အထန် မျိုးဝင်း

အပိုင်း (၅)

အောင်မင်္ဂလာကားဝင်းကိုရောက်ချိန်မှာညနေ၆နာရီတောင်မထိုးသေးတော့ မျိုးဝင်းလည်းအများသုံးအိမ်သာဘက်ကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ တမင်အစောကြီးထွက်လာတာမို့စီးရမယ့်ဂိတ်မှာအထုပ်ကိုအပ်ထားခဲ့တယ်။ အိမ်သာထဲရောက်တော့ မျိုးဝင်းလည်းအခြေအနေကိုတချက်ကြည့်လိုက်ပြီး၊ ထန်ရတာအဆင်ပြေစေမယ့်အိမ်သာကိုရွေးဝင်လိုက်တယ်။ ဒေါင့်ဆုံးမကျခင်၁ခုမြောက်ကအိမ်သာမှာလူရှိနေတော့သူနဲ့ကပ်ရပ်အခန်းကိုဝင်လိုက်တာပါ။ အခန်းတံခါးကိုလော့ချလိုက်ပြီးဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ရင်းနံရံပေါ်ကအပေါက်တွေကိုလိုက်ရှာမိတယ်။ တစ်ရှူးနဲ့ပိတ်ထားတဲ့အပေါက်ကိုတွေ့တော့ တစ်ရှူးကိုဖယ်လိုက်ပြီးဘေးခန်းကိုကြည့်လိုက်တယ်။ အသားညိုညိုနဲ့လူတျောက်ကိုတွေ့ရပြီးသူ့လီးကြီးကိုဆွကာဖုန်းသုံးနေတော့မျိုးဝင်းလည်းအပေါက်ကနေလက်ထည့်ပြီးအထာပြလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့အပေါက်ကနေတဆင့်လီးကြီးကဝင်လာတော့မျ်ိုးဝင်းလည်းအပြည့်အဝမမာသေးတဲ့လီးကြီးကိုစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ လီးကြီးကမျိုးဝင်းပါးစပ်ထဲမှာတဖြည်းဖြည်းတောင်လာပြီး၊ ထိပ်လုံးပါမာတင်းနေတာကိုခံစားရတယ်။ မျိုးဝင်းလည်းကွမ်းသီးထိပ်လေးကိုလျှာနဲ့မြွေလိုမျိုးရစ်ပတ်ပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆော့ကာစုပ်ပေးနေတယ်။ မျိုးဝင်းစုပ်တာကြာလာတာနဲ့အမျှလီးကြီးဟာမာသထက်မာလာတော့တယ်။ မျိုးဝင်းလည်းဘောင်းဘီကိုချွတ်လိုက်ပြီးနံရံရှေ့မှာဒူးထောက်ပြီးထိုင်ချလိုက်တာကြောင့်G-stringရဲ့အသည်းယားစရာကောင်းတဲ့မျော့ကြိုးလေးပါးပါးလေးဟာမျိုးဝင်းရဲ့ပွင့်အာနေတဲ့ဖင်ဝနှုတ်ခမ်းသားလေးကြားမှာရှိနေပြီး၊စွင့်ကားလှတဲ့ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးဟာမြင်ရသူတိုင်းသရေကျစရာကောင်းလွန်းနေတယ်။ နံရံကိုလက်နဲ့ထောက်ပြီးအသေအချာစုပ်ပေးနေတာကြောင့်တဖက်လူလည်းအသည်းခိုက်အောင်ကောင်းနေတယ်။ မျိုးဝင်းလည်းအဝစုပ်ပေးပြီးတော့အပေါက်ဝကနေ၆လက်မကျော်ကျော်လောက်ရှည်ထွက်နေတဲ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီးဖင်ထဲထည့်လိုက်တယ်။ တွံတွေးတွေနဲ့ရွှဲစိုနေအောင်စုပ်ထားတဲ့လီးကြီးကမျိုးဝင်းရဲ့စောက်ဖုတ်လိုမျိုးဒေါင်လိုက်ကြီးပြဲနေတဲ့ဖင်ထဲကိုတရစ်ချင်းစီဝင်သွားတယ်။တဖက်ကဘဲကြီးကဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့မျိုးဝင်းကသူ့ရှေ့ကနံရံကိုကုန်းလျက်လက်ထောက်အားပြုထားတယ်။ နံရံတခုသာခြားထားတဲ့လီးကြီးဟာဖင်ထဲမှာဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့၁၀မိနစ်လောက်ပြုလုပ်နေပြီးနောက်မှာတော့လရည်တွေပန်းထွက်လာတော့တယ်။ လရည်တွေမကုန်ခင်အချိန်မှာပဲမျိုးဝင်းကဖင်ထဲကနေလီးကိုထုတ်လိုက်ပြီးသူ့ရဲ့ဖင်ပေါက်မှာပေကျံစေတယ်။ လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်ကြီးတွေဟာမျိုးဝင်းဖင်ထဲကနေတစိမ့်စိမ့်ထွက်ကျနေတော့တယ်။ မျိုးဝင်းလည်းဂျင်းဘောင်းဘီကိုပြန်မဝတ်သေးဘဲ ဖင်ထဲလရည်တန်းလန်းနဲ့သေးပေါက်တဲ့ခွက်တွေနားသွားရပ်လိုက်ပြီးသေးပန်းနေတယ်။ ခဏကြာတော့ဘေးခန်းကလိုးဘဲကြီးထွက်လာပြီးမျိုးဝင်းကိုမြင်တော့တချက်ရှိူးလိုက်ပြီး ဖင်လုံးတွေကိုညှစ်ကာ'တော်တော်လ်ိုးကောင်းတယ်' ဆိုပြီးထောပနာပြုသွားတယ်။ သူထွက်သွားတာနဲ့မျိုးဝင်းလည်းဘောင်းဘီကိုပြန်ဝတ်ပြီး၊ထွက်သွားမယ်လုပ်တုန်းနောက်ဘဲတပွေသေးလာပေါက်ရော။ မျိုးဝင်းလည်းမပြန်လိုက်တော့ဘဲ နေရာလွတ်တွေအများကြီးထဲကမှသူနဲ့ကပ်ရပ်သေးပေါက်ခွက်ကိုရွေးဝင်လိုက်ပြီးဘောင်းဘီကိုဖင်လုံးကြီးတွေပေါ်အောင်ထိချွတ်ချလိုက်တယ်။ ရှပ်အင်္ကျီကိုအပေါ်ကိုနည်းနည်းမြှင့်တင်လိုက်တော့အနီရောင် G-string အတွင်းခံကြိုးလေးကအသားဖြူဖြူဖွေးဖွေးပေါ်မှာပနံတင့်လှပနေတယ်။ ဘဲလေးကဘောလုံးဘောင်းဘီကိုလှန်ပြီးပေါက်နေရင်းမျိုးဝင်းကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ဖင်လုံးကိုထပ်ကြည့်လိုက်တော့မျိုးဝင်းလည်းရှေ့ကိုနည်းနည်းကုန်းပြလိုက်တယ်။ 'ဟာ...တကယ်ကြီးလားဟ...ဗလကြီးနဲ့ဖင်ခံချင်လို့ဉာဏ်ဆင်နေတာလား'ဆိုပြီးရယ်သံလေးစွက်ပြီးပြောလိုက်တယ်။ မျိုးဝင်းလည်းသူ့ဘက်ကိုကျောပေးရပ်လိုက်ပြီးကုန်းကာဖင်နှစ်လုံးကိုဖြဲပြလိုက်တော့ 'ဟာ...လရည်တွေပါလား..ခုနကဖင်ခံထားတာလား' 'ဟုတ်တယ်...ညီ့လီးနဲ့ထပ်လိုးပေးပါလား..ညီ့လီးကြီးကြိုက်လို့' 'ဟာ...ကျတော်ကမိန်းမပဲကြိုက်တာ..ယောင်္ကျားချင်းမကြိုက်ဘူး' 'ခဏလေးလိုးပေးရုံလေးပါညီလေးရာ...ဒီဖင်ကြီးကိုမလိုးချင်ဘူးလား'ဆိုပြီးမျိုးဝင်းကကိုယ့်ဖင်ကိုယ်တချက်ရိုက်ပြီးပြောလိုက်တယ်။ 'တော်ပါပြီဗျာ...မလိုးချင်ဘူး' မျိုးဝင်းလည်းကုန်းရာကနေသူ့ဘက်ကိုလှည့်ကာသေးပေါက်ပြီးတာတောင်ဘောင်းဘီပြန်မဝတ်သေးဘဲတောင်စလိုလိုဖြစ်နေတဲ့လီးကြီးကိုဆွဲကိုင်ကာ 'လီးစုပ်ပေးမယ်...ဒါဆ်ိုလည်း' ဆိုပြီးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အမူလွန်နေတဲ့ဘဲလေးကအိမ်သာတံခါးနံရံကိုကပ်သွားပြီးမျိုးဝင်းစုပ်ချက်တွေအောက်ထွတ်ထွတ်လူးနေတော့တယ်။ မျိုးဝင်းအားရပါးရစုပ်ပေးလိုက်ပြီး၊နောက်ထပ်တခါဖင်လိုးပေးဖို့တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ ဒီတခါတော့ဘဲလေးကမျိုးဝင်းကိုသေးပေါက်တဲ့ခွက်၂ခုကြားကအကာရံလေးကိုကိုင်ကာကုန်းစေပြီးတော့လရည်တွေရွှဲနေတဲ့ဖင်ပြဲပြဲကြီးထဲလီးကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။ အရင်လရည်တွေကြောင့်ဖင်ထဲကိုရှောရှောရှူရှူဝင်သွားတော့မှအားကုန်သုံးပြီးဆောင့်လိုးတော့တယ်။ 'အား...မိုက်တယ်ညီလေးရာ...အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်စမ်းပါကွာ..ကိုကြီးဖင်ကို' ဆိုပြီးပြောတော့ဘဲလေးကနှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့ကာအဆက်မပြတ်တရစပ်လိုးတော့တယ်။ တယ်လီဖုန်းသံကြောင့်မျိုးဝင်းလည်းဒူးနားထိကျွတ်ကျနေတဲ့ဘောင်းဘီထဲကဖုန်းကိုနှိုက်လိုက်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ မမူမူအေးဖြစ်နေတယ်။ ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်ပြီး 'မမူရေ..ပြော..ရောက်ပြီလား..ကားကွင်းကို' 'ဟဲ့..မျိုးဝင်း..ငါရောက်နေတာကြာလှပေါ့..နင်အခုဘယ်မလဲ' 'ကျတော်လည်းရောက်နေတာကြာပြီ...အိမ်သာခဏတက်နေလို့...' 'အော်..လာတော့ဟဲ့..ကားကထွက်ခါနီးပြီ..ခရီးသည်တွေကိုစတင်နေပြီ' 'ဟုတ်အမ..ကျတော်ထွက်လာပြီနော်..ခဏလေးအမ..ခဏလေး' ဆိုပြီးဖင်ခံရင်းတန်းလန်းဖုန်းဖြေလိုက်တယ်။ ဘဲလေးကလိုးရင်း 'ဘယ်သွားမှာတုန်း' 'မန်းလေးကိုညီရေ...မန္တလာမင်းနဲ့သွားမှာ..မြန်မြန်လရည်ထုတ်လိုက်တော့' 'ဟာ..ရတယ်..ကျတော်ကအဲကားကစပယ်ယာပဲ...အေးဆေးပေါ့'ဆိုပြီးချုပ်လိုးတယ်။ မျိုးဝင်းလည်းဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲကိုယ်စတဲ့ဇာတ်လမ်းမို့ကိုယ့်ပဲအပြစ်တင်ရတယ်။ ကျေးဇူးရှင်လေးကသိပ်မကြာခင်ဘဲလရည်ထွက်သွားတော့မျိုးဝင်းလည်းဘောင်းဘီကိုမြန်မြန်ကောက်ဝတ်ပြီးတချီတည်းလစ်ရတော့တယ်။ မျိုးဝင်းတျောက်ပဲကျန်တော့တဲ့ကားက ကားခေါင်းကိုတောင်လမ်းဘက်လှည့်ထားပြီ။ မျိုးဝင်းကားပေါ်ရောက်တော့မမူခမျာခုံပေါ်ဖင်မချနိုင်ဘဲတရွရွဖြင့် 'အမလေးဟရ်...နင်ကတော့ခရီးတခါထွက်ရင်ဒီလိုချည်းပဲ...အားတိုင်းအိမ်သာပဲသွားနေတော့တာ'ဆိုပြီးလှမ်းငေါက်တယ်။ မျိုးဝင်းလည်းဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲနေရာမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ နဖူးကချွေးတွေကိုလက်နဲ့သုတ်နေတုန်း 'ပြောပါတယ်..ကျတော်ကဒီကားကစပယ်ယာပါလို့...ကျတော်မပါဘဲထွက်လို့မရပါဘူး' ဆိုပြီးလာပြောတဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်လိုက်တော့ကျေးဇူးရှင်လေးဖြစ်နေတယ်။