Fransa'dan Türkiye'ye dönecek olan Berfu uçağının bir gün rötar yapması sonucu, uçuş firmasının kendisini yerleştirdiği otelde tanıştığı Cesur ile dolu dolu bir gün geçirir. Öte yandan Türkiye'ye döndüğünde ailesinin baskılarıyla istemediği biriyle...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şimdiden karakterleri de bırakıyorum buraya <3
❄️
Fransa'dan Türkiye'ye dönecek olan Berfu uçağının bir gün rötar yapması sonucu, uçuş firmasının kendisini yerleştirdiği otelde tanıştığı Cesurla dolu dolu bir gün geçirir. Öte yandan Türkiye'ye döndüğünde ailesinin baskılarıyla istemediği biriyle evlendirileceğini bildiğinden koca bir günü bitirdiğinde kendisini Cesur'un ona yaptığı kaçış teklifini kabul edip Fransa'da kalmaya devam ederken bulacaktır.
❄️
Gelecek bölümlerden.
Elim valizime giderken hareketlerimdeki istemsizliği o kadar net hissediyordum ki, bunun dışarıdan bile fark edilebildiğinden emindim. Ellerim bir türlü valizime ulaşmak istemiyordu. Valizimi almak, dış hatların olduğu bölüme doğru yürümek istemiyordum.
Tek istediğim şey zamanın durması ve bizim de bu anın içine hapsolmamızdı.
Zira şu andan sonrası benim için korkutucuydu. O uçağa binecek, dört yıl önce güçlüklerle kaçtığım evime dönecek ve ailemin benim için, bana sormadan planladığı hayatımın akışında bir seyirci gibi olan biteni izleyecektim. Ablamın seneler önce yaşadığı her şey birer birer gözümün önünden geçerken bu defa aynı senaryonun içinde kendimin olacağını bilmek bana kendimi çok güçsüz hissettiriyordu. Kendi hayatımın iplerini elimde tutmayı başaramayacak kadar beceriksiz, bir kez olsun aileme karşı çıkamayacak kadar korkaktım. Tıpkı dün gece Cesur'a anlattığım gibi, ben buydum.
Beni böyle büyütmüşlerdi. Bana doğru olanın bu olduğunu öğretmişlerdi. İnsan yıllarca doğru olarak benimsediklerinin dışına kolay kolay çıkamıyor, baş kaldıramıyordu.
Ve bunu yapamadığı için de kendini suçlamayı bir an olsun bırakamıyordu.
Sırf oyalanmak adına saçlarımı omzumdan geriye iterken bakışlarımı Cesur'a doğru çevirdim. Elleri ceplerinde bir şekilde ileriye doğru bakıyor ve benimle birlikte sessizce uçağın kalkma saatini bekliyordu. Valizimi bile gidip verememiştim, niyetim son dakikalara kadar beklemekti. Onunla geçireceğim fazladan bir dakikanın bile bana iyi geleceğini düşünüyordum halbuki onu tanıyalı sadece yirmi dört saat olmuştu.
Tam olarak yirmi dört saat.
Birisine bağlanmak ve ona hisler beslemek için oldukça kısa bir süreydi. Birini sevmek için ise çok çok erken bir süre. Kalbimde dolup taşan hislerin adının sevgi ya da aşk olmadığının gayet farkındaydım ama ne olduklarına dair en ufak bir fikrim olmaması beni derin düşüncelere sürüklüyordu. Neydi bu yanından ayrılmak istememenin adı?
