Gizemli Okul

~♡10. Bölüm♡~

~Mümkün olduğunca yorum yaparsanız çok sevinirim iyi okumalar~

Babam beni görmüyordu. Bakıyordu ama sanki normal biriymişim gibi bakıyordu. Birşeyler tersti. Yanına koşup sarıldım.

"Kimsiniz?" Dedi babam.

Benim babam bunu bana söylemişti...

"Baba?" Dedim.

Boş gözlerle bakıyordu. Bıraktığım gibi değildi dağılmıştı.

"Birisiyle karıştırdınız galiba. Kayıp mı oldunuz?" Dedi.

Tanımıyordu beni. Gözlerim dolmuştu. Babam beni tanımıyordu. Ama nasıl olurdu ki? Gözlerimden bir damla yaş süzüldü. Babam bunu görünce endişeyle bana baktı. Göz yaşımı sildi.

"Yanlış birşey mi söyledim?" Dedi.

"Yok,hayır üzgünüm birisiyle karıştırmışım... Peki siz neden üzgünsünüz?" Dedim.

İç çekti,can yakıcı bir iç çekişti bu.

"Ömrümü istese gözümü kırpmadan verebileceğim birini kaybettim." Demişti.

Kimdi ki beni tanımıyordu. Başka birisine mi kızım diyordu yoksa?

"Kimi?" Dedim. Sesim sanki bana ait değil gibi gelmişti.

"Biricik karımı." Dedi.

Dediği şey beni 2. Kez yıkmıştı. Annemi hiç görmemiştim zaten. Görmediğim bilmediğim biri için içimdeki yangın hiç sönmemişti. Benim üzüntüm hiç yaşanmamış anılaraydı. Arkadaşlarım ailesinden her bahsettiğinde içimde kalan ateşe benzin dökülürdü. O ateş beni yakardı hep. Babamı herşeyim yapmıştım. O benim için şu hayattaki tek kahramanım, tek dostum, tek sığınağımdı. Her sıkıntımda babama gitmiştim. Her şeyimi babama söylemiş hep ondan destek almıştım. Hiç görmesemde bilirdim babamın annemi çok sevdiğini. Ağzından tek bir kötü sözcük duymamıştım annem adına. Çok konuşmuyordu onun hakkında zaten. Bende konusunu açmamaya çalışıyordum. Bazı geceler babamı odasında ağlarken ve annemin resmine bakıp konuşurken görürdüm. O resme hiç bakmamıştım annemle tanışmaya hazır hissetmiyordum. Korkuyordum. Daha çok onunla hayal kurmak korkutuyordu beni çünkü ateşe fazla benzin dökensen patlardı. Babamı teselli etmek isterdim ama söyleyecek sözlerim ağzımdan çıkamamak için direniyordu.

"En azından anne babanız yaşıyor bayım. Hayatın hep aldımlarını değil verdiklerini düşünmemiz gerekir." Dedim.

Bunu bana babam öğretmişti. Nerden duyduğunu sorduğumda bana yoldan geçen birinin söylediğini söylemişti.

"Senin ateşine benimkinden daha fazla benzin dökmüşler sanırım." Dedi.

Herkesin acısı kendine göre fazlaydı. Benim babam vardı. Babamın ise ailesi. Bunlar için şükretmeliydik. Şu hayat insanın eline tek bir iyiki vermesi bazen bütün keşkelerini sildirirdi.

"Lenora!" Diye seslendi Romeo.

Doğru ya hepberaber çıkmıştık.

"Geldimm!" Dedim.

Beni hatırlamayan babama veda ettim.Onlara doğru koşmaya başladım. Çok uzakta değillerdi koşmasam da olurdu fakat koşmak beni rahatlatıyordu,mutlu ediyordu.

"O kimdi?" Dedi günışığım.

Obaa haydi simdi anlat anlatabilirsen.

"Babama benzettim uzaktan. Ama değilmiş... Biraz üzgündü konuştuk biraz." Dedim.

Babam beni hatırlamıyor, annemi kaybettiğimiz gündeyiz diyemedim. Sahi bugün ölüm yıldönümüydü. Nasıl unutmuştum?

"Kızım bidaha tanımadığın insanlarla konuşma ve koşacağın zaman haber ver ödüm koptu." Dedi Drew.