Nonsense - 靡言 [BL Novel]

15-Bir insan yorulmadan nasıl hayatta kalabilir?

Mo Chuan önde tek başına yürüyordu ve ben de her zaman iki metre mesafeyi koruyarak onun arkasına düşüyordum.

Chunna'nın evinden çıktıktan sonra benimle bir daha hiç konuşmadı ve ona yardım etmeme de izin vermedi. Yürürken elindeki yarayı da acilen tedavi etti - yeşil Hetian yeşim boncuklarını kullanarak yerden aldığı bir dalı doğrudan koluna sardı ve sıkıştırıp kanamayı durdurmak için sıktı.

Sarı toprak boyunca kan noktaları vardı. İlk başta çok sık aralıklarla görülüyorlardı, ancak daha sonra, belki de turnike etkili olduğu için, damlalar arasındaki aralıklar uzama eğilimi gösterdi.

Beş dakika yürüdükten sonra sağlık merkezinden hiçbir iz göremedim ve sormadan edemedim. "Ne kadar uzakta?"

Öndeki Mo Chuan aniden durdu ve kaşları çatık, yüzünde "Neden hala buradasın?" ifadesiyle şaşkınlık içinde bana baktı.

"Yolu biliyorum, kendim gidebilirim." Gitmemi istediğini nazikçe ifade ettikten sonra cevabımı beklemeden tek başına yürümeye devam etti.

Seni takip etmemi istemiyorsan, bıçağı benim için engellemeseydin.

İçimden küfrettim ve birkaç adım yanına yürüdüm: "Orak az önce çok paslıydı. Yaralanmadan dolayı tetanos mu oldun acaba? Sağlık ocağınızda bu aşı var mı? Yoksa hastaneye mi gitmeliyiz?"

Arka arkaya üç soru sordum ama hiçbir şey duymamış gibiydi. Sonra ön taraftan iki kadın sırtlarında sepetlerle köşeyi döndü. İkisi şakalaşıyordu ama Mo Chuan'ı görünce durdular ve yol kenarına çekildiler. Mo Chuan yaklaştığında hepsi önünde eğildi.

"Pinga."

Mochuan hafifçe başını salladı ve onlara selamlarını iade etti.

Yaşlı kadın sepeti boşalttı, iki koyu kırmızı elma çıkardı ve Mochuan'ın kollarına doldurdu.

"Bugün pazardan aldım. Eve götürüp yiyebilirsiniz."

Genç kadın da sepetten iki patates çıkardı ve onları Mochuan'a vermek istedi: "Ailem bunları kendi yetiştirdi, al bunları."

Mochuan iki kişiyi gördüğünde sağ eli arkasındaydı. Şimdi sadece tek eliyle tutuyor ki böyle tutması hiç kolay değil. Artık zorlukla tutabildiğini gördüm, bu yüzden hafifçe tuttum ve elmaları ve patatesleri doğrudan kollarıma aldım - her cebime bir elma ve her elime bir patates koydum.

İki kadın sözlerini bitirip mutlu bir şekilde ayrıldılar.

Kadınların uzaklaştığını gören Mo Chuan dudaklarının kenarlarını hızla indirdi ve kaşları ile gözleri arasındaki yorgunluk gözle görülür bir şekilde derinleşti.

"Bütün gün böyle davranmaktan yoruldun mu?" Onu böyle gördüğümde yorulduğumu hissediyorum.

Her ne kadar herkesin bir dereceye kadar iki yüzü olsa da, özel hayatında bir yüzü, sosyal ortamlarda başka bir yüzü olsa da, çoğu insan bu iki görünüm arasında çok net sınırlara sahiptir ve herkes doğal olarak ne yapacağını bilir. Duruma göre hangi yüzü kullanacağını. Ancak Mo Chuan'ın sınırları bulanık.

Asıl kişiliğini silmek için çok çabalıyor gibi görünüyor ve hoşgörü, kısıtlama ve kılık değiştirme yoluyla, kamuoyu algısıyla tutarlı bir "Pinga" imajı oluşturdu.

"Beş bulanıklığı olan bu kötü dünyada, bir insan yorulmadan nasıl yaşayabilir?" Sorumu zekice geçiştirdi, yüz metre daha ilerledi ve göze çarpmayan küçük bir avluya döndü.

Kapıda asılı olan "Pengge Sağlık Merkezi" tabelasını gördüğümde doğru yerde olduğumuzu anladım.

Sağlık merkezi, Haicheng'deki umumi tuvaletlerden çok daha büyük olmayan küçük bir odadan ibaretti. Dış cephesi bile aynı tarzda, basit beyaz seramik karolarla kaplıydı. İçeride, altmışlı yaşlarında, kır saçlı, yaşlı bir doktor klinikte oturuyordu.