώ
Κάθε φορά που προσπαθώ πάει χαμένη
Δεν ακούνε
Έτσι έμαθα να είμαι στην σιωπή
Έτσι ξεκίνησα να γράφω
Να βγάζω τον πόνο μου και τις σκέψεις μου σε ένα τετράδιο
Ένα τετράδιο που είναι πάντα εκεί για να με ακούσει
Να κρύψει τον πόνο μου μέσα στις σελίδες του
Να τον κρατά σαν ένα καλό μυστικό
Ένα μυστικό που δεν θα το διαβάσει κανείς
Και μόλις γεμίσει αυτό το τετράδιο
Θα το κάψω
Για να μην μπορεί κανείς να δει τι γράφω
Θα αφήσω την φωτιά να καίει αυτό το τετράδιο ενώ από μέσα μου θα σκέφτομαι
"Σε ευχαριστώ που με άκουσες...
Που δεν με έκρινε...
Που κράτησες τα μυστικά μου..."
Και μετά θα βλέπω τις στάχτες να ταξιδεύουν με τον αέρα σα να με χαιρετά
Σα να μου λέει
"Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες"