The end is near

Meschien kom ik hier nooit meer

Pov: Matthy
Langzaam wordt ik wakker van iemand die door mijn haar gaat. "Matt wordt je wakker jongen" die stem kan ik maar aan één iemand linken Raoul. Als ik dan echt mijn ogen open doe zie ik ook precies de genen die ik dacht dat het was Raoul.
"Hey Matt lekker geslapen?" Ik knik praten heb ik geen zin in mijn mond is ook nog super droog omdat ik niks heb gegeten en gedronken gister. "Kom we gaan naar het ziekenhuis. Heb je alles al ingepakt?" "Nee" komt er zacht maar schor uit.
"Zal ik je helpen?" "Als je wilt" komt er weer schor uit "tuurlijk maatje waarom zou ik het anders vragen gekkie" zegt Raoul
Ik glimlach en krijg er één terug. "Zal ik kleren voor je uitzoeken" ik knik praten doet namelijk zeer niet erg maar het is niet perse fijn.

"Kijk is" zegt Raoul als hij me een zetje met kleren geeft. Ik kijk er even naar een bankzitters trainingsbroek en een witte bankzitters trui. "Beste merk" lacht Raoul ik lach zachtjes terug. Als ik mijn broek aanheb en mijn trui pak valt er wat uit ik pak het gelijk op een lach kan ik nu niet meer onderdrukken. "Wat is er?" Vraagt Raoul die kleren aan het pakken was voor in het ziekenhuis omdat ik daar geen zin in had de energie nee dat ook niet. Ik houd een FC ROELIE petje omhoog.
"Wat een mooi ding zeg" lacht Raoul. Ik moet nu nog harder lachen waardoor ik weer een steek krijg ik laat het niet merken dus doe snel mijn trui aan.

Ik loop nog even naar de woonkamer om gedag te zeggen. Het is eigenlijk best wel raar om te beseffen dat het meschien wel de laatste keer is dat ik hier ben. Met die gedachten rolt er en traan over mijn wang. "Maatje toch" wordt door iemand gezegd ik kan niet zien wie daar is mijn zich te wazig voor. Ik duik in diegene zijn armen niet wetend wie het is. "Wil je anders dat we meegaan? Het hoeft niet hè" ik knik maar gewoon. "Ga anders nog maar even zitten dan doen we onze schoenen aan." Ik knik en ga op de bank zitten. Zit je dan verslagen op de bank ik zal d'r vast uitzien als iemand die 10 nachten niet heeft geslapen.

Zit je dan onder onderweg naar het ziekenhuis waar je misschien nooit meer levend uit zou komen. De radio staat aan en Koen neuriet af en toe mee met muziek. Er komt een liedje op het is een rustig nummer het begin is wel een beetje saai, de tekst is wel er pakkend ofzo ik weet niet zo goed. Niet dat ik goed Engels kan maar deze tekst begrijp ik wel.

Ik ben echt zo zenuwachtig ik hoop niet dat ze het merken maar die kans is klein. Dan voel ik een hand op mijn trillende been ik volg de arm en zie dat die van Raoul is, we hebben even oogcontact hij glimlacht klein naar me en ik doe hetzelfde terug.
Hoe dichterbij we komen hoe zenuwachtiger ik wordt. We gaan naar ziekenhuis Amstelland in Amsterdam ik moet me daar melden, als ze weten hoe en wat mag ik meschien naar een ander ziekenhuis die dichterbij is of vederweg van huis.