Η Κυρά-Μυρτώ

Ίσως να είναι η τελευταία φορα

Κυρά-Μυρτω

Οταν είσαι νέος ο ενθουσιασμός σου να ζεις όλο και περισσοτερα, όλο καινούργιες εμπειρίες και πρωτόγνωρες στιγμές, αυτή η ανάγκη σου να τα κάνεις όλα, να τα ζήσεις όλα, να τα νιώσεις όλα, καμιά φορά σε κάνει αχάριστο στα καθημερινά αγαθά της ζωής. Στα "αυτονόητα" που όμως ποτέ δεν είναι αυτονόητα. Καμια φορα αυτος ο ενθουσιασμός σε συνεπαίρνει και ξεχνας ή μάλλον καλύτερα χανεις το πραγματικό νόημα της ευτυχίας. Η ευτυχία είναι τόσο απλή μα το νεανικό μυαλό σου την πιστεύει τόσο περίπλοκη, σαν ένα άπιαστο όνειρο, ένα αστέρι που πάντοτε συναντας απέναντι σου και προσπαθείς να πιάσεις αλλά ποτέ δεν το φτάνεις. Αλλα ειναι τοσο απλή. Ευτυχία είναι η ζεστή κούπα τσάι που θα πιω δίπλα στο τζάκι μαζί με τον εγγονό μου.

   Ή ακόμα είναι στιγμές που εγώ και η νύφη μου θα φτιάξουμε κάποιο χριστουγεννιάτικο γλυκο για την οικογένεια. Και είμαι σε μια ηλικία ικανή να αντιληφθώ πόσο αφελής ήμουν όλα αυτα τα χρόνια. Να αντιληφθώ πως στην πραγματικότητα όλα αυτα τα χρονια ημουν ευτυχισμενη ακομα και αν δεν το αναγνώριζα. Ακομα και όταν κλαιγόμουν για το πόσο άδικη είναι η ζωή, για το πόσο ανίκανη είμαι να καταφέρω πράγματα, ακόμα και τότε είχα βρει την ευτυχία και ας μην το γνωρίζα. Η μόνη διαφορά του τότε με το τώρα είναι η άγνοια.

    Ο μικρός Πέτρος πιεζει με περισσότερη δύναμη τον μαρκαδόρο του πάνω στην ζωγραφιά παραπονεμενος πως δεν του αρέσει. Μου την δείχνει και συνεχίζει να παραπονιέται. Ένα μικρό ευγενικό χαμόγελο ξεπηδά από το πρόσωπο μου. Μακάρι να μπορούσα να δω τον κόσμο από τα ματια του. Να εχω τα προβλήματα του, να έχω τις υποχρεώσεις του και την χαρά του για ακόμα μια φορά. Μακάρι να μπορούσα για ακόμα μια φορά να είμαι στην ηλικία του. Ο πατέρας του έρχεται προς το μέρος μας.

   "Πέτρο μην ταλαιπωρείς την γιαγιά σου, πήγαινε να παίξεις πάνω" του λεει γλυκά και μετά από μια αδύναμη αντίσταση από την μεριά του Πέτρου, ανεβαίνει πάνω με τα δύο αδέρφια του. Ο γιος μου παίρνει κάποια ξύλα απο εκεινα που είναι στοιβαγμένα στα δεξιά του τζακιού και τα βάζει μέσα δυναμώνοντας την φλογα. Την ίδια στιγμή η γυναίκα του ετοιμάζει το τραπέζι, καθαρίζοντας την επιφάνεια και φέρνοντας καινούργια πιάτα ενώ ο ενός ετών Νικόλας παίζει κοντά στα πόδια της. Ο γιος μου με ρωτάει αν χρειάζομαι κάτι και του απαντώ με μια αρνητική κίνηση του κεφαλιού. Οχι δεν χρειάζομαι τίποτα. Όλα όσα θέλω είναι ακριβώς εδώ. Όλα όσα χρειάζομαι βρίσκονται διπλα μου. Είμαι μεγάλη σε ηλικία, ναι. Μα έχω την υγεία μου, και έχω να φάω, και επίσης ένα σπίτι να προστατευτώ από τα κρύα του χειμώνα. Και το σημαντικότερο, έχω μια οικογένεια να με αγαπάει και να με φροντίζει άσχετα αν σε αυτή την ηλικια το μόνο που τους είμαι ειναι βαρος. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη. Ίσως και να ζω τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.

   Ο γιος μου παίρνει αγκαλιά τον μικρό και του δείχνει έξω από το παράθυρο. Πρέπει να χιονίζει. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω από αυτό τον κόσμο; Έχω τα πάντα. Είναι Χριστούγεννα και η ζωη μου είναι στο τέλος της. Ίσως αυτά να είναι τα τελευταία μου Χριστούγεννα. Το τελευταίο χριστουγεννιάτικο γλυκό που θα φάω. Το τελευταίο δώρο που θα λάβω. Τα τελευταια χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που θα δω. Η τελευταία φορά που θα ακουσω τα εγγόνια μου να μου λένε τα κάλαντα. Η τελευταία φορά που θα πιω μια κούπα ζεστό τσάι διπλα απο το αναμμενο τζάκι με τον μικρό Πέτρο στα πόδια μου να παραπονιέται για την ζωγραφιά του. Ίσως να είναι η τελευταία φορά που θα δω χιονι.