Zbrodnia w białych rękawiczkach

•6•

Beatrice obudziła się dosyć wcześnie. Przeważnie wstawała ok. godziny 6. Była przyzwyczajona, że musi wydoić krowę, albo nakarmić kury. To byłą część jej życia.

Poszła do łazienki, ubrała się i sięgneła po telefon. 6.30. Jej współlokatorka jeszcze spała i nie wyglądała jakby w najbliższym czasie miała się obudzić. Jedyne więc co zostało jej do robienia to siedzieć i czekać

Są jednak skrajne przypadki, kiedy człowiek mimo, że ma siedzieć nieruchomo i gapić się w ścianę, postanawia działać.

Beatric była właśnie takim ciekawym przypadkiem. Powoli otworzyła drzwi, które mimo wszystko zaskrzypiały. Śpiąca Królewna poruszyła się:
- Nieee, ja nie chcę. Są niemodne.
Zachrapała i przewróciła się na drugi bok.

Niespokojny przypadek, jak najszybciej wyszedł na korytarz i zamkną drzwi. Panowała grobowa cisza. Nie podobało jej się to. U niej w domu zawsze panował harmider i poruszenie. Pomalowane, na brudny niebieski kolor, ściany, zdawały się zbliżać ku sobie, usiłując zatrzymać wędrownika.

Beatric pociągnęła cicho nosem. Minęła dopiero jedna noc, a ona już tęskni za tatą. Jak ona wytrzyma tu cały rok.

Drzwi pokoju obok skrzypneły. Wyszła z nich poczochrana blondynka z przerażająco zielonymi oczami.
- No proszę. Czyli są w tej akademii, jacyś nienormalni ludzie- podeszła do czarnowłosej.- Jestem Kiara. A Ty... wyglądasz na cygankę.

Nie pierwszy raz spotkała się z tym, że ludzie o niej tak mówili. Jak na latynoskę miała dosyć ciemną barwę skóry. Nie przeszkadzało jej to. Ale sposób w jaki ta Kiara to powiedziała, sprawił, że Beatric ją znienawidziła.

- Jestem Beatric. A nie "cyganka".
Też jestem człowiekiem i nie reaguję na takie zwroty jak: ,,Ej, ty...". Nie jestem też psem, więc nawet nie próbuj na mnie gwizdać.- Dodała uprzedzając jej pytanie.

Dziewczyna obrzuciła ją wzrokiem pełnym obrzydzenia, obróciła się na pięcie i pospiesznie zniknęła w czeluściach pokoju.