Η Κυρά-Μυρτώ

Δεν ήρθε

Κυρά-Μυρτω

   Ωρες ωρες σκέφτομαι, γιατί τα αξίζω εγώ όλα αυτά; Εχω οτι χρειαζομαι. Έχω μια οικογένεια που με λατρεύει. Αλλά γιατί εγώ; Ξέρω πως πολλές φορές ακούγομαι περίεργη. Μια τρελογρια που δεν έχει τι να κάνει όλη μέρα και απλά κάθεται και φιλοσοφεί τα πράγματα. Μα η ερώτηση είναι σοβαρή και πολλοί θα έπρεπε να την αναλογηθουν. Τι έκανα στην ζωή μου που με κανει να τα αξίζω όλα αυτά; Όλη αυτή την αγάπη, όλη αυτή την φροντίδα. Ψάχνω την απάντηση χρόνια τώρα και αν ο Θεός είναι γενναιόδωρος θα την ψάχνω για αρκετά χρόνια ακόμα. Σηκώνομαι να περπατήσω λίγο, η πολλή σκέψη πάντα μου δημιουργούσε πείνα.

   Στην κουζίνα κάθονται τα μικρά παίζοντας ένα δικό τους παιχνίδι που οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουμε ενώ η νυφη μου και ο γιος μου φτιάχνουν ένα γλυκό. Εκείνη του λέει τι να κάνει και εκείνος φοβισμένος λίγο μην του πετάξει τίποτα αιχμηρό από τα νεύρα της, ακολουθεί πιστά τις εντολές της. "Πείνασες μαμά;" Λέει ο γιος μου με ένα γλυκό χαμόγελο. Τα όμορφα μάτια του με κοιτάνε και νιώθω τόσο περήφανη για εκείνον. Νιώθω πως ήμουν καλή μητέρα για αυτόν. Έκανα ότι μπορούσα φυσικά και υπάρχουν στιγμές που δεν θα είχα την οικονομική δυνατότητα να του παρέχω τα πάντα αλλά προσπαθούσα. Πάντα προσπαθούσα να του μεταφέρω όλες αυτές τις βασικές αξίες που θα χρειάζονταν για να γίνει ένας καλός άνθρωπος και από ότι βλέπω καταφερα. Είναι ένας οικογενειάρχης πλέον, έχει μια όμορφη σύζυγο, γλυκήτατα παιδιά, μια καλη δουλειά μου μπορεί να στηρίξει όλη την οικογένεια. Την οικογένεια που τόσο πολύ αγαπά και προστατεύει. Είμαι τόσο περήφανη για το πλάσμα που έφτιαξα.

    "Μύρισα μάτι όμορφο και σκέφτηκα να έρθω να ελέγξω τι ήταν αυτό " Ανακατεύει την σοκολάτα όπως του λέει η γυναίκα του και οπότε κάνει κάποιο λάθος με την πίσω πλευρά της κουτάλας τον απειλεί. Δεν θα μπορούσα να έχω σκεφτεί καλύτερη νύφη για τον γιο μου. Σύντομα της ζητάω να μου αναθέσει και εμένα κάποια δουλειά να κάνω και έτσι καταλήγω να απειλούμαι και εγώ από την κουτάλα. Ευτυχώς η μέση μου είναι καλύτερα σήμερα και τα κοκκαλα μου δεν πονάνε τόσο οπότε μπορώ να τους βοηθήσω. Πάντα μου αρέσει να μαγειρεύω μαζί της αλλά στα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά. Στα Χριστούγεννα όλα γίνονται ένα τσακ καλύτερα.

   Οταν επιτέλους τελειωνουμε το γλυκό, η νύφη μου αποφασίζει να τελειώσει αυτή την συνταγή  και ύστερα να το βάλει εκείνη στο φούρνο διώχνοντας εμάς τους δύο από την κουζίνα. "Μαμά" με σταματάει ο γιος μου λίγο πριν πάω να επιστρέψω στην πολυθρόνα μου. "Ο γιος μου σε λίγο θα έρθει να σου φέρει το φαγητό σου και τα χαπια σου" Ρίχνω το βλέμμα μου στο ρολόι. Ναι έχει δίκιο, περίπου πάντα τέτοια ώρα έρχεται. Δεν έχω διάθεση να πιω τα χάπια μου. Ποτέ δεν έχω αλλά πόσο μάλλον τώρα. Δεν τα χρειάζομαι εξάλλου. Ειδικά σήμερα νιώθω υπέροχα, δεν πονάω πουθενά, δεν ζαλιζομαι. Είμαι υπέροχα. Ίσως να προσπαθήσω να τον πείσω σήμερα να μην τα πάρω. Πιθανότατα δεν θα συμφωνήσει αλλα εγω την προσπάθειά μου θα την κάνω. Γνέφω καταφατικά στον γιο μου και εκείνος φεύγει.

    Και να με πάλι. Να κάθομαι μπροστά από το τζάκι. Και να σκέφτομαι πόσο ευγνώμων είμαι για όλα όσα έχω. Το κόκκινο βαζακι είναι εκεί που το άφησα πριν φύγω. Καλώς. Τον περιμένω να έρθει έχει αργήσει μισή ώρα. Μπορει να του έτυχε κάτι, είναι μεγάλος τώρα έχει υποχρεώσεις. Ή ισως με ξέχασε. Ποιος ξερει ποια όμορφη κοπέλα τον ξεμυάλισε και  ξέχασε την γιαγιά του. Και η μισή ώρα έγινε μια. Και η μία ώρα έγιναν δύο. Και δεν ήρθε.