အထန် မျိုးဝင်း

အပိုင်း (၁၁)

ကိုနေမျိုးနှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ခဲထားရင်းလက်များကရင်ဘတ်တဝိုက်ဆော့ကစားနေမိတယ်။ 'အား..နာတယ်ညီရ' အသည်းယားစွာကိုက်ခဲထားတဲ့မျိုးဝင်းသွားတွေကိုခပ်ဖွဖွလေးဟလိုက်ပြီးနှုတ်ခမ်းသားများကိုလွမ်းမောစွာနမ်းလိုက်တယ်။ 'သတိရနေတာအကို' 'ကိုလည်းလွမ်းအားကြီးလို့အမြန်ဆုံးပဲပြန်လာခဲ့တာ' 'အမြန်ဆုံးကနှစ်ပတ်ကျော်သုံးပတ်တောင်ပြည့်တော့မယ်' 'အား...ကို့ကိုအရမ်းလွမ်းနေမှန်းသိရင်ဒရိုင်ဘာကိုလွှတ်ပြီးခေါ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်' 'အင်း...လွမ်းပေမယ့်ခွင့်မရဘူးလေ...ခရီးလည်းထွက်ထားတော့ဒီနှစ်ခွင့်လက်ကျန်တောင်သိပ်မကျန်တော့ဘူး' 'ကို့အလုပ်မှာဝင်လုပ်မလား...ရာထူးကြီးကြီးပေးမယ်လေ' 'ဟာ..သူများဝန်ထမ်းကိုစည်းရုံးနေတာလား' 'သူများရုံးကကိုယ့်မိန်းမကိုကိုယ်ပြန်ခေါ်နေတာ' 'အဟားးး...ကျတော်ကယောင်္ကျားပါ...' 'ဖင်ကတော့စဖုတ်ကြီးလိုအာနေပြီးဘာယောင်္ကျားတုန်း' 'အဲစဖုတ်ကိုပဲကြိုက်နေတာမလား' 'ဘယ်ကသာ...သားဂန်းသီချင်းလိုပဲ...မင်းရဲ့အလှအပမင်းခန္ဓာကိုငါလိုချင်တာမဟုတ်ဘူး..မင်းနားမှာပဲကူညီကာဖေးဖရင်းနဲ့နေချင်သူ' သီချင်းကိုအသံအနိမ့်အမြင့်လေးနဲ့ငြိမ့်ငြိမ့်လေးဆိုပြရင်းသူ့ခံစားချက်ကိုဖွင့်ပြနေတဲ့ကိုနေမျိုးကိုကြိတ်အားနာမိပြန်တယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင်သူ့ရဲ့အတောမသတ်နိုင်တဲ့တဏှာစိတ်တွေကိုမျိုသိပ်ပြီးကိုနေမျိုးနားမှာပဲတသက်လုံးနေချင်မိတယ်။ ခက်တာကမျိုးဝင်းကစိတ်အလိုလိုက်လွန်းအားကြီးပြီးတဏှာရေစီးကြောင်းထဲပျော်ပျော်ကြီးကူးခတ်ချင်တဲ့လူသားတျောက်ဖြစ်နေတာပဲ။ ကားထဲမှာလူနှစ်ယောက်အသက်ရှူသံကလွဲပြီးဘာမှမကြားရပေ။ ရုံးဆင်းချိန်ကျအမှတ်မထင်ရောက်နေတဲ့ကိုနေမျိုးကြောင့်အံ့ဩသွားရသလို အခုလည်းချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားမပါဘဲချစ်ကြောင်းကိုတခြားနည်းနဲ့သွယ်ဝိုက်ပြောနေတဲ့စကားတွေကြောင့်လည်းမှင်သက်ရပါတယ်။ ဟိုတယ်မှာတုန်းကတင်းမာသွားတဲ့အဖြစ်အပျက်ကြောင့်များချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကိုထပ်မသုံးတော့လား။ မျိုးဝင်းရင်ထဲစိတ်မကောင်းဖြစ်ရသလိုနာလည်းနာကျင်ရပါတယ်။ 'ညီ..ဘာစားချင်လဲ...တခုခုသွားစားကြမယ်လေ..ဗိုက်ဆာနေရောပေါ့' မျိုးဝင်းလက်ပတ်နာရီကိုတချက်ကြည့်မိတော့ ၈နာရီတောင်ထိုးတော့မယ်။ 'အင်း...သွားကြမယ်လေ...အကိုပဲရွေးပါ...ကျတော်ကဘာဖြစ်ဖြစ်ရတယ်' 'ဒါဆို...အကိုဂျပန်ဆိုင်အသစ်တခုတွေ့ထားတယ်...သွားစားကြမယ်လေ' မျိုးဝင်းခေါင်းညိတ်ပြတော့ကိုနေမျိုးကတချက်ပြုံးပြီးနှုတ်ခမ်းကိုခပ်ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တယ်။ ဇိမ်ခံကားအနက်ရောင်လေးကတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့လှမ့်ထွက်သွားတာမြင်ကွင်းကနေပျောက်ကွယ်သွားတဲ့အထိပေါ့။