İneffable |Hyunlix

2.Bölüm.

"Neden orada öyle dikiliyorsun, bebeğim? Gelsene."

"Tamam."

Her normal hareketi, her normal kelimesi siyah takımlının gözüne tatlı geliyordu.

Masanın başında oturmuş Felixe bakarak yanındaki sandalyeye oturdu. Hyunjin onun siyah takım elbiseyle ne kadar sexy göründüğünü düşünüyordu. Kesinlikle, onun için yaratılmış gibi gözüküyordu.

"Neden burada olduğumu söylemeyecek misin?"

"Yemeğini ye."

Bakışlarını siyah saçlıdan çekip, masada gezdirdi. 

Masada sadece sebzelerden oluşan yemekler ve salata vardı. 

Felix Hyunjinin bunları sevmediğini biliyordu. Onu izlediği iki yıl boyunca onun hakkında çok şey öğrenmişti. Ama yapacak bir şey yoktu, bebeğini sağlıklı beslemeliydi. Sadece bazen minik kaçamaklar yapa bilirdi. Mesela, bunu yedikten sonra ona tatlı verecekti.

Onun fark etmeden yüzünü buruşturmasıyla minik bir gülüş ele geçirmişti yüzünü. Fakat sonra hemen sildi gülüşünü.

"Ben bunları yemek istemiyorum. Hem neden beni kaçırdığını söyle."

"Yemeğini ye."

Son cümlesini görmezden gelerek, tekrarladı.

Hyunjin derin bir iç çekti.

"Ben eve gitmek istiy-"

"Sana yemeğini ye dedim!"

Onun aniden bağırmasıyla yerinden sıçrayan beden gözlerinin yaşardığını fark etmemesi için kafasını aşağı eğdi.

Yine bağırmıştı.

Siyahlı olan yine istemeden yaptığı şeyle ofladı.

"Bana böyle davranacaksan, neden beni buraya getirdin ki?.."

Sessizce söylediği şey Felixin kulaklarına dolduğunda, ayağı kalktı. Hyunjine yakınlaşıp, elini onun saçlarına çıkardı.

Saçının okşanmasıyla dolu gözlerini ona çıkardı. İsmini bile bilmediği bu adam neden sürekli onunla temas ediyordu?

Evet bu iyi hissettiriyor. Fakat sebebi nedir? O da mı onun gibi yapacaktı?

Gözleri sarı uzun saçlarından gözlerine kaydı. Dolu olan gözleri onun irisleri ile kesişince, sebepsizce daha da doldu.

"Ağlama ve yemeğini ye. Bitirdiğinden emin olduğunda az önceki odaya çık. Seni orada bekliyor olacağım."

İfadesiz yüzü daha çok ağlaması için yeterdi. Kafasını aşağı yukarı salladı. 

Kemikli olan ellerini saçından çekip, merdivenlere adımladı.

Arkasından izledi gidişini. Gözden kaybolunca, önüne döndü. Zorla da olsa yemeliydi. Salatayı yemeye başladı. İdare ederdi.

...

Salatasını bitirdikten sonra az önce uyandığı odaya çıkan Hyunjin odanın kapısının önünde duruyordu. Kapının kolunu aşağı indirip içeriye girdi. Felix onu, kollarını arkasındaki yatağa yaslayarak oturup bekliyordu.

Hyunjin onun önüne gidip, neden burada olduğunu sormak için ağzını aralamıştı ki, Felix onun belinden tutarak kucağına, kasıklarına oturttu. Bununla Hyunjin neye uğradığını şaşırdı.

"N-ne yapıyorsun?"

"Ne yapmışım?"

"K-kucağına oturttun?"