Η Κυρά-Μυρτώ

Η γιαγιά θα έρθει μαζί μας

Άγγελος

    Είναι παραμονή Χριστουγέννων. Αύριο είναι Χριστούγεννα. Όλα τα σπίτια μοσχομυριζουν απο τα γλυκά και τα νόστιμα φαγητά. Όλοι έχουν κάνει σχεδια για την αυριανή μέρα, συνήθως έχουν καλέσει έναν μεγάλο αριθμό ατόμων στο τραπεζι τους. Όχι εμείς. Είναι παραμονή αλλά κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την ξεχωριστη τούτη μέρα. Κάθονται όλοι στο καθιστικό, ο καθένας να βασανίζεται με τις δικές του σκέψεις. Εκείνος λείπει από το σπίτι. Όταν δεν είναι εδώ κάποιες μονάχα φορές ξεχνιόμαστε. Ο μικρός μου αδερφός σκαρφιζεται κανένα αστείο και μας κάνει και γελάμε, η μάνα μου ίσως να χαμογελάσει και εκείνη αν η ατμόσφαιρα είναι πολύ εύθυμη όπως τώρα. Και μετά έρχεται εκείνος. Και απαιτεί να γίνουμε οι στρατιώτες που νομίζει πως μεγαλώνει.

     Το κλειδί ακούγεται στην πόρτα και οποία μικρο συζητηση ακούγονταν πριν, τώρα κόβεται μαχαίρι. Η μανα μου μηχανικά σηκώνεται από την άκρη του καναπέ που κάθονταν και πάει προς την πόρτα να τον υποδεχθεί. Να του βγει τα παπούτσια, να του βγάλει το παλτό, να του φέρει να φάει, να του ετοιμάσει το νερό να κάνει μπάνιο, λες και είναι υπηρέτρια του και όχι η γυναίκα του. Η πορτα ανοιγει και μετα από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής ένα θόρυβος ακούγεται από μέσα, σαν να έχει πέσει κάποιος. Κοιτάζω τα αδέλφια μου το ενα μετά από το άλλο και σε όλων τα μάτια φαίνεται πως γνωρίζουν τι μόλις συνέβη. Την χτυπάει. Ένα θόρυβος ακούγεται ακόμη και ένα μουγκρητό πόνου μετά από αυτό. Κανένα από τα αδέρφια μου δεν φαίνεται διατεθειμένο να κάνει κάτι. Ακόμα και ο μεγαλύτερος. Απλά κάθονται εκεί και κάνουν πως δεν κατάλαβαν τίποτα. Πώς ο μεθυσμένος για ακόμα μια φορά πατέρας μας δεν την χτυπάει.

    Τρέχω προς τον διάδρομο και η κατάσταση είναι χειρότερη από ότι ακούγεται. Της φωνάζει να μην κάνει θόρυβο και την χτυπάει ενώ την έχει κολλημένη στον τοίχο. Η μία γροθιά μετά την άλλη, η μια κατάρα πίσω από την άλλη. Την βρίζει με λέξεις που καμιά γυναίκα δεν αξιζει να την αποκαλούν ετσι. Τα πόδια μου κινούνται μηχανικά. Τα χέρια μου το ίδιο. Τον σπρώχνω από πάνω της και καταληγω να τον βγάλω έξω από το σπίτι. Έχει πέσει κάτω. Θα μπορούσα να αρπάξω αυτή την ευκαιρία για να τον χτυπήσω πριν προλάβει να σηκωθεί αλλά προτιμώ να πάω προς το μέρος της μάνας μου. Την σηκώνω γρήγορα και την απομακρύνω από εδώ. Ο μικρός αδερφός μου κρυφό κοιτάζει από την άκρη του διαδρόμου, του την δινω και εκείνος την παίρνει μακριά. Ξέρω πως θα περάσω μια πολύ δύσκολη βραδιά απόψε.

    Στα πρώτα χτυπήματα κατάφερα να συγκρατήσω τις αισθήσεις μου και να καταλαβαίνω τι λέει αλλά όσο πιο πολύ πήγαινε τόσο περισσότερο έχανα τις λέξεις. "Που είναι τα λεφτά μου; Που τα έκρυψες;" Είναι το μόνο που τον άκουγα να λέει και συντομα επαψα να ακουω το οτιδήποτε. Αφού ξεπέρασε πλήρως πάνω μου, άρπαζε ακομα και το τελευταίο ευρώ από το σπίτι και εξαφανίστηκε σε δευτερόλεπτα. Δεν ένιωθα τα ποδια μου. Δεν μπορούσα να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Το κεφάλι μου έμοιαζε πως θα κοπεί στα δύο. Ηταν σαν να ο οργανισμός μου να εχει ξεχασει τελειως να κανει βασικές κινήσεις. Καποιος με μετέφερε στο δωμάτιο μου.

    Μου έδωσαν τις πρώτες βοήθειες και με συμβούλεψαν να πέσω να κοιμηθώ. Δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι απλά τον μικρό μου αδερφό να με κοιτάζει με γουρλωμενα από τον τρόμο μάτια, έτοιμος να δακρύσει. Όταν έφυγαν όλοι από το δωμάτιο πάλεψα να ανακτήσω τις αισθήσεις μου. Είμαι πολύ ζαλισμενος. Στο πρώτο βήμα και κόντεψαν να πέσω κάτω. Κρατάω γερά τον ένα τοίχο μετά τον άλλο και στηρίζονται στα έπιπλα μέχρι να μπορέσω να φτάσω στο δωμάτιο της μανας μου. Δεν γίνεται να περιμένουμε άλλο.

   Βρίσκεται πάνω στο κρεβάτι. Δεν κοιμάται. Τα μάτια της είναι ορθανοιχτα και κατά κόκκινα από το κλάμα. Έχει μελανιές στα χερια της και έχει τραυματίσει το δεξί της μάτι. Η κατάσταση της είναι φρικτή. Δεν ξέρω ποιος βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση. Προσπαθώ να μην δίνω σημασία στην κατάσταση της. Πάω αμέσως στην ντουλαπα της και βγάζω μια παλιά βαλίτσα. Ξεκινάω να ρίχνω μέσα οτι δικό της βρίσκω. Σηκώνεται να διαμαρτυρηθεί αλλά δεν προλαβαίνει να βγάλει άχνα.

   "Δεν το συζητάμε καθολου. Φεύγουμε. Έχω βγάλει αρκετά χρήματα για να τα βγάλουμε πέρα για κάποιον καιρό. Θα πάμε να μείνουμε στον θείο θα πω και στους άλλους όποιος θέλει να μας ακολουθήσει. Θα πάω να πάρω και την γιαγιά." Στέκεται αμίλητη απέναντι μου. Φαινεται να εχει παραιτηθει επιτέλους και να συμφωνεί σε ότι λέω. "Η γιαγιά δεν είναι καλά…" "Η γιαγια θα έρθει μαζί μας."