Czemu tu jesteś?

7 Nie Chciałam

Nie chciałam, a napewno nie jego.
Nie tego pieprzonego zabójcę.
Nie tego który nie ma uczuć.

-przyniosłam śniadanie - do pokoju wchodzi pomoc kuchenna, dość młoda dziewczyna.

-dziękuję Anne - odpowiadam i wracam do swoich czynności przy biurku, przewracam stronę w książce na kolejną.

-przepraszam za wścipskosść ale cała obsługa i kuchnia już o tym rozmawia, będzie pani z panem Vincentem? - pyta, a ja na te słowa odrazu się spinam ale też odwracam w jej stronę.

-jeśli cały dom o tym mówi to czemu pytasz?

-bo chciałam panią ostrzec - mówi cicho, domykając bardziej drzwi i bawi się palcami patrząc w dół, na swój fartuch.

-przed czym? I tyle razy mówiłam żebyś mówiła mi po imieniu Anne

-jestem tu też nieraz w nocy, robię pranie czy cokolwiek innego, widziałam kilka razy jak pan Vincent przyjeżdża zakrwawiony na posesję. To nie była farba, bo ja to spierałam gdy nie było pani Bell, a to nie była też jednorazowa sytuacja, często się tak zdarzało

-do czego dążysz? - pytam nad wyraz spokojnie, pomimo iż nie lubię gdy ktoś wtrąca się w nie swoje sprawy.

-myślę że jest niebezpieczny, bardziej niż ci się wydaje, wiem czym się zajmujecie ale on, on poprostu nie ma choć cienia wątpliwości czy smutku gdy wrzuca nam brudne ubrania do kosza, zmywa krew z twarzy i rąk jakby to była zwykła farba

-doceniam troskę, ale nie musisz się o mnie bać, Vincent jest - przerywam na moment, bo sama nie wiem co mogłabym powiedzieć.

-może to będzie zbyt kontrowersyjne co powiem, ale dziwię się że go wybrałaś

-to z miłości - uśmiecham się, a dziewczyna kiwa głową i wychodzi, jest tu zbyt krótko by wiedziała więcej niż powinna, też nikt z kuchni nie jest na tyle głupi by rozpowiadać co tu się dzieje na prawo i lewo, a zresztą tylko dwie osoby mniej więcej wiedzą o co chodzi, reszta się domyśla po tym co podsłucha. Anne zapewne myśli że sprzedajemy narkotyki, a gdy trafi się trefny klient z którym nie idzie się dogadać to go pobiją i jest w porządku.