Οι Πύλες (ΜΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ)

Κεφάλαιο 3

''Μπορείς να μην πειράζεις τα βιβλία μου;!'' Έρχεται κοντά μου και παίρνει από τα χέρια μου το βιβλίο.

''Συγνώμη...δεν ήξερα ότι ήταν δικά σου. Ήθελα απλά να ρίξω μια ματιά...'' υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

''Χρησιμοποιούσα αυτό το δωμάτιο σαν γραφείο πριν έρθεις και αυτά τα βιβλία έμειναν εδώ'' λέει νευριασμένος χωρίς να με κοιτάζει. Αρχίζει να τα κατεβάζει από τα ράφια.

''Μπορείς να τα αφήσεις εδώ, δεν θα τα πειράξω'' προτείνω. Πόσο σημαντικά είναι αυτά τα βιβλία πια;! Και στο κάτω κάτω δεν ήξερα ότι είναι δικά του.

''Γιατί να σε εμπιστευτώ, ξανθούλα;'' λέει ειρωνικά κοιτάζοντάς με. ''Δεν σε ξέρω καν'' συνεχίζει να κατεβάζει τα βιβλία έχοντας ένα ύφος απέχθειας.

''Έχω και όνομα ξέρεις.''λέω νευριασμένη από το θράσος και την συμπεριφορά του. Παίρνει και τα τελευταία βιβλία στα χέρια και φεύγει.

''Ελπίζω να τα πάμε καλά April!'' λέει τονίζοντας την τελευταία λέξη και βγαίνοντας από το δωμάτιο. Πραγματικά, κι εγώ το ελπίζω, αλλά πολύ αμφιβάλλω. Ευτυχώς που είναι αντικοινωνικός και δεν περνάει πολλές ώρες μαζί με άλλους ανθρώπους, άρα δεν θα χρειαστεί να υποστώ και πολύ την παρουσία του. 

Κατεβαίνω κάτω και βοηθάω τον μπαμπά να ανεβάσει τις κούτες στα δωμάτιά μας. Μόλις φέρνω και την τελευταία κούτα στο δωμάτιό μου αποφασίζω να καθαρίσω την βιβλιοθήκη και να τοποθετήσω τα βιβλία μου στα ράφια. Υπάρχει χώρος για πολλά ακόμη και χαίρομαι πολύ γι'αυτό.

''April..''ακούω τον Aaron και τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου. ''Δεν είναι τέλεια εδώ;'' με ρωτάει ψιθυριστά. Νεύω και τον παίρνω αγκαλιά. ''Νομίζω ότι θα φάμε τώρα'' με ενημερώνει και αποφασίζουμε να κατεβούμε στην τραπεζαρία.

''Aaron ξέρεις που είναι η τραπεζαρία;'' τον ρωτάω όταν συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ιδέα που είναι.

''Ναι'' απαντάει ''την βρήκα πριν.'' Κατεβαίνουμε κάτω και βλέπουμε ένα άνοιγμα στη δεξιά πλευρά του σαλονιού που οδηγεί στην τραπεζαρία. Το μεγάλο ξύλινο τραπέζι στη μέση του δωματίου που χωράει τουλάχιστον δέκα άτομα είναι γεμάτο με φαγητά και μία κυρία γύρω στα πενήντα αφήνει ένα κοτόπουλο στη μέση. 

''Νομίζω ότι είναι η μαγείρισσα'' ψιθυρίζει ο αδελφός μου και εκείνη την στιγμή ο μπαμπάς και η Samantha μπαίνουν στην τραπεζαρία.

''Ωραία αφού ήρθατε ας κάτσουμε να φάμε, τι λέτε;'' λέει η Samantha και παίρνουμε όλοι θέση. Κάθομαι δίπλα στον αδελφό μου και εκείνη τη στιγμή έρχεται ο Erik ο οποίος παίρνει θέση απέναντί μου και με κοιτάζει. Αρνούμαι να συναντήσω το βλέμμα του και κοιτάζω το πιάτο μου.

''Λοιπόν'' αρχίζει η Samantha ''καλώς ήρθατε. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι.'' Σηκώνουμε όλοι τα ποτήρια και πίνουμε. Κατά τη διάρκεια του φαγητού μιλάμε λίγο για το σχολείο το οποίο είναι κάπως μακριά από εδώ, αλλά και για τον γάμο την άλλη εβδομάδα. 

Μόλις τελειώνουμε το φαγητό αποφασίζουν όλοι να αποσυρθούν στα δωμάτιά τους για λίγη ξεκούραση εκτός από τον Erik, ο οποίος κάθεται δίπλα από ένα παράθυρο στο σαλόνι και ανοίγει το βιβλίο του. Στην έπαυλη απλώνεται απόλυτη ησυχία και επειδή δεν συνηθίζω να κοιμάμαι τα μεσημέρια αποφασίζω να κάνω μία βόλτα στην πίσω αυλή, στην οποία βλέπει το δωμάτιό μου. 

Ανοίγω μία μπαλκονόπορτα στο πίσω μέρος του σαλονιού νιώθοντας το βλέμμα του Erik πάνω μου και βγαίνω στην πίσω αυλή. Είναι πανέμορφη! Γεμάτη τριανταφυλλιές και στη μέση βρίσκεται το κιόσκι όπου θα γίνει ο γάμος. Είναι αρκετά μικρό γι' αυτό και λογικά οι καρέκλες για τους καλεσμένους θα τοποθετηθούν γύρω από αυτό. Εκεί που τελειώνει η αυλή, αρχίζει ένα δάσος γεμάτο ψηλά πεύκα. 

Είναι όλα τόσο όμορφα και πραγματικά αρχίζω να νομίζω ότι ονειρεύομαι. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο εδώ. Τότε ακούω βήματα πίσω μου και γυρίζω να δω ποιος είναι. Ο Erik  κατεβαίνει στην αυλή και κάθεται σε ένα παγκάκι κάνοντας πως δεν με είδε.

''Τι υπάρχει πέρα από αυτά τα δέντρα;'' αποφασίζω να ρωτήσω. Σηκώνει το βλέμμα του, με κοιτάζει και μετά κοιτάζει πάλι το βιβλίο στα χέρια του. 

''Τίποτα'' απαντάει αδιάφορα.

''Δηλαδή υπάρχουν μόνο δέντρα;'' 

''Μάλλον'' λέει χωρίς να κάνει τον κόπο να με κοιτάξει.

''Πάντα μονολεκτικά απαντάς;'' ρωτάω νευριασμένη. Σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μου.

''Όχι. Αλλά αφού επιμένεις, έλα'' λέει και προχωράει μπροστά, πηγαίνοντας προς το δάσος.

Αυτό το κεφάλαιο ήταν λίγο πιο μικρό αλλά ελπίζω να μην έχετε παράπονο διότι βάζω κάθε μέρα! Θέλω να πω χρόνια πολλά σε μία πολύ καλή μου φίλη και μία από τους πρώτους αναγνώστες που έχει σήμερα γενέθλια, την Αφροδιτη Αναγιαννη ή user49347! Να τα εκατοστήσεις και ευχαριστώ για τις ιδέες!