Η Κυρά-Μυρτώ

Κόκκινο βάζο

Κυρά-Μυρτω

   "Γιαγιά γιατί κάθε Χριστούγεννα έρχεσαι να μείνεις μαζί μας και μετά πάλι φεύγεις;" Η μικρή Παρασκευή κάθεται στα πόδια μου κρατώντας ένα μικρό βιβλιαράκι. Της το είχα πάρει δωρο πέρυσι τα Χριστούγεννα και σαν να είναι φτιαγμένο από χρυσάφι το προσέχει σαν τα μάτια της από τότε. Γυρνάει απαλα την κάθε σελίδα και διαβάζει ξανά και ξανά τις ίδιες φράσεις που έχει απομνημονεύσει εδώ και καιρό. "Καλή ερώτηση γλυκιά μου. Εσύ τις πιστεύεις;" Η παρασκευή σηκώνει τα γαλανά μάτια της προς το μερος μου. "Για να μην είσαι μόνη σου" Είναι τόσο μικρή μα τόσο έξυπνη. Πολλά παιδάκια της ηλικίας της ειναι χαμένα στα παιχνίδια τους και στον δικο τους κόσμος μα αυτή πάντα γνωρίζει τι γίνεται γύρω της. Την κατάσταση στην οικογένεια, τα πάντα. Παρατηρεί τις συμπεριφορές των ανθρώπων, τις αναλύει, βγάζει συμπεράσματα. Είναι ένα έξυπνο μικρό πλασματάκι. "Ακριβώς. Ειδες που το ξέρεις; Τα Χριστούγεννα γλυκιά μου είναι η εποχή που οι οικογένειες ενώνονται ξανά. Όλοι κοιμούνται κάτω από την ίδια στέγη και τρώνε στο ίδιο τραπέζι. Είναι η εποχή που ανταλλάσσουμε δώρα και αγκαλιές. Είναι πολύ άσχημο λοιπόν κάποιο μέλος της οικογένειας να μένει εκτός αυτών των συναντήσεων. Είναι η εποχή που θυμίζουμε στην οικογένειά μας, δηλαδή τα άτομα που σημαίνουν τόσα πολλά για εμάς, πως τα αγαπάμε. Κανείς δεν αξίζει να τον παρατάνε μια τέτοια εποχή. Για αυτό είναι εδώ η γιαγιά."

    Ο γιος μου στέκεται στην κάσα της πόρτας με τα χέρια του πλεγμένα και ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Την φωνάζει και εκείνη πάει προς το μέρος του, του δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και φεύγει τρέχοντας φέρνοντας μαζί της και το βιβλίο της. Έρχεται προς το μέρος μου και αφήνει ένα φιλί στο κούτελο μου και επειτα πηγαίνει στην κουζίνα καθώς η γυναίκα του τον φώναξε. Η φωτιά στο τζάκι να τρεμοπαιζει. Το χιόνι έξω να πέφτει βαρύ και να γεμίζει κάθε γωνιά. Ποσο τυχερη ειμαι. Τυχερή που έχω ότι χρειάζεται. Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν τα βασικά, παιδιά που δεν θα χαρούν ούτε τα φετινά Χριστούγεννα και ίσως να μην χαρούν ποτέ τα Χριστούγεννα. Μα εγώ, τα παιδια μου και τα εγγόνια μου έχουμε ότι χρειαζόμαστε και παραπανω.

   Κοιτάζω το βαζακι μπροστά από το κερί. Ειναι χριστουγεννιάτικο, έχει ένα έντονο κόκκινο χρώμα και χρυσές λεπτομέρειες. Δεν θυμάμαι αλλά είναι σημαντικό να το προστατέψω. Αυτό μου έχουν πει. Πώς είναι πολύ σημαντικό για την επιβίωση μας αυτό το βαζακι να μην το πειράξει ποτέ κανένας. Δεν ξέρω πως μια γιαγιακα σαν εμένα θα μπορούσε να προστατέψει το περιεχόμενο του βάζου αλλά θα βάλω τα δυνατά μου.

   Ακούω μια φωνή πίσω μου που με τραβάει από τις σκέψεις μου. "Τι είπες γλυκε μου;" Ο μεγάλος μου εγγονός στέκεται απέναντι μου εκεί που πριν λίγο ήταν ο πατέρας του. Είναι ψηλός μα σχετικά αδύνατος για το ύψος του. Έχει ένα όμορφο πρόσωπο που μοιάζει έντονα στου πατέρα του μα συναμα έχει πάρει τα όμορφα μάτια της μητέρας του. Αν δεν είχε αδυνατίσει και τόσο…"Σου έφερα κάτι να φας, διπλα έχει τα χάπια σου, μην ξεχάσεις να τα πάρεις" λέει αυστηρά μεγάλη αντίθεση με την γλυκια φωνη του πατέρα του. Φεύγει και με αφήνει πάλι μόνη μπροστά από το τζάκι.

    Ένα δάκρυ τρέχει στα μάτια μου μα βιάζομαι να το ακουμπήσω. Σε ευχαριστώ θεέ μου. Είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ. Ατμός βγαίνει από την ζεματιστή σούπα μπροστα μου ενω δίπλα της βρίσκεται ένα ποτήρι νερο και τρία χάπια πάνω σε ένα μικρό κομμάτι χαρτί. Με αργές κινήσεις και ενώ την απολαμβάνω τρώω την σούπα ευχόμενη και πολλοι άλλοι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο να έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν ένα πιάτο σούπα. Τελειώνω με το φαγητό και πίνω το νερό μου. Κοιτάζω τα χάπια απέναντι μου. Ποτέ δεν μου άρεσε να παίρνω χάπια. Ένιωθα σαν να με φαρμάκωναν. Σαν τους ψυχοπαθεις που πρέπει να πίνουν μια χούφτα χάπια την ημέρα για να μην σκοτώσουν κανέναν. Δεν με νοιάζει γιατί τα παίρνω και που υποτίθεται πως θα με βοηθήσουν, ακόμα και για έναν πονοκέφαλο να είναι, μισώ να παίρνω χάπια. Ειμαι ετοιμη να σηκωθώ να τσαλακωσω το χαρτί και να τα πετάξω διακριτικά όταν ορμάει στο δωμάτιο ο εγγονός μου.

    "Δεν έχεις βαρεθεί να προσπαθείς να με ξεγελάσεις;" Λεει και γεμίζει ξανά το ποτήρι μου με την κανάτα που έφερε. Μου δίνει τα χάπια ένα ένα να τα πιω και χωρίς αντίσταση το κανω. Ξέρω πως αυτό είναι για το καλό μου, μου το έχει πει χιλιάδες φορές αλλά και πάλι μισώ που μου τα δίνει. Μαζεύει το πιάτο και φεύγει. Προσπαθεί να φαίνεται σκληρός, σαν  μην τον νοιάζει τίποτα και κανένας αλλα εγω τον είδα. Τον είδα που χαμογελασε πριν φύγει.