UYAN

BIRAKTIĞIN YERDE BEKLEME BENİ

 Evimizin arka bahçesindeydik ben , annem , babam ve abim dünyanın en güzel günüydü babam içmemiş mis gibi kokuyordu o kadar güzeldi ki onun kendi kokusunu hiç bilmiyordum hep leş gibi kokardı abim uzun zaman sonra mutluydu bende mutluydum abim  babama uzak otuyordu nedenini anlayamıyordum küçüğüm daha nerden bilebilirim annem ilk defa mutlu onu gülerken ve babama sarılırken gördüm bende mutlu oldum 

aile çocuğun ruhunu bile değiştiriyor 

abim ve bende onlara hayranlıkla bakıyor onları örnek alarak bizde sarılıyorduk

babam benim yanıma geldi sırtına çıkardı ve bahçe de tur attık koştuk eğlendik

kahkahalarımın arasında babama döndüm " seni çok seviyorum babam" dedim 

babam bana baktı " sevme beni kızım ben kötü bir babayım " dedi anlamadım 

Abimin yanına gitti babam saçını okşadı " kardeşini çok seviyorsun değil mi ?" Dedi abim cevap olarak bana koşarak sarıldı annem uzaktaydı bizi uzaktan izliyordu hiçbir şey söylemiyor hatta hareket bile etmiyordu yanına gittim " anne bak babam iyi biri " dedim

Annem cevap vermedi bende konuşmadım

Bu an gerçek olsun diye geçirdim son bir kez daha ama olmadı
çünkü prenses uyandı ve külkedisinin mutlu masalı son buldu 

GÜNÜMÜZ  ( hastane odası ) Hastane odaları demiştim ya bir kere tek evim öyleydi de
ölüm kaçınılmaz son, tadılması zorunlu olan kesin bir kural ben bu kuralı yada bu meyveyi daha tatmamıştım ama hayat tatmamı sağlamak için iki elini yakama koymuş bekliyordu

Hayat ;
benden hesaplaşamadan   ölen bir baba, yerde ağlayan bir anne, kendi hatası olduğunu söyleyen bir abi hediye etmiş
Bana da vicdan azabını vermişti ama aklımda ki soru beni gerçek hayata bağlamıştı

o ameliyata giremediği için ömür boyu kendini suçlayacak olan ben ne güzel bir aile tablosu değil mi ?
O aile tablosu hiç olmadı biz gülerek hiç bir kameraya bakmadık biz aile bile değildik

Tabi ki zaman akıyor ve hayat acımasızlığıyla devam ediyordu

annem ayağa kalktı yavaşça bana baktı sonra abime  düşünceler beynimde dağılıyordu  zaman kavramını yitirmişti birinin ölümü cehenneme çevirmişti yaşadığım hayatı annem abime odaklandı sözleri bıçak kadar. Keskindi

" siz babanızı öldürdünüz sen ' abime baktı ' ameliyata girerek ' bana baktı ' sen o ameliyata girmeyerek babanızı öldürdünüz siz bencil evlatlarsınız "

ne ben konuştum ne abim ikimiz de sustuk anneme göz yumduk o ise sarsak adımlarla abimin yanına gitti 

" o seni seviyordu hadi dereni geçtim o seni SEVİYORDU sen onu hayatta tutamadın "

Abimin bakışları yerde geziyordu utançtandı belki de üzüntüsü ben ise anlayamamıştım annem dayak yediği belki onun yüzünden defalarca ağladığı adamın arkasından nasıl bu kadar derbeder olmuştu yoksa babam iyi biri miydi ? Ben hatırlamanın en büyük cezasını çekiyordum

annem " CEVAP VER NEDEN ÖLDÜ BABAN ? O KADAR MI BECERİKSİZSİN ?" daha fazla dayanamazdım annemin önüne geçtim 

" her gece ağlayarak yanımıza gelirdin ' ne diyorum ' bela okurdun babama ne oldu anne ? abimin bir suçu yok babam şerefsizdi erken çekti cezasını sadece " dediğim anda yüzüme gelen tokatla yere düştüm 

" seni köpek o senin baban " konuşmadım yerde kaldım abim yanıma eğildiğinde ve elini uzattığında elini ittim ve lavaboya doğru gittim .

ağlamak istemiyordum lakin göz yaşlarım beni dinlemiyordu