KÖR GECE

4, GECE ON İKİ

Teşekkür ederim...

⏳⏳⏳⏳⏳

00.00

"Korumalar burada değil, şunu hemen onlara ver." Alâ hızla odadan çıkıp kağıdı Aram ve Katran'a verdiğinde odaya geri döndü. "Ahu, ne yapıyorsun yine?"

Güldüm, "Katran'ın vurulması lazım," bunu dediğim an gözleri şaşkınlıktan açılmıştı, normalde yaptığım şeylere şaşırmazdı ama kardeşimi kendi ellerimle vurulması gerektiğini söylüyordum.

"Neden?"

Etrafında dönmeye başladım, içimde ki o hırs öyle büyüktü ki beni ele geçirmiş başka hiçbir şeyi düşünmememi sağlıyordu kardeşlerim dışında.

"Şöyle ki karşı taraftan bir tana adamımız var, o Katran'ı vuracak," tam bir şey diyecekken sözünü kestim, "ona hiçbir şey olmayacak omzundan vurulacak."

"Peki, sonra?"

"O vurulunca ben ağlıyacağım ve Roko benim yanımda olacak, beni teselli edecek falan, bu beni Roko'ya yaklaştıracak." Güldüm, "kimseye bir şey olmayacak yani." Başını iki yana salladı, "hani bu adam akıllıydı, ya anlarsa?"

"Anlamayacak çünkü siz benim en değerlimsiniz." Ona sarıldım, "sizi çok sevdiğimi biliyor Alâ ve daha çok öğrenecek." Derin bir nefes verip asıl yapmak istediğim şeyi söyledim; "benim sizi nasıl sevdiğimi öğrenecek ve size bir şey olmaması gerektiğini öğrenecek. Beni tutmayacağını öğrenecek yani sizi garantiye alacak."

Kollarını bana doladı, "Ahu..."

Güldüm, bu huzurlu gülümsememi bir onlara gösterirdim.

Ahu Keran Toy

"Hani hiçbir şey olmayacaktı!" Sesim öyle yüksek çıkıyordu ki, ilk defa bu kadar yüksek seste konuşuyordum o ise sakinliğini korumuş bana dümdüz bakıyordu. "Olmayacak zaten ama bağırırsanda hiçbir şey olmayacak Ahu Keran. Kendine sahip çık."

"Yalan söyledin bana!" Ona yaklaştım, "onlar benim değerlim..."

Gözyaşları yanağımdan akarken gözlerimi kapattım, "onlara bir şey olursa yaşayamam..." Bana iki adım atıp kollarını bana sardı, başımı göğsüne yasladı, "hiçbir şey olmayacak, iyi olacak. Bana güvenmeni söyledim." Hıçkırdım, yavaşça kollarımı ona doladım, "korkuyorum."

Daha da sıkı sarıldı, o sırada içim bir hoş olduğunda hafifçe sırıttım, "teşekkür ederim." Geri çekildim, "adamlarını çağır," gözlerimi sildim, "çağır onları hadlerini bildireceğim." Adamına çağırması için isareet ettiğinde adam hızla çağırdı, o sırada odasında ki saate baktığımda tam on iki olduğunu görmüştüm tam önüme dönecekken önüme geçti, sırıttığını gördüğümde kaşlarımı çattım, "bi akıllı sen değilsin," dediğinde odasının kapısını kapatıp kilitledi, içimde korku yoktu maalesef.

"Ahu Keran, yenemezsin beni." Bana yaklaştı, ben sırıtarak geri geri gittiğimde bir adım atıp kendimi arkamda ki yatağına bıraktım, gri gözleri bana intikam almak için ama bir o kadarda kendine engel olmak için bakıyordu. Bunu sevmiştim, başından beri amacım buydu ve kolay olmuştu ama atladığım bir şey vardı ki ben ne kadar akıllıysam o da bir o kadar akıllıydı.