Nonsense - 靡言 [BL Novel]

20-Sadece Pinga Ol

Perdeyi açtıktan sonra Mo Chuan gürültüyü duyunca durdu ve dönüp baktı.

Orada açıkça durdum, gözlerim gizlenmemişti: "Yardım etmemi ister misin?"

Bir an düşündü ve sonunda tek elinin olmasının sakıncalı olduğunu hissetti, bu yüzden kıyafetleri bana uzattı.

Gözlerim göğsünde ve karnında gezindi. Bütün gün tapınakta kalırken bu adam nasıl formda kalabiliyordu? Haftada iki kez spor salonuna giden ben onun kadar iyi değildim. Bu alanda ırksal bir avantajı mı vardı?

Kolumu bir kolundan geçirerek ona yaklaştım, kıyafetlerini arkasından çektim ve diğer kolundan geçirerek ona yol gösterdim.

Vücudundaki hafif dezenfektan kokusu berrak bir pınar gibiydi, salondaki belirsiz ve karışık kokuyu dağıtarak insanların birdenbire tazelenmiş hissetmesini sağladı.

"Bunu çıkarmak ister misin?" Düğmelerini iliklemeden önce taktığı boncukları çıkarmak istedim. Dokunur dokunmaz elimi tuttu ve kenara çekti.

Bilerek geri çekildim: "Biliyorum, dokunmak yok, dokunmak yok."

Boncukları kendisi çıkardı ve yatağın üzerine gelişigüzel attı. Uzun bulutlar aşağı sarktı ve hatta yatak çerçevesine çarptı, bu da kalbimin kırılmasına neden oldu.(benimki de kırılıyor şu anda)

Az ötede parlayan boncuklara baktım ve ona nazikçe hatırlattım.
"Bunları kaldırsan iyi olur. Onları bu şekilde dışarıda bırakmak güvenli değil."

Duyup duymadığını bilmiyordum ama yine de yüz ifadesi değişmedi.

Pijamasının düğmeleri ilikli ve tek eliyle bağlamakta zorlanıyordu, bu yüzden hala benim yapmama ihtiyacı vardı. Düğmeleri iliklemeyi bitirdikten sonra bilinçli bir şekilde geri adım attım. Kemerini çıkardım ve belindeki giysi yığını düşüp yere yığıldı.

Kıyafet yığınının arasından çıkıp yataktan bir çift bej pantolon aldı ve çenemi kapıya doğru kaldırarak bana baktı. Anlamı apaçık ortadaydı.

"Yardımıma ihtiyacın yok mu?" Kafam karışmış gibi davrandım.

Bana sessizce baktı, yüz ifadesi hiç gevşemiyordu.

Ellerimi kaldırdım ve kapıya doğru geri yürüdüm: "Tamam, tamam, ben gidiyorum. Yarın tekrar rapor veririm."

Dışarıdaki avlu kapısını onun için kapattım ve enstitüye yalnız döndüm.

Sonraki birkaç gün, planlandığı gibi rapor verdim ve onun için bazı ev işleri yaptım. Sözlü çatışmalar daha az olabilir ama daha uyumlu bir şekilde geçiniyoruz.

Gün boyunca onunla satranç oynar, müminleri kabul edişini izler, ara sıra odun keser, geceleri sobayı odunla doldurur ve ayrılmadan önce duş alıp pijamalarını giymesini beklerdim.

Çok özel durumlarda, onun yerine telefona ben bakarım.

Şimdi olduğu gibi.

Mochuan'ın odasında, odasındaki komodinin üzerinde bir telefon var. Uzun yıllardır kullanılan çok eski beyaz bir sabit hatlı telefon.

Bütün gece Mochuan ile satranç oynadım ve yenildim. Telefonun çaldığını duyduğumda aceleyle cevap vermeye gittim: "Git ve telefona cevap ver. Şu anda önemli bir arama olmalı."

Hoparlöre basarak standart bir müşteri hizmetleri sesiyle konuştum: "Alo? Merhaba, kimi arıyorsunuz?"

Karşıdaki kişinin konuşması uzun zaman aldı ve sesi çok gençti: "Xia Ren? Kimsin sen? Dayım nerede?"