Nonsense - 靡言 [BL Novel]

7-Burada Yemek Yeme

"Bu saksıların hepsini değiştirmen gerekiyor mu?" Etrafıma bakındım ve kabaca bir hesap yaptım. Bahçede yığılı en az yirmi saksı çiçek vardı.

"Tek başıma bu kadar çok şeyi değiştiremem. Bugün yarısını değiştiririm, kalanını da yarın yaparım." Yan Guan'ın kıyafeti iyi görünse de çalışmak için pek uygun değildi. Mo Chuan konuşurken plastik saksıyı bir kenara koydu ve geri kalanını ustalıkla çıkardı. Alt kolların kolları belin etrafından bağlandı ve alttaki dar kollu beyaz gömlek ortaya çıktı.

Çok geniş omuzları ile doğal bir elbise askısıydı. Bu sayede ince bir beli ve uzun bacakları varmış gibi görünüyordu. Televizyondaki yıldızlardan daha iyi bir vücuda sahipti.

"O zaman... sana yardım etmeme ne dersin?" Burnuma dokundum ve işi almak için inisiyatif kullandım.

Mo Chuan durakladı, yere baktı ve tereddüt etti: "Bu çok utanç verici."

Ceketimi çıkarmaya başlamıştım bile: "Zaten yapacak bir şeyim yok, bol bol vaktim var."

Yardım etmek için olduğunu söyledim ama aslında hiçbir şey yapmadım. Sadece plastik saksıya biraz kil ekledim, biraz taban gübresi serptim ve Mochuan'a verdim.

Mekanik işlem, beynin bir kısmının başka şeyler düşünmek için serbest kalmasını sağlar, örneğin... Orkidelerin yetiştirilmesinin zor olduğu söylenir, ancak bu her zaman doğru değildir. Bu yine de onları kimin yetiştirdiğine bağlıdır.

Mo Chuan üniversite yatakhanesinin balkonuna çok sayıda çiçek ve bitki ekerdi. O gittikten sonra Yan Chuwen işi devralmaya çalıştı ama başaramadı ve bir bitki katiline dönüştü. Son sınıfta okulu terk etti, bitkiler ölü ve sakattı, sadece bir saksı orkide yaşam belirtisi gösteriyordu.

Acınacak haldeydim ve onu büyükanneme verdim. Yaşlı kadının özenli bakımı altında, orkideler her yıl çiçek açıyor, canlılıkla doluyor ve gittikçe büyüyordu.

Ne yazık ki güzel günler uzun sürmedi. Birkaç yıl içinde yaşlı büyükannem gitti ve çiçek tekrar sahipsiz kaldı.

Kısa orkide birkaç kez el değiştirdi ve ona biraz sempati duydum, bu yüzden onu stüdyomda tuttum. Ama bakım eksikliği mi vardı bilmiyorum ama bir daha hiç çiçek açmadı.

Belki de "bir erkek sırdaşı için ölür, bir kadın onu memnun edecek bir erkek arar" misali, çiçekler sadece doğru kişi için açacaktır. Yani beklediği kişi ben değilimdir belki.

Son çiçek saksısını Mo Chuan'a uzatırken aniden sordum. "Geçtiğimiz birkaç yıl içinde buradan hiç ayrıldın mı?"

Mochuan'ın parmakları leğenin kenarını gevşekçe kavradı ve "Nereye gidebilirim?" diye sordu.

"Dışarıya. Son yedi yılda hiç dışarı çıktın mı? Dünyanın nasıl değiştiğini görmek istemiyor musun?" Yüz ifadesindeki değişiklikleri gözlemledim ve devam ettim: "Farklı manzaralar görmek ve farklı yemekler yemek. Yemek yemek, sevdiğin kişiyle seks yapmak ve özgürce gelip gitmek istemiyor musun?"

Böylesine pervasız bir sorgulama son derece kabaydı. Öfkeleneceğini düşünmüştüm ama sadece bana baktı ve tekrar sordu: "Ne yapabilirim?"

Mo Chuan'ı incitmeyi umarak biraz sert davrandım ama o beni durdurdu.

Biraz gayretle saksıyı elimden aldı, arka bahçedeki odunluğun önündeki selvi ağacına baktı ve şöyle dedi: "O ağaç da dış dünyayı görmek isteyebilir, ama kökleri buraya yerleşmiş ve uzun zamandır buraya çok sıkı bağlıyım, nasıl gidebilirim?"🤧

Orkidenin etli köklerini dikkatlice saksıya yerleştirdi ve ardından yüz ifadesinde hiçbir kızgınlık izi olmadan etrafını yeni kille doldurdu.