UYAN

YALANIN İZLERİ

4 kişi arabadaydık hiçbirimizden ses çıkmıyordu ve arabayı inanılmaz bir şekilde ben kullanıyordum şaka gibi ama değil 

yaşadığımız şokları şimdilik kenara bırakmaya karar vermek istiyordum ama bu imkansızdı 

babamın yıllar önce gitmesi mi ? 

özlemin üvey ablam olması mı ? 

abimin üvey olması mı ? 

ben neye şaşırayım arkadaş? 

Utku sessizdi aile dramlarımın hepsine ortak olması açıkçası hiç hoşuma gitmiyordu 

bana bakarak " iyi misin ? " diye sordu yoldan gözümü çekmeyerek 

" iyiyim yani sanırım " dedim acıyla arkadan abim konuştu 

" iyi ol güzelim ben buradayım " dedi ama sesi değişmişti sanki bu son olaylar onu derinden etkilemişti ve şimdi aslında öz olan babasının yanına gidiyorduk ve babası mezarlıktaydı en azından telefonu bu onu tedirgin ediyordu buna yüzde yüz emindim 

" bende buradayım " dedi Özlem aile sevgisinden uzak kalmıştı . ve en önemlisi kendisi ablamdı üvey demeyi bırakmıştım herkes için en iyisi buydu 

" burada söz konusu ben değilim abi sen ve özlem abla asıl size söylenmesi gereken şeyleri bana söylemeyin " dedim net sesle ama Özlem ablam bana karşı çıktı 

" biz bunun için söz verdik ben tutamadım bir daha bu hatayı yapmam küçük " dedi ne sözü ? diyemedim o sırada Utkunun telefonu çaldı 

" alo " dedi ve saniyesinde " tamam geliyoruz " dedi 

" ne oldu ? " diye sordum sakince 

" Onur iyi değil " dedi sadece arabayı aniden çevirdim hastaneye sürdüm 1 veya 2 dakika sonra oraya gelmiş sayılırdık 

" abi sen girebilir misin ? " diye sordum acıyla çünkü ben her ne kadar hatırlasam da giremezdim 

" birlikte gireceğiz Deren" dedi hazır değildim yapamazdım 

" hayır giremem " dedim son kez Özlem ablam lafa girdi 

" biz buradayız küçük gir hadi yaparsın"  yapamam neyini anlamıyorsunuz ? 

" benim yüzümden ölebilir " dedim 

" ben varken o iş yatar güzelim " dedi abim rahatlamalıydım sakin olmalıydım bunu başarmalıydım  odama çıktım ve 

ameliyat için kıyafetlerimi giydim odadan çıkacakken Utku içeri girdi 

" hazır mısın ? " dedi sanırım 

" galiba evet " dedim yanıma geldi  

" ben sana güveniyorum kumralım " dedi 

şu hayatta güvenine inandığım nadir insanlardansın dememek için tuttum kendimi 

" ya yapamasam "dedim son kez bunu duymaya ihtiyacım vardı 

" elinden geleni yap ve eğer yapamasan çok üzülme tamam mı ? " dedi 

" tamam " deyip odadan çıkmak için kolumu açtım kapıyı açtı ve bana baktı 

" kadınlar önden " dedi ve bende yavaşça dışarı çıktım 

ameliyat kapısının önündeydim içeride bana inanan biri yatıyordu onu kurtarmaktan başka çarem yoktu . içeri girdim abim beni bekliyordu sanki her şeyi tekrar beynimin içine koymuşlardı ve ameliyata başladık . 

ameliyatın sonuna geliyorduk ve abim bana resmen hiç bir şey yaptırmamıştı bu beni mutlu ediyordu abim son kez dikiş attı ve sardı dışarı çıktığımızda