San-Cı

-bölüm 7-Canımın canı

Dikişlerim alınmış herhangi bir tehlikem olmadığı görülünce de bizi bırakmışlardı. Şimdi de batının kardeşini ziyaret etmeye gelmiştik. Odasında uyuyordu ve öylesine masumdu ki, Batın'ın yanından kalktım kardeşinin yanına gittim yanına oturdum elini tuttum sonra kulağına yaklaştım "senin abin varya tam bir kahraman güzellik, böyle bir abiye sahip olduğun için çok şanslı olmalısın abini mutlu etmek ister misin? Şuan eminim cevabın evettir o zaman o güzel gözlerini açta gözlerini görelim, sen gözlerini açmazsan abinin gözlerini midesine sokmak zorunda kalacağım anlıyorsun değil mi?" Ben mi yaptım bilmiyorum ama o an bişey oldu Simay gözlerini açtı gözleri önce beni buldu sonra Batın'da durdu gülümsedi ve o an anladım Batın'ın kime benzediğini yada kardeşinin Batın'a benzediğini ikisinden biri işte, Batın hızla yerinden kalkıp yanımıza geldi başımızda dikilmeye başladı dikilirken de sorularını sormaktan geri durmadı tabii ki. "Abim iyi misin?" "Ağrın var mı?" Simay'ın elini tuttum ve Batın'ın bütün sorularını ben cevapladım "kardeşin iyi aşkım sadece biraz su içmeye ihtiyacı var bence. Gözlerimi Simay'a çevirdim ve sol kaşımı kaldırdım istiyor musun? Der gibi oda kafasını salladı Batın doktoru çağırdı onlar dışarıda konuştular biraz, doktor su içmesine izin vermiş olacak ki batın su alıp geldi simay suyu yavaş yavaş içerken Batın ve ben kilitlenmiş bir şekilde ona bakıyorduk gözlerini bize çevirdi kaşlarını çattı suyu bırakıp önce abisine sarıldı sonra bana sarıldı sonra durdu ve abisine döndü "abi sen bu ablayla nasıl tanıştın?" Batın gülümsedi sonra benim gözlerime baktı o anlatmaya başlayınca Simay gibi bende pür dikkat onu dinledim anlatırken kullandığı mimikleri izledim ve o an fark ettim Batın benim gibi olmaya başlamıştı,anlatırken sürekli ellerini kullanıyor sık sık bana bakıyor ve gülümsüyordu. Sonra durdu gözlerini bana çevirdi "işte o benim canımın canı,o benim kalbimin en içi" sonra Simay'ın gözleri bana döndü.