Η Κυρά-Μυρτώ

Ειναι πάλι αυτή η εποχή

Άγγελος

    Και είναι κάποιες φορές εύχομαι αυτά να είναι τα τελευταία μου Χριστούγεννα. Και είναι στιγμές που το μόνο που ζητάω είναι να είναι η τελευταία φορά που θα πρεπει να υποστώ τα καταραμένα κάλαντα, τα φωτάκια που αναβοσβήνουν και όλα τα τα φρικτά χριστουγεννιάτικα γλυκά. Ειναι φορές που βλέπω ένα αμάξι να έρχεται κατά πάνω μου ενώ διασχίζω το δρόμο και μονάχα για μια στιγμή σκέφτομαι να μην κουνηθώ από εκεί. Είναι φορές που βλέπεις τα φώτα του αμαξιού και σκέφτεσαι πως αυτο είναι το τελευταίο πράγμα που βλέπεις. Και ευχεσαι να μην βγεις λαθος. Αλλά βγαίνεις λάθος. Και το αυτοκίνητο σε πορσπερναει και εσύ κάθεσαι εκεί σώος και αβλαβής να κοιτάς το κενό περιμένοντας για κάποια ένδειξη που να λέει πως δεν ανήκεις σε αυτόν τον κόσμο πια.

   Η πόρτα χτυπάει δυνατά για μια φορά. Ξερω ποιος είναι. Ξέρω πως δεν περιμένει καν απαντήση. Ντυνομαι ζεστά και κατεβαίνω κάτω. Τα αδέρφια μου βρίσκονται ήδη στο τραπέζι. Τρωνε ότι έχει φτιάξει η μαμά, η κουζίνα μοσχομυρίζει. Το ένα κέικ ψήνεται μετά το αλλο. Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν από τον διάδρομο και έξω από το παράθυρο χιονίζει. Τι όμορφη εικόνα θα σκέφτονταν κάνεις. Το θεωρώ το λιγότερο αποκρουστικό. Κανείς δεν είναι χαρούμενος σε αυτό το δωμάτιο. Τρωνε ολοι με σκυμμένα τα κεφάλια, χωρίς κανείς να μιλάει χωρίς κανείς να κοιτάει πουθενα αλλού εκτός από το πιάτο του.

     Και εκει ειναι και η μαμα που ακόμα σερβίρει και δεν έχει βάλει ένα πιάτο για τον εαυτό της. Έχει μαγειρέψει τοσο και δεν θα το απολαύσει. Φαίνεται θλιμμένη αλλά δεν θυμάμαι και κάποια μέρα να την είδα χαρούμενη. Φαίνεται σαν να εύχονταν να μην το κάνει όλο αυτό. Εύχεται να ήταν κάπου αλλού αυτή την στιγμη. Μοιάζει με υπηρέτρια που δεν πληρώνεται αρκετά καλά για την δουλειά της. Ακόμα και ο σκύλος φαίνεται μίζερος εκεί σε μια άκρη στην γωνία του τραπεζιού τρώγοντας κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω.

    Ο μονος χαρούμενος στην εικόνα είναι ο πατέρας. Απολαμβάνει το φαγητό σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν μην εύχεται καθένας στο δωμάτιο αυτό αύριο να τον βρουν νεκρό. Που και που λέει κάτι αλλά είναι σαν να μιλάει πιο πολύ στον εαυτό του και κανείς δεν μπαίνει στην διαδικασία να του απαντήσει ή να τον κοιταξει έστω στα μάτια. Ισως να φταιει το μίσος που τρέφει για αυτόν κάθε ζευγάρι μάτια εδώ πέρα. Αρνούμαι να συμμετάσχω σε αυτήν την παράνοια. Αρπάζω γρήγορα το παλτό και λίγα χρήματα και βγαίνω γρήγορα έξω χτυπώντας την πόρτα πιο δυνατά από όσο θα ήθελα. Δεν προλαβαίνω να κάνω παραπάνω από πέντε βήματα όταν ένα δυνατό χερι με ρίχνει κάτω.

   Δύο γροθιές η μία πίσω από την άλλη καταλήγουν στο πρόσωπο μου και μια κλωτσιά γδέρνει τα πλευρά μου. "Δεν θα χτυπήσεις την πόρτα του σπιτιού ποτέ ξανά" ψιθυρίζει ψύχραιμα και μετά από μια κατάρα μπαίνει πάλι κύριος πίσω στο σπίτι. Σαν να μην έγινε τίποτα ο κόσμος συνεχίζει. Ο γείτονας είναι εκεί πέρα έξω να φτιαριζει το χιόνι. Η γυναίκα πιο κάτω μεταφέρει τα ψώνια της σπίτι. Η κυρία από απέναντι παίζει με το παιδί της στην αυλή της. Και η ζωή κυλάει όμορφα. Έτσι ζουν οι φυσιολογικοι ανθρωποι τα Χριστούγεννα. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν με μια μητέρα που τους φρόντιζε και έναν πατέρα που τους προστάτευε.

   Αλλα όταν η μάνα σου είναι πλέον υπηρέτρια στο σπίτι σου χωρίς κανένα μέλος της οικογένειας να δείχνει σεβασμό προς το πρόσωπο της και ο πατέρας σου γνωρίζει μονάχα να λύνει τα προβλήματα του με την βία, να κακοποιεί όποιον χρειάζεται για να πετύχει ότι θέλει, τότε είναι λίγο δύσκολο να ζεις τα Χριστούγεννα όπως όλοι οι υπόλοιποι. Αυτή είναι η χειρότερη εποχή. Είναι η εποχή που αναγκάζομαι να μένω σπίτι μαζί τους. Είναι η εποχή που εύχομαι να πέθαινα.