Η Κυρά-Μυρτώ

Φύγε

Άγγελος

   Έφερα ξύλα όπως μου είπε να κάνω. Άναψα τις σόμπες όπως μου είπε να κάνω. Τάισα τα άλογα όπως μου είπε να κάνω. Μετέφερα ότι μου είπε να μεταφέρω. Τα έκανα όλα, αλλά τίποτα δεν έκανα για εκείνον. Τα έκανα για να μην αναγκάσει την μάνα μου να τα κάνει. Τα έκανα για να μην χρειαστεί να κρυψει και αύριο τις μελανιές της. Δεν έχει σημασία τι θα γίνει στο σπίτι για εκείνον πάντα αυτή φταίει και κάνεις σε αυτό το σπίτι δεν φαίνεται να διαφωνεί με αυτό το γεγονός πέρα από εμένα.

   Η μάνα μου είναι ακόμα στην κουζίνα. Καθαρίζει από το πρωί, αυτός έφυγε. Ήρθε μας εκανε την ζωή δύσκολη και τώρα θα επιλεγεί την επόμενη ερωμένη του σε καποιο μπαρ απο αυτα που συνηθίζει να περνάει τον χρόνο του. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές. Της εχω πει πολλες. Χωρισε τον. Δείξε αντίσταση. Μην κάνεις ότι λέει. Μην έχεις πίστη υπακοή σε αυτόν. Αν τον χωρίσεις θα είμαι με το μέρος σου και σίγουρα κάποιο από τα αδέρφια μου θα συμφωνήσει μαζί σου. Είμαι ανήλικος δεν μπορώ να κάνω κάτι από μόνος μου αν δεν πάρει εκείνη την απόφαση. Αλλά δεν σηκώνει κουβέντα. Μια μέρα που την πίεσα περισσότερα από όσο άντεχε σε αυτό το θέμα το χερι της έφτασε με δύναμη στο μάγουλο μου.

   Το μετάνιωσε την ίδια στιγμή και προσπάθησε να απολογηθεί για την πράξη της αλλά ήμουν πολύ θυμωμένος για να ακούσω κουβέντα της. Πολύ θυμωμένος για να συνεχίσω να είμαι το θύμα του. Πήγα στο δωμάτιο του, πήρα όλα τα λεφτά και τα έκρυψα σε μέρος γνωστό μόνο σε εμένα. Τιμωρήθηκα βεβαίως. Έψαξε όλο το σπίτι. Κατέστρεψε ότι αξίας είχα. Και μέρες δυσκολεύουν να περπατήσω. Αλλά τα λεφτά τα έχω ακόμα εγώ. Και κάθε μήνα όσο μπορώ συνεχίζω να κλέβω από αυτόν. Και ότι βγάζω από την δουλειά τα μαζεύω για τη μανα μου. Για το διαζύγιο και για την ζωή που θα πρέπει να φτιάξει μετά από αυτό. Δεν της το έχω πει. Γιατί αν της το πω θα του το πει. Γιατί φοβάται. Πάντα φοβάται.

    Ερχομαι να ψαξω κατι να φαω στο ψυγείο αλλά δεν εκπλήσσομαι όταν βλέπω πως είναι άδειο. "Θα πληρωθεί σε λίγο καιρό" μου απαντά στην ερώτηση που ποτέ δεν έκανα. "Ναι, και θα γεμίσει το ψυγείο της ερωμένης" Τα μάτια της κοιτάζουν κάτω. Βουρκώνουν. Αν δεν της πεις την αλήθεια κατάμουτρα δεν θα καταλάβει ποτέ. Είμαι έτοιμος να της κάνω ένα από τα γνωστα μου κηρύγματα αλλά σηκώνει απότομα το χέρι της ψηλά. "Η απάντηση είναι όχι. Φύγε" Έχω αγανακτήσει. Κάθε μέρα που ζω παλεύω να καταλάβω το σκεπτικό της. Γιατί τα ανέχεται όλα αυτά; Γιατί δεν φεύγει; Γιατί δεν χωριζει; Δεν είμαστε παιδιά πλέον. Είμαστε τέσσερις και όλοι είμαστε λίγα χρόνια πριν την ενηλικίωση. Ο μεγάλος μου αδερφός σε λίγους μήνες θα είναι δεκαοκτώ. Τόσο πολύ μισεί τον εαυτό της και τα ανέχεται όλα αυτά;

   "Δεν εχεις αγανακτήσει; Δεν έχεις βαρεθεί να τον βλέπεις να σου δίνει κάποια ψίχουλα για να βγάλουμε τον μήνα και μετά να φεύγει στα σπίτι μόνο ο Θεός ξέρει ποιανης; Δεν έχεις βαρεθεί οπότε είναι μεθυσμένος να ξεσπάει πάνω σου;" Έχω μειώσει την απόσταση μεταξύ μας. Με έκανε στα εικοσι της. Αυτό θα την κάνει τώρα τριάντα έξι αλλά οι κακουχίες που έχει περάσει την κάνουν να μοιάζει κατα πολύ μεγαλύτερη. Σκυβει το κεφάλι της και από τα χείλη της βγαίνει το αναμενόμενο. "Φύγε"