Özgür:"Az önce merdivende koluna dokunmuştum,neden dönmedin?"
"Sen miydin o? Kalabalık diye önemsemedim."
Özgür:"Tamam...Ee neler yapıyorsun? Uzun zaman oldu."
"Ne yapayım okul dersane ev üçgeni...Sen?"
Özgür:"Napıyım bende...Biliyo-.
"Benim eve gitmem lazım."
Özgür:"Kitapçı?"
"Okuldan da bayağı uzaklaştık.Ben Ercanı görünce öyle söylemek mecburiyetinde kaldım Özgür.Kitapçıya gitmicekt-.
Özgür:"Tamam Kitapçıyı boşver.Bir yerlere gidelim mi? Yeni bir kafe açılmış,size yakın hem.Konuşuruz."
"Ne konuşacağız?"
Özgür:"Seni..Beni..Bizi?"
"Kusura bakma Özgür ama biz diye bir şey yok.Aradan o kadar zaman geçti.Hiç aramadın,şuan ne yapmaya çalıştığını anlamıyorum."
Özgür:"Bir şey yapmaya çalışmıyorum ama sende özlemiyor musun?"
"Ne yazık ki özlenecek bir şey bırakmadın ki.Bak Özgü-.
Binmem gereken otobüste gelmişti.
"Ben gidiyorum."
Özgür:"Bende geliyorum."
"Bu senin otobüsün bile değil."
Özgür:"Biliyorum."
Otobüse binince arka tarafa doğru geçtim. Gözüme cam kenarını kestirdim. Yaptığım yolculuklar uzun da olsa kısa da olsa cam kenarında oturmaya bayılırdım. Kulaklığımı takıp tekrar müzik dinlemeye başladım. O sırada Özgür de kitabını çıkarıp okumaya başladı. Bazı satırları bir kaç defa okuyor,aklına yatmayan bir şey varsa kafasını sağa sola sallıyor,kaşlarını çatıyordu. Unutmuşum onunla geçirdiğimiz yolculukları. Omzunda uyumamı,ben ne dersem diyim beni büyük dikkatle dinlemesini,beraber sinemaya gitmemizi,filmi benim seçmeme izin vermesi..... Bütün güzel anılar bir anda aklıma gelmeye başladı. Aynı zamanda da kötü anılar.Benden bir şeyleri gizlemesi,öğrenmek için bin takla atmam,uzaklaşmamız,artık birbirimizin sorunlarına kulak verememiz,sohbetimizin iyice azalması ve 3. Kişilerin dahil olması.. Aslında bizi bitirende buydu sanırım. 3. Kişiler. Belki onlar girmeseydi devreye,toparlayabilir miydik acaba? Neden bahsediyorum? Üstünden uzun mu uzun zaman geçti. Tam 3 yıl geçmişti. Bu 3 sene boyunca onu hiç özlemediğimi sadece kötü anıları hatırlayıp unutmaya çalıştığımı fark ettim. Demek ki ona çok da ihtiyacım yokmuş. Ben bunları düşünürken eskiden olduğu gibi kitabından bir sayfayı açıp;
Özgür:"Baksana,saçmalığın daniskası! :) Bunu nasıl yazmış olabilirle-.
"Özgür."
Özgür:"Şaka gibi ya. Hayatımda böyle bir şey görmed-.
"Özgür!!" Kafasını kaldırıp gözlerimin içine baktı. Ciddi bir şey konuşacağımı anlamıştı.
Özgür:"Dinliyorum."
"Bitti. O kadar zaman hayatımda olmayıp bir anda giremezsin. Girsende arkadaştan farklı bir şey olmayacak aramızda. Otobüsteki diğer insanlardan bir farkın yok artık benim için."
Özgür:"Biliyordum böyle bir konuşma yapacağını. Ertelemeye çalıştım ama her zaman ki gibi anladın yine ne yapacağımı :) Anlıyorum seni. Haklısın. Yine de hayatımın bir köşesinde seninle geçirdiğim vakitler için mutluyum."
"Bende :) Bende mutluyum."
Özgür:"İneceğin durağa geldik." Kafamı kaldırdığım an evime geldiğimizi gördüm. Yanımdan kalktı. Otobüsten indim. El salladım. O da salladı. Belki de son kez gülümsedik birbirimize..
