San-Cı

-bölüm 8 evlat sevgisi-

Simay'ın yanından çıkalı yaklaşık bir saat olmuştu ve biz hala yürüyorduk,beni bir yere götüreceğini söylemişti ama nereye gideceğimizi söylemiyordu. Sonra birden durdu ve karşımızda duran dükkanı gösterdi "burası bizim eski dükkanımızdı Simay hasta olunca hem taşınmak zorunda hemde dükkanı kapatmak zorunda kaldık." Onun adına üzülmüştüm hem kardeşinin iyileşip iyileşmiyeceği belli değildi, hemde geçmiş onu üzüyordu bunu gözlerinde görmüştüm. Birden yolun ortasında durdum, önce etrafa baktım sonra onun badem rengi olan gözlerine baktım, sol elimi yanağına koydum ve birden kendime çektim o an dudaklarımızı birleştirdim ve dudaklarının tadını tekrardan aldım. Ama bağımlısı olacağımdan bir haberdim,elini tuttum ve bu sefer ben yürütmeye başladım sonra elimi uzattım "tut elimden seni dünyam yapayım üzerime yük olan dünyamı seninle hafifleteyim,tut elimden gözlerimin içine bak dünyayı ateşe vereyim,tut elimden kalan hayatımı senin için yaşayayım ve tut elimden adam gücümü senden alayım." Gözlerine bakarak söylediğimi mısralar bilindik değildi zaten dilimin ucuna ne geldiyse söylemiştim,ne şairdim ne yazardım ne çizerdim ama onun için hem çizerdim hemde söylerdim çünkü o benim dunyamın merkeziydi onunla nefes alıp onunla veriyordum bu kadar kısa sürede böyle beni ele geçirmiş olmasından şikayetçi değildim aksine şaşırıyordum, böyle sevebiliyor olduğuma böyle seviliyor olmama en çokta onun beni seviş şekline. Yürürken çocuk parkının önünde pamuk şeker satan bir amca gördük ben tatlıyı sevmediğim için yürümeye devam ettim ama o durdu bana mor renkli olanını kendine de mavilisini aldı itirazlarıma kulak asmıyordu beni çıldırtıyordu ama böyle küçük şeyleri düşünmesi bile mutlu ediyordu. Elimi karnıma koydum o an çocuğumun babası batın olsun istedim ama değildi işte, bunun için evladımı sevmeyecek değildim aksine çocuğumu daha çok sevecektim