The end is near

Even voelen

Pov: Matthy

Rustig wordt ik wakker in mijn nieuwe bed, in mijn ziekenhuis kamer. De dokters weten nog steeds niet wat voor chemo ik moet. Wel krijg ik de uitslag van de CT-scan van gister, ik heb er wel een goed gevoel over ofzo maar toch ben ik bang dat er wat slechts uitkomt. "Maatje?" Vraagt Koen zachtjes om te kijken of ik wakker ben. Ik draai op mijn zij naar de jongens toe "hey maatje lekker geslapen?" Vraagt Raoul, ik knik terwijl ik gaap "Hoelaat is het?" Vraag ik Rob kijkt op zijn telefoon en zegt dan "half tien" waardoor ik goedkeurend knik. "Je bent wakker zo tezien" zegt een arts die mijn kamer binnen loopt, ik knik terwijl hij zijn blauwe handschoenen aan doet. "Nou ik ga even voelen op je borst om te kijken of er een plekje is die nu gevoelig is" weer knik ik. Eerst wordt ik losgekoppeld van de hardmonitor gister heb ik daar uitleg over gekregen dat het vrij normaal is en dat bijna iedereen die opgenomen wordt aangesloten aan een hardmonitor. De plakkers waar de draadjes aan vast zaten worden er met een speciaal doekje vanaf gehaald. Als hij de plakkers en de doekje in de prullenbak heeft gegooid, begint hij met zijn twee duimen wat druk te geven op verschillende plekken en manieren. Bij de rechterkant vanaf mijn schouder tot mijn borst is niks aan de hand, hij gaat nu naar mijn linker borst en blijf zijn handelingen herhalen. Bij mijn linker schouderblad wordt de pijn teveel waardoor zonder dat ik er erg in had een schreeuw mijn mond verlaat, de arts stopt meteen zachtjes rolt er een traan over mijn wang die ik zo snel als ik kan weg veeg om niks aan de jongens te laten merken. "Goed ik ga de foto's even erbij pakken van je ct" ik knik maar gewoon want ik kan moeilijk nee zeggen. Ik zie hoe hij de kamer wat voor de komende tijd mijn kamer is verlaat, ik draai mijn hoofd naar de jongens die me een geruststellende glimlach geven het doet me goed om te weten dat ze er voor me zijn. Dat is voor nu dan wie weet wat er nog meer gaat gebeuren, ik snap het wel als ze geen vrienden meer willen zijn door mijn ziekte die nu een grote rol speelt in onze carrière.

De uitslag was op zich wel goed maar ook niet want ze konden het niet goed genoeg zien dus dat betekent meer onderzoek. De eerste week mogen de jongens komen en gaan wanneer ze willen, na die week moet er gehouden worden aan de bezoek uren. Ondertussen is ook de rugsteun omhoog gezet

We zijn een beetje aan het kletsen, nou wij ik luister gewoon wat mee. De jongens hebben het over verschillende dingen waaronder Milo zijn nieuwe schoenen, Raoul zijn nieuwe kat Victor waarna Roel wat foto's laat zien. "En Rob nog steeds niemand op het oog?" Vraagt Raoul "nee nog niet" zegt Rob met een zucht. Rob is twee maanden en een paar dagen single Jamie en hij waren beide niet gemaakt voor een relatie wel blijven ze beste vrienden. Ik begin een beetje te stressen ik moet dit ook nog aan Carolijn vertellen. "Ho Matt eventjes rustig aan doen" zegt Koen wanneer hij de piepjes van de hartmonitor sneller hoort gaan. Al snel komt er een verpleegkundige binnen, een andere dan vanochtend.

Als ik weer helemaal rustig ben en de verpleegkundige weer weg is, laat ik mijn hoofd in het kussen vallen met een zucht. Ik kijk naar het plafond de rugsteun moest naar beneden voor het geval dat "Is er iets maatje?" Vraagt Raoul zacht en bezorgd "tja" zeg ik met een zucht waarna ik mijn hoofd naar de jongens draai. "Het is goed hè je kan het ons zeggen" zet Milo ook bezorgd en lief ik knik en zucht nog een keer waarna ik weer naar het plafond kijk en begin. "Nou uhhmm ja.. ik umm bedacht me dat ik het Carolijn nog moet vertellen." Zeg ik "ben je bang dat ze er iets van gaat vinden?" Vraagt Raoul zacht ik knik.

"Goed meneer het lam" zegt een arts die ik al eerder heb gezien, ik knik "goed we willen graag even een echo laten maken van uw borst en schouderblad omdat die erg gevoelig zijn. Zo kunnen we ook kijken naar de plek omdat dat tijdens de ct niet heel goed is gelukt." Zegt de arts