Cesarz Światła. Tom I - Książę Świtów

Rozdział 1

ROZDZIAŁ1

Antara

Wskutek rebelii, którą wszczęła Mora, Elyndor zaczął pogrążać się w coraz gorszej ruinie. Czternaście lat temu, podczas został zamordowany kochany przez lud cesarz Kilian, jego żona Dalia oraz ich dzieci. Ileż ludzkich istnień pochłonęła tamta noc... Wśród ofiar znalazł się Tamtego dnia władca Mglistych Wysp zaszczycił swoją obecnością dwór zięcia. Będąc świadkiem przewrotu, zdecydował się bronić córki i wnucząt, nawet za cenę życia.

Po tamtych tragicznych wydarzeniach mieszkańcy Elyndoru snuli różne legendy sugerujące, że potomstwo Avillanów mogło przeżyć. Bitwy, które się rozegrały, nazywano rzezią, więc pogłoski nie mogły okazać się prawdziwe. Niegdyś bogata kraina zaczęła popadać w biedę, coraz bardziej dręczona przez cienie i zarazy. Każdego władcę, który od tamtej pory zasiadł na krwawym tronie Elyndoru, spotykał tragiczny koniec. Wśród licznego zła nadal istniała grupa ludzi szczęśliwych i o otwartych sercach – ludzi, którzy żyli nadzieją. Niestety ich liczba bezustannie się zmniejszała...

W ogromnym imperium znajdowała się . Duża Antara, jak mawiano na samo miasto, zbudowana była z kilkudziesięciu schludnych, przecinających się kamiennych uliczek, przy których stał szereg podobnych do siebie białych domów. Budynki te były bardzo zadbane i czyste, a w oknach letnią porą wszyscy mieszkańcy ustawiali kwiaty. Ludność Antary bardzo dbała o życie w zgodzie z naturą. W centrum usytuowano oberżę Pod Trzema Mieczami, a obrzeża okalały wsie, określane mianem Małej Antary, pola i farmy ze zwierzętami, o które mieszkańcy szczególnie dbali. Na zachodzie majaczył zarys lasu z bagniskami, na których stała pojedyncza, upiorna drewniana chata. Antarczycy byli jedną wielką rodziną.

W owym mieście mieszkał . Był to niezwykłej urody półelf, wysoki i dobrze zbudowany. Miał lazurowe, uwodzicielskie, emanujące namiętnością spojrzenie, złociste i bujne, potargane włosy oraz śnieżnobiały komplet zębów. Linia jego żuchwy była wyraźnie męska, a usta soczyste, o ładnym zarysie łuku kupidyna. Od człowieka na pierwszy rzut oka wyróżniały go jedynie uszy o delikatnym elfickim kształcie. Jego nietypowa uroda sprawiała, że był nieco narcystyczny, a świadomość tego, jak działa na płeć przeciwną, prowadziła do flirtów z licznymi dziewczynami. Chłopak często zmieniał obiekt zainteresowań. Nie stronił także od rozrywek i trunków. Kłopoty były jego drugim imieniem, przez co stał się utrapieniem dla całego miasta oraz okolicznych wiosek.

Mieszkał z Janem Aremboszem, szpakowatym w budynku wyróżniającym się wielkością. Białe ściany ich domu przecinały brązowe belki i zdobiły okiennice w podobnym kolorze. Na froncie wystawał ganek, witając gości dębowymi drzwiami oraz szerokimi i długimi schodami. Wzdłuż całej fasady ciągnęły się kolumnowe podcienie, pod którymi mężczyzna często przesiadywał. Na parapetach ustawiono pelargonie. Gospodarstwo Arembosza składało się z kilku budynków: domu mieszkalnego, ziemianki i składziku. Ogród był duży, przestronny i pięknie utrzymany. Mężczyzna bardzo o niego dbał, a uprawa roślin odpędzała od niego zmartwienia.

Kiedy zawitali do Antary, André był malutki. Mieszkańcy długo się zastanawiali, czy Jan jest jego ojcem, ojczymem, wujkiem, dziadkiem, dalekim krewnym czy kimś zupełnie obcym. Po wielu latach przyjęto po prostu, że półelf to jego pasierb. Jan dbał o chłopca jak o własnego syna. Nie rozwiewał też żadnych domysłów – najwygodniej było przyjąć mu wersję z pasierbem i tak zostało. Bardzo go rozpieścił. Kierowany temperamentem młodzieniec sprawiał problemy, nie dało się go okiełznać. Miewał głupie pomysły i bywał leniwy. Za każdym razem, gdy Jan załatwił mu pracę, ten bardzo szybko ją tracił.

Ludzie tolerowali go ze względu na Arembosza, ale nieraz czuli się udręczeni zachowaniem młodzika – szczególnie mężczyźni. Nie było w okolicy dziewczyny – ani kobiety – której André by odpuścił. Nieważne czy stara, młoda, samotna, mężatka, wdowa czy kapłanka – jeśli była urodziwa, chłopak już słał jej spojrzenia i pocałunki.