Acaba beni duymadı mı? Yoksa bilerek mi bana dönmedi? Ben bu floru napayım ki şimdi. Neyse, Baran sonra verirsin. Bişey olmaz. Sağ tarafıma baktığımda Cihan'ı bir adam getiriyordu tekerlikli sandalye de. -Geçmiş olsun."dedi adam ve sonra yanımızdan ayrıldı. Bi flora bakıp gülümsedim. Cihan elimdeki flora bakıyordu.
-Abi yüzünde güller açıyor. Bu az önce doktorun bileğindeydi. Yoksa sana mı verdi. Numarasını filan da alsaydın bari.
-Cihaaan! Saçmalama kadın düşürdü. Arkasından seslendim beni duymadı.
-Tabi tabi kesin seslenmişsindir. İstesen götürüp verirdin. dedi Cihan gülerek.
-Kızın ismini bile bilmiyorum Cihan saçmalama artık. Alr tarafı floru düşürdü. Kontrole geldiğimizde veririz.
- Abi uzun bi aradan sonra ilk defa böyle tebessüm ederken gördüm. Yutkundum sadece bişey demedim. Cihanı alıp eve gittim. O floru 2 hafta boyunca hiç kaybetmedim. Hep benim yanımda durdu. Ben ona baktım o bana.
2 Hafta sonra
(Admin:İşte beklenen gün geldi.Jjsjdjsj)
Hiç uyumadım gece. Sağa döndüm sola döndüm bi türlü uyku tutmadı. Bugün Cihan'ın kontrol günü. Siyah takım elbisemi giyip çalışma odama geçtim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öylece dışarıyı izliyorum. Çalışma masamın çekmecesindeki floru aldım ve ceketimin cebime koydum. Kapı çalındı o anda
-Baran beyim Cihan ney uyandı sizi arabanın önünde bekliyor. dedi Kader Abla ve odadan çıktı.
Ceketimi de alıp odadan çıktım. Cihan çoktan arabanın içinde oturuyordu bile.
-Oooo abi bu ne yakışıklılık ya.
-Her zamanki halim Cihan. Farklı bişey yok. Yaklaşık 25 dk sonra hastaneye geldik.
Cihanla birlikte arabdan inip hasteneye doğru ilerledik. Cihan artık bastonla yürüyordu. Çünkü cihan tekerli sandalyeyle gelmeyi sevmiyordu.
O kadın işte ordaydı. Bize bakıyordu. Tesadüfe bak. Bize doğru ilerlemeye başladı. Yanımıza geldiğinde Cihan kolumu çekiştirdi.
-Merhaba. Cihan nasılsın daha iyi misin?
-Evet daha iyiyim. Bir an önce kurtulmak istiyorum bu alçıdan.
-Kendini iyi hissetmene sevindim. Hadi odaya geçelim de alçını çıkaralım. İkisi birlikte odaya doğru ilerlediler. Bende orada sandalyeye oturup bekledim.
(30 dk sonra) Nerde kaldı bunlar ya? Sıkıldım burda ağaç oldum. Demeye kalmadı odadan çıktılar.
-Nerde kaldınız ya? Ağaç oldum burada.
-Öyle kolay değil bu işler. Ama şaşırdım biliyor musunuz?
-Ben arabaya gideyim abi.dedi Cihan bana göz kırparak ayrıldı bizim yanımızdan.
-Neye şaşırdınız hanfendi.
-Bağırmadınız. Bağırmadan beklemeyi başardınız.
-Yine mi aynı konu. Konuyu kapattık sanıyordum.
-Kapandı tamam. Bişey demiyorsanız benim artık gitmem gerekiyor. Cebimdeki floru çıkartıp ona doğru uzattım.
-Bu sizin o gün Cihanı getirdiğim gün konuştuğumuzda düşürdünüz. Arkanızdan seslendim ama duymadınız galiba.
-Ha evet benim. Yok yok duymadım. Teşekkür ederim. dedi bana doğru tebessüm ederek.
-Ben artık gideyim hastalarım beni bekler.
-Bu arada adınız nedir? Naptın Baran kıza dan diye isim mi sorulur. Şimdi suratına bı ta tokat çakarsa görürsün sen Baran.
-Dilan. Neden sordunuz? Peki ya sizin adınız ne? Dilan hı güzel isim. -Baran bende. Meraktan sordum ben. Peki siz neden sordunuz?
-E bende meraktan sordum o zaman. Bana mı güldü o. Gülüşü de güzel kendi gibi. Baran kendine gel.
-Ben gideyim hoşçakal Baran.
-Hoşçakal Dilan...
🤍🍃Bölüm Sonu 🤍🍃
Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın emeğe saygı lütfen!
