အထန် မျိုးဝင်း

အပိုင်း (၇)

တံခါးဖွင့်လျက်အံ့ဩနေသောမျိုးဝင်းကို နေမျိုးနမ်းလိုက်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးပေါ်ကျရောက်လာသောပူနွေးစွတ်စိုမှုလေးကြောင့်မျိုးဝင်းရင်ထဲနွေးထွေးသွားရပြန်၏။ 'ဒီလိုပဲရပ်နေတော့မှာလား...ကို့ကိုအထဲမခေါ်တော့ဘူးလား' 'အဲ..အင်း...မဟုတ်ပါဘူး..ကျတော့်မှာဘယ်အချိန်ပြောရမလဲ..ပြောချိန်မှမရလိုက်တာ'။ မျိုးဝင်းစကားတို့ကြောင့်နေမျိုးထပ်ရယ်မိပြန်တယ်။ ခါးကိုလှန်းဖက်လိုက်ပြီး 'ကဲပါ..မခေါ်လည်းဝင်လိုက်တော့မယ်ကွာ'။ ကုတင်ပေါ်နှစ်ယောက်သားလှဲချလိုက်ပြီး မျိုးဝင်းရဲ့နှာတံစင်းစင်းလေးတွေပေါ်လက်ချောင်းများပြေးဆော့နေလိုက်တယ်။ 'ဘယ်ကနေဘယ်လိုရောက်လာတာလဲဗျ' 'အင်းး..အရမ်းသတိရလို့မနက်စာတောင်မစားဘဲတမင်ထွက်လာခဲ့တာလေ' 'အွန်...ပိုပြီဗျာ...' 'တကယ်ပြောတာပါဗျာ...မနေ့ကပြန်သွားပြီးတော့အလုပ်တွေအရမ်းရှုပ်နေတာဖုန်းဆက်ဖို့တောင်မရလိုက်ဘူးလေ'။ ဟုတ်သားပဲ..မနေ့ကမျိုးဝင်းလည်းအလုပ်တွေကနေ့ရောညပါရှုပ်သွားတော့သူ့ကိုတောင်သတိမရမိဘူး။ နှုတ်ခမ်းပေါ်ထပ်မံကျရောက်လာတဲ့အနမ်းကိုမျက်စိမှိတ်ကာခံယူလိုက်တယ်။ ရင်အုပ်မို့မို့တွေပေါ်လက်တွေရောက်ရှိလာပြီးဘယ်နဲ့ညာကိုကူးလူးခေါက်ပြန်ပွတ်သပ်နေတော့ အောက်ကလီးကလည်းအလိုက်သင့်မာလာတော့တယ်။ တဘက်ကိုဖြည်ချလိုက်ပြီးမျိုးဝင်းရဲ့ပေါင်သားတုတ်တုတ်ကြီးတွေကိုလက်ဖဝါးနဲ့ပွတ်နေရင်းမှတဆင့်လီးနားကိုကပ်တိုးလာတော့တယ်။ နေမျိုးရဲ့ယုယမှုတွေအောက်မှာနစ်မျောနေတဲ့မျိုးဝင်းကအော်ညဉ်းသံမှအပမည်သည့်လှုပ်ရှားမှုမှမလုပ်နိုင်တော့ပေ။ လက်တွေကလီးကိုဆော့ကစားရင်းဘောထုပ်တွေဆီတလှမ်းချင်းရွေ့သွားတယ်။ ထိုမှတဆင့်ဘောထုပ်အောက်မှမြောင်းလေးအတိုင်းတည့်မတ်စွာနဲ့ဖင်ဝနားကိုရောက်လာခဲ့တော့တယ်။ မျိုးဝင်းလည်းအလိုက်သင့်စွာဖြင့်ပေါင်ကိုခပ်ပါးပါးလေးကားပေးလိုက်တော့လက်ချောင်းများကသူ့ထက်ငါအပြိုင်ဖင်ဝထဲနစ်မြှုပ်ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ 'အား..ကောင်းတယ်ဗျာ...' တပြိုင်တည်းတိုးဝင်လာသောလက်သုံးချောင်းကြောင့်မျိုးဝင်းလည်းမျက်ဖြူဆိုက်ရတော့မယ်။ လက်ချောင်းများကိုဟိုဟိုဒီဒီကစားရင်းနို့များကိုလည်းစို့ပေးကာ မျိုးဝင်းရဲ့သွေးသားကိုလှုံ့ဆော်လိုက်တော့တယ်။ 'အကိုရေ..ဆက်မဆော့နဲ့တော့..လိုးပေးပါတော့ဗျာ..ကျတော်မရတော့ဘူး'။ တောင်းဆိုသူရှိလာသောကြောင့်နေမျိုးလည်းလှဲနေရာကနေထလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချလိုက်တော့တယ်။ သူကြိုက်တဲ့ဖင်တုံးကြီးများကိုလိုးရတော့မည်ဟူသောအသိကြောင့်နေမျိုးလီးများကသံချောင်းတချောင်းကဲ့သို့မာကျောနေပြီဖြစ်တယ်။ 'မှောက်လိုက်ပါလားညီ' နေမျိုးစကားအဆုံးမှာမျိုးဝင်းလည်းပက်လက်လှဲနေရာကနေမှောက်ချလိုက်တော့တယ်။ တင်းရင်းပြီးတောင်ကုန်းများသဖွယ်မို့မောက်တက်နေသောဖင်လုံးကြီးများကိုတဖက်တချက်နမ်းလိုက်ပြီး လီးပေါ်တွံတွေးနည်းနည်းပွတ်ကာထိုးချလိုက်တော့တယ်။ လုံးပတ်မသေးလှသောလီးကြီးကြောင့်မျိုးဝင်းခဗျာခေါင်းငုံထားရာမှမော့တက်သွားတော့တယ်။ ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသောမျိုးဝင်းခန္ဓာအပေါ်မှာကျစ်လစ်သေးငယ်သောနေမျိုးခန္ဓာလေးအားပူးကပ်လိုက်စေပြီးတင်ပါးကိုသာလှုပ်ရှားမှုပြုစေသောအထိအတွေ့ကြောင့် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းအလိုးခံရလေ့ရှိသောမျိုးဝင်းအဖို့အရသာထူးကဲနေ၏။ နောက်ကျောမှနေ၍ဂုတ်သားများနှင့်နားနောက်ပိုင်းများကိုပွေ့နမ်းရှိုက်ရင်းလိုးနေသောကြောင့်အရသာမှနှစ်ဆတိုးကာကောင်းမွန်နေတော့တယ်။ ခပ်သွက်သွက်လေးဖြစ်လာသောဆောင့်ချက်များကြောင့် ညဉ်းတိုးတိုးလေးမှကျယ်ကျယ်လေးပေါ်ထွက်လာတယ်။ 'အား..လိုးတတ်လိုက်တာအကိုရေ...ကောင်းလိုက်တာဗျာ' အားရကျေနပ်သောအသံကြောင့်နေမျိုးလည်းစိတ်ကျေနပ်ကာပိုပိုဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ဆီးခုံနဲ့ဖင်လုံးမို့မို့ကြားကပွတ်တိုက်သံတွေဟာလည်းလူနှစ်ယောက်အော်ညဉ်းသံနှင့်အတူပူးတွဲဆူညံနေလေသည်။ 'အား..ညီရေ..ကောင်းလိုက်တဲ့ဖင်ကြီးကွာ..အကိုထိန်းမရတော့ဘူး..အရမ်းပြီးချင်နေပြီ..အား..အား..ညီ..အကိုပြီးတော့မယ်နော်...အား..အား' ဆိုပြီးနေမျိုးရဲ့လရည်ပူပူနွေးနွေးများကိုမျိုးဝင်းဖင်ထဲထုတ်လွှတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးသွားသည့်တိုင်မျိုးဝင်းကိုယ်ပေါ်ကမဖယ်ပေးသေးဘဲတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်တော့တယ်။ 'ချစ်မိနေပြီထင်တယ်ညီရာ' မမျှော်လင့်ထားသောစကားကြောင့်မျိုးဝင်းလည်းအံ့ဩသွားမိတယ်။  'ထင်တုန်းဆိုတော့နောက်ဆုတ်ဖို့အချိန်မှီပါသေးတယ်' မျိုးဝင်းပြန်ချေပလိုက်တော့ နေမျိုးကကျောပေါ်ကနေဆင်းလိုက်ပြီး 'နောက်ဆုတ်စေချင်တာလားညီက'။ မျိုးဝင်းကတဘက်ကိုပြန်ပတ်လိုက်ပြီး 'ကျတော့်လိုကောင်မျိုးကိုအကိုမချစ်မိအောင်ကြိုးစားတာအကို့အတွက်အကောင်းဆုံးဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်လို့ပါ' 'ညီကဘာဖြစ်နေလို့လဲ..အကိုကရောဘာကြောင့်မို့မချစ်နိုင်ရမှာလဲ' မျိုးဝင်းနှုတ်ခမ်းတဖက်ကိုပဲကွေးနေအောင်မဲ့လိုက်ရင်း 'ကျတော့်အကြောင်းကျတော်အသိဆုံးမို့ပြောပြတာပါ..နောက်ကျမှအပျက်ပျက်နဲ့နှာခေါင်းသွေးထွက်နေမှာစိုးလို့' စကားတွေကထင်မှတ်မထားဘဲတင်းမာလာတာမို့နေမျိုးကစိတ်လျှော့လိုက်ပြီး 'အင်းပါး..ကိုကလည်းညီ့ကိုချစ်မိနေပြီထင်လို့ပြောလိုက်တာပါ..အလျင်စလိုဖြစ်သွားမှန်းလည်းသိပါတယ်..ဒါပေမယ့်အကိုကချစ်မိသွားပြီဆိုရင်သူဘာဖြစ်နေနေနားလည်ပေးဖို့ကအဓိကပါပဲ' မျိုးဝင်းလည်းသူ့ဘက်ကအနည်းငယ်တင်းသွားတာမို့လေသံလျှော့လိုက်ပြီး 'ဟုတ်ပါပြီ.မမူကဒီကနေ့ရန်ကုန်ပြန်မှာ မနက်၉နာရီကားနဲ့' ဆိုပြီးစကားလမ်းကြောင်းလွှဲပေးလိုက်တယ်။ 'ဒါဆ်ိုညီကရော..ညီရောအတူတူပြန်မှာလား.' 'ပထမတော့ပြန်မလို့ပဲ..ခုတော့မပြန်ချင်တော့ဘူး.' 'ဘာရယ်...တကယ်လားညီ..အက်ိုနဲ့အတူတူပြန်ကြမယ်လေ..ကို့မှာကားပါတယ်..' 'ကျတော်ကဝန်ထမ်းအဆင့်ပါ.ပြန်ချင်တဲ့အချိန်ပြန်လို့တော့မရဘူး..ဒီနေ့ကတော့ခွင့်ယူပြီးနေမှာဆိုပေမယ့် မနက်ဖန်တော့ပြန်မှရမယ်' 'အင်းပါး..ညီညတွင်းချင်းပြန်ချင်တယ်ဆိုရင်တောင်ဒီကကောင်ကလိုက်ပို့မှာပါကွာ' ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ခုနကထက်စာရင်လေထုကပိုပေါ့ပါးသွားတာမို့မျိုးဝင်းလည်းတချက်ရယ်လိုက်မ်ိတယ်။ မနက်စာကိုကိုနေမျိုးက အပြင်မှလိုက်ကျွေးတော့ မမူရောကျတော်ပါအားနာရပြန်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ..မိတ်ဖက်ကုမ္ပဏီတောင်မဖြစ်သေးတဲ့သူဌေးတျောက်ကသူတို့လို့ရာထူးသေးသေးလေးတွေကိုမနက်စာလိုက်ကျွေးတာဆိုတော့မမူခမျာနေရထိုင်ရခက်နေတယ်။ 'မမူရေ.ဒီနေ့ကျတော်မလိုက်တော့ဘူးနော်..လက်မှတ်ကိုcancel လုပ်လိုက်တော့မယ်' 'ဟရ်..တကယ်ကြီးလား..နင်ကဘာလုပ်ကျန်ခဲ့မှာလဲဒီမှာ' 'အင်း..ကျတော်ကိစ္စနည်းနည်းကျန်သေးလို့ပါ..ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စမို့လေ' မမူလည်းဆက်မမေးတော့ဘဲအင်းတလုံးနဲ့ဖြေဖျောက်လိုက်တယ်။ မမူကိုကားဂိတ်ထိလိုက်ပို့ပြီးတော့ ဟိုတယ်ကိုပဲတန်းပြန်လာခဲ့ကြတယ်။