Versailles Series Book 5: The Barista

CHAPTER 48

~ tabi ~

My eyes cracked open when I heard my phone. I glanced at Calhoun who was sleeping heavily beside me. After a long and passionate lovemaking, we slept heavily until now that my phone doesn't stop ringing. Calhoun is amazingly still deep in sleep while his head rests on my chest and his arm draped over my stomach.

I read my messages and all came from my mother, father, Mama Sierra, Marceline, Amara, and some of my staff. There were a couple of missed calls from my parents too.

I glanced down at my beautiful man before disentangling myself to call my parents. He grunted but stayed asleep. I closed the bedroom door and called my mother. I took a deep breath before calling her.

"Ma."

"Okay ka lang ba, anak?"

There was a short pause before I answered. "Opo." I'm not sure how to go with this conversation with my mother. The last time we saw each other, I never thought I'd talk to them again.

"Nasaan ka ba? Bakit hindi mo ako sinasagot?"

"Kasama ko po si Calhoun, Ma. Hindi ko po alam kung gusto niyo pa akong kausapin pagkatapos ng nangyari." I sighed. "Masyado ng maraming nangyari at marami na tayong nasabi. Hindi ko alam kung maaayos pa natin ito, Ma."

"Anak, pasensya ka na. Pasensya ka na sa Papa at Ate mo."

"Bakit po ba hindi niyo ako pinagtatanggol sa kanila? Ano po bang kulang sa akin? Bakit po parang hindi niyo ako anak? Parang hindi niyo po ako mahal?" I swiped the tear the rolled down my face.

"Ikaw kasi ang mas nakakaintindi, anak. Ang gusto lang naman ng Papa mo ay mapabuti ang kalagayan ng buhay mo. Dahil sa paga-abroad niya kaya nakapundar tayo ng bahay at sasakyan. Ganun din ang Ate mo."

"Masaya ako sa meron ako, Ma. Alam niyo bang may dalawa na akong restaurant? Ni-isa hindi niyo pa nadalaw. Tinatapos ko na nga po iyung isa ko pang restaurant na pinangalan ko sa sarili ko. Hindi na po ako magugulat kung hindi kayo pupunta."

"Tabi, anak. Gusto kong maintindihan mo na kaya pinapaboran namin ang Ate mo ay dahil mas kailangan niya ng atensiyon. Ikaw, kahit mas bata ka, mas naiintindihan mo kung bakit kami ganoon. Mahal ka namin anak. Gusto lang naming mapabuti ka."

"Hindi naman ako napawara, Ma. Lumaki naman ako ng maayos." Suminghot ako at pinunasan ang luha sa pisngi ko. "Kailangan ko rin kayo, Ma. Hindi lagi ay naiintindihan ko kung bakit ganoon ang trato niyo sa akin. Anak niyo rin ako, Ma. Marami akong pinagdaanan na sana katabi ko kayo. Marami akong bagay na gustong I-celebrate kasama kayo. Pero napapagod din ako. Si Calhoun, ang pamilya niya, ang mga kasama ko sa Baguio, sila ang pamilya ko. Sorry, Ma. Pero mas naramdaman ko ang halaga ko kapag kasama ko sila."

"Tabi, anak."

"Kung tinatawagan niyo po ako para pagtakpan lang sila, okay na ako Ma. Masaya na ako. Masaya ako kasama si Calhoun. Maayos naman po ang relasyon namin. Sorry po kung hindi ako iyung anak na gusto niyo. Kung palpak man ako sa paningin ninyo. Kung hindi ako masyadong maganda o mayaman para sa inyo. Hindi pa po siguro ito ang tamang panahon para magkaayos tayo. Sige po, Ma."

I wiped my face and tried to normalise my breathing when I felt someone hug me from the back.

"I'm just here, baby."

I turned around and hugged him tight. His warmth and scent immediately made me feel better. "I was just never enough for them, Cal. Lagi na lang may kulang. I just followed my heart. My passion."