Nonsense - 靡言 [BL Novel]

19-Göz Kamaştırıcı Derecede Muhteşem

Yol boyunca gizlice yolcu koltuğundaki Mo Chuan'a dikkat ediyor, onu konuşturmaya çalışıyordum ama gözleri başından sonuna kadar hafifçe kapalıydı, sanki uyuyor ama uyumuyor gibiydi ve beni görmezden geliyordu.

Sessizlik, sessiz konuşma ya da sessiz meditasyon olarak da bilinir, kitaplarda okuduğuma göre, kişinin konuşmasını yasaklayarak beden, konuşma ve zihinden oluşan üç karmanın saflığına ulaşmasını sağlayan bir uygulamadır.

"Hastalıklar ağızdan girer, felaketler ağızdan çıkar" derler. Görüldüğü gibi ağız insan vücudunda en çok sorun yaratan organdır. Ağız durmadığı sürece ağzın karması da devam edecektir. Bu nedenle, sözel karmalarını azaltmak için bazı kişiler kendilerine bir zaman belirler ve "konuşmayı durdurma" pratiği yapmaya başlarlar. Bu süre günler, aylar, hatta yıllar olabilir.

Buna ek olarak, Shiyu'yu tüm hissedebilen varlıkların iyiliği için de uygulayabilir, bu dünyada hiçbir felaket, zorluk, hastalık ve acı olmamasını dileyebilir ve Shiyu'nun erdemlerini tüm canlı varlıklara aktarabilirsiniz; veya Mochuan gibi, belirli bir uygulamayı bozduğunuz için, Shiyu'yu acilen kullanmanız gerekir. Dikkatinizi dağıtan tüm düşüncelerden kurtulun ve saf bir kalbe dönün.

Sonuç olarak, Zhiyu şaşırtıcı ve anlaşılabilir değil, ama...

"Akşam yemeğinde iki parça ekmek yediğin için yedi gün boyunca konuşmayı kesmek senin için biraz fazla değil mi?"

Tabii ki Mo Chuan bana cevap vermedi, yüzüme bile bakmadı.

Bu "mevsim dışı yemek" yediğin için demek. Çok da kötü bir şey olmamalı, yoksa o dilini bırakıp bundan sonra konuşmayan bir dilsiz olmayacak, değil mi?

Yağmur durmuş olsa da Cuoyansong'a dönüş yolu hâlâ çok çamurluydu. Neyse ki Yan Chuwen'in cipi yeterince güçlüydü. Lastikler birkaç kez kaydı ve güçlü beygir gücüyle çukurdan çıktı.

Arabayı yavaş kullandığım için Pengge'ye döndüğümde saat öğlene yaklaşıyordu. Belki de ana girişten geçerken birine çarpmaktan korkuyordum, bu yüzden Mochuan onu indirmeden önce arka dağa gitmemi istedi.

Arabayı patikanın önüne park ettikten sonra onunla birlikte arabadan indim, arka kapıyı açtım ve hastane tarafından verilen ilacı verdim.

Çantayı aldı, gözlerini kapadı ve başını sallayarak bana teşekkür etti ve sonra dolambaçlı dağ yoluna doğru yürüdü.

Ellerim ceplerimde arabanın kapısına yaslanmış bir şekilde altında durdum ve artık göremeyene kadar sırtının yavaşça uzaklaşmasını izledim.

Cebimdeki şekerlemeyi çıkardım ve ambalaj kağıdını yavaş yavaş soydum. Ancak şeker cebimde durduğu ve sıcaklık çok yüksek olduğu için erime belirtileri gösterdi ve ambalaj kağıdına yapıştı.

Tabii ki erimişti.

Ellerimdeki yapışkan pisliğe bakınca iştahım kaçtı ve şeker paketini tekrar sarıp cebime tıkıştırdım.

Enstitüye döndüğümde Yan Chuwen çoktan uyanmıştı. Geri döndüğümü gördüğünde, duş almayı bitirmemi bile beklemedi. Banyonun dışında bekliyordu ve dünün ayrıntılarını sordu.

Mo Chuan'ın yaralandığı kısımdan bahsederken Yan Chuwen sözümü kesmeden edemedi. "Bak, hâlâ insanların ayrımcılık yaptığını, o insanın sana karşı ayrımcılık yaptığını ve buna rağmen bıçağı senin için engellediğini mi düşünüyorsun?"

Başımdaki köpüğü ovuşturdum, elimle bir an durakladım ve sonra hızla tekrar kaldırarak şöyle dedim: "Onu bunca yıldır tanıyorsun ve hala bilmiyor musun? O bunu başkasına da yapardı. Bu bana karşı ayrımcılık yapmakla aynı şey değil."