The end is near

Buis (je)

Pov: Matthy
Daar lig je dan op en bed die door gangen heen wordt gereden het liefst zou ik willen lopen, rennen, sprinten maar dat kan niet en al helemaal niet als je op een bed in een lift zit naar een of andere scan. Gelukkig is de rugsteun omhoog waardoor ik kan zien waar we heen gaan. Als we op de begane grond komen moeten we alleen nog naar de ambulance sluis, daar is het scan apparaat.

"Zo meneer het lam, zou u op dit bed willen gaan liggen" wordt er tegen me gezegd door een of andere arts. Met behulp van Rob lig ik op het bed. "Goed, we gaat zo eerst even wat contrastvloeistof door uw infuus spuiten, het kan zijn dat u door het contrastvloeistof moet plassen maar dat is juist goed. Als we dat hebben gedaan kunnen we beginnen, meestal moet je eerst bloed prikken voordat het contrastmiddel wordt ingezet maar dat heeft u laatst al gedaan dus hoeft het niet tenzij u het zelf wilt natuurlijk." Herhaald de arts zich. "Hoeft niet" zeg ik zacht niet te zacht maar ook niet hoe ik altijd praat. "Oke ik ga even het contrastvloeistof erbij pakken" zegt de arts ik knik maar hij is de kamer al uitgelopen.

"Oke, meneer ik ga dit spuitje met contrastmiddel door uw infuus spuiten, dan loop ik naar een kamertje waar ik het ct apparaat kan bedienen, er zit in het kamertje ook een microfoontje en er zit in deze ruimte een luidspreker waardoor we kunnen communiceren. Als ik naar het kamertje loop moet meneer Van de graaf ook deze ruimte verlaten." Zegt dezelfde arts in één stuk door. Ik knik wetend dat Rob mijn steun en toeverlaat is al die dagen die we samen beleefde bij f1, in Parijs nog veel meer om  op te noemen. "Bent u er klaar voor" word ik uit mijn gedachten gehaald, Ik knik klein.

De spuit met contrastvloeistof wordt aan mijn infuus gekoppeld zacht wordt het mijn arm in gespoten. Als het spuitje leeg is wacht de arts op Rob omdat hij een assistent erbij had gehaald, Rob merkt het en een kus op mijn voorhoofd en en, doei Mattje tot strakjes, een deur die open en dicht gaat. Nu ben ik alleen liggend in een groot apparaat, als de scan wordt aangezet ga ik on de soort van rond buisje nou een buis. Ik ga naar voor en naar achter door de ct heen zodat ze goed kunnen kijken op verschillende plekken, de pijnstillers beginnen uit te werken mijn zij doet daardoor echt fucking veel pijn.

Het heeft even geduurd maar ik ben klaar, er gaat een deur open. Ik wil opstaan en naar de jongens lopen maar ik wordt tegen gehouden door een aantal handen waardoor ik in paniek raak. "Rustig maatje het is goed" zegt Rob terwijl hij in mijn gezichtsveld komt, ik knik. "Oke, meneer het lam we gaan u weer op uw bed leggen" zegt de arts die net nog contrastmiddel in me had gespoten. Ik knik en wordt op mijn zij gedraaid er wordt een dekentje onder me gelegd en wordt weer op mijn rug gedraaid waarna een paar andere dokters de deken op tillen en ik op mijn bed wordt gelegd. Het zelfde herhaald maar dan wordt het dekentje om mij weg gehaald en blijf ik liggen, Rob doet mijn deken over mij heen waardoor ik dankbaar naar hem knik een 'geen probleem maatje' volgt.

Als we in mijn kamer aankomen zitten alle jongens behalve Rob natuurlijk op een stoel in mijn kamer.ik wordt tegen de muur gezet en mijn bed wordt weer aangesloten zodat de rugsteun ook naar beneden kan. Er zijn maar drie stoelen waardoor Rob staat ik schuif wat opzij en klopt op mijn bed, als teken dat hij daar moet gaan zitten. "Kom je nog?" Vraag ik als ik zie dat hij twijfelt. Aarzelend maakt hij zijn weg richting mij, hij is er niet zo zeker van als ik dat weet ik wel zeker. Maar wat ik ook wel zeker weet,  is dat dit wel vaker mag en ook zeker gaat gebeuren