In The Arms Of a Loving Memory (TAGLISH VER.)

KABANATA 6

Kinabukasan, habang nagbibihis si Rosaria para sa paaralan, hindi niya maalis ang kakaibang kaba sa kanyang tiyan.

Nang dumating siya sa paaralan kasama si Yen, they exchanged a quick farewell habang papunta si Rosaria sa kanyang klase. Habang naglalakad siya sa mga pasilyo, nag-iba ang atmospera nang marinig niya ang bahagyang chismis mula sa mga mag-aaral na nasa likod niya.

"Hindi ba nakakainis na tila itinataboy tayo ni Andre? Obvious na nagdi-drama lang siya."

"Oo nga, eh. Parang iniisip ni Andre na siya ang hari ng paaralan. Baka tingnan niya tayo na mababa lang."

The words hung in the air Rosaria felt a pang of unease, unsure of how to react to the sudden wave of gossip surrounding Andre. The whispers grew louder, morphing into a cacophony of judgment.

"He's always acting so superior. It's like he's from a different world."

"Baka iniisip niya na sobrang galing niya para sa lahat."

Bilisang naglakad si Rosaria, sinusubukang ilayo ang sarili mula sa negatibong ingay. Hindi niya mapigilang maramdaman ang galit para kay Andre, na sa kanyang mga mata, had always been genuine and kind.

Gusto niyang ipagtanggol siya, ng sobra.

Ngunit nakita ni Rosaria si Andre na paparating mula sa kabilang direksyon. Nagtagpo ang kanilang mga mata, at paminsang itinaas niya ang kanyang kamay,Their eyes met, and he subtly gestured for her to shush without saying a word. Rosaria, sensing the need for discretion, nodded in understanding.

Andre joined her, and they continued walking together, pretending to be engrossed in casual conversation. The gossiping students, unaware of their connection, continued their speculation.

"Narinig ko na nagyayabang lang siya dahil sa magandang grado niya noong nakaraang linggo."

"Akala niya kasi ay sobrang astig niya. Nakakairita."

Si Andre, na pinanatili ang kanyang kalmadong asal, nagpadala ng mabilis na sulyap kay Rosaria, tahimik na nagsa-assure sa kanya na okay siya.

"So, have you decided on what to get for lunch?" tanong ni Andre, may malambing na tono.

Kasabay ng takbo ng usapan, nagpapasalamat si Rosaria sa kanyang kakayahan na palabasin ang tension. "I'm thinking about trying the pasta today. How about you?"

"Sounds good. I'll join you later." sagot ni Andre na may ngiti.

"Yup! Bye Rosie~" Ngumiti siya habang papasok sa kanyang klase.

The corridors of the school echoed with the familiar hustle and bustle as Rosaria made her way to class. Andre and her parted ways after that gossip

an unusual unease gnawed at her thoughts. Andre, usually a constant presence by her side, was running errands in his classroom, leaving her feeling a sense of disconnection.

Her mind raced with worry.

Mukha siyang malungkot.

Did something happen? I'm worried.

Habang lumalapit siya sa kanyang classroom, isang grupo ng mga kaklase ang sumalubong sa kanya. Excitement danced in their eyes as they explained.

"Rosaria! Hinintay ka namin! Iniisip namin ng mga ideya para sa face paint, at naririnig namin na magaling ka sa sining. Pwede mo ba kaming tulungan?"

Rosaria, grateful for the distraction, smiled and agreed. The next moments unfolded in a whirlwind of creativity and laughter. As she painted intricate designs on her classmates' faces, the compliments flowed, and her circle of friends expanded.

Days went by and despite their newfound friendship. Rosaria and her classmates. Andre and Rosaria hadn't been communicating. A gap that reverberated with unsaid words developed between them as they became more and more engrossed in their activities.

Rosaria missed Andre, a lot.

Isang hapon, habang ang araw ay nagbibigay ng mainit na kislap sa buong paaralan, natagpuan ni Rosaria ang isang tahimik na sulok kung saan niya maaaring pag-isipan ang kanyang mga iniisip. Hindi niya matanggal ang damdaming lumalaki na agwat sa pagitan niya at ni Andre. Ang mga hindi nasabiang salita ay humahangos sa hangin, na lumilikha ng di-kapani-paniwala.

Naligaw sa kanyang pagmumuni-muni, biglang napalingon si Rosaria sa tinig ni Andre. "Hey, mind if I join you?" ang tanong niya, ang kanyang tinig ay maingat.

Kinuha ni Andre si Rosaria at dinala siya sa silid ng art club. Ang pinto ay sumara sa kanilang likuran.

"Miss na miss kita," amin ni Andre, at ang kanyang yakap ay nagpapahayag ng pangungulila na lampas sa mga araw ng katahimikan.

Andre, aware of the physical toll his condition was taking, carefully navigated the discussion, his eyes revealing a depth of emotions he struggled to put into words.

"You seemed to be having a good time with the others." amin ni Andre, ang kanyang tingin ay pansamantalang bumaba.

"Nainggit ako at iniwasan ka."

Si Rosaria ay tumingin sa kanya ng may kakaibang ekspresyon sa kanyang mukha.

"Binibiro lang kita! Naghahanda lang ako para sa school event."

"I was just caught up in the moment, Andre. I didn't mean to make you feel left out."

Inakay ni Andre si Rosaria sa isa pang mahigpit na yakap.

"Stay with me for a little while, love."

Silence echoed across the room, and Andre finally broke the silence.

"Rosa, mayroon akong sasabihin sa'yo."

"Ano 'yon, Andre? Puwede mo akong sabihan ng anuman."

"May kondisyon ako, Rosaria, called Fatal Familial Insomnia... And it's a rare genetic disease, and there's no cure."

Rosaria's eyes widened, absorbing the gravity of his revelation.

"It means I have trouble sleeping, and it will progressively worsen. In the end, it's fatal. Hindi ko alam kung gaano katagal ako magtatagal."

"Siguro, tatlong buwan na lang."

A heavy silence settled in the room, the weight of Andre's disclosure sinking in. Si Rosaria pag-process ng malupit na realidad, ay nadama ang halo ng hindi paniniwala at lungkot. "Andre, hindi ko alam kung ano ang sasabihin..."

"Kailangan mong malaman, Rosaria. Ito ay bahagi ng aking buhay, at hindi ko nais itago ito sa'yo."

Si Rosaria, patuloy na nagpaprocess ng gulat, tumingin kay Andre ng may mga mata na puno ng mga luhang naglalakbay.

"Andre, ito ay... hindi ko mapaniwala..."

Her voice wavered, unable to articulate the myriad of emotions swirling within her.

"Naiintindihan ko, Rosa. Sobrang bigat nito."A few moments passed in silence as they stood together, the weight of the revelation sinking in. Ang mga luha ni Rosaria ay umaagos ng malaya, at si Andre, na nararamdaman ang lalim ng kanyang sakit, ng maingat na niyakap siya.

Habang umiiyak si Rosaria sa kanyang balikat, binulong ni Andre sakaniya; "I didn't want to burden you, Rosa, but I felt you needed to know.

Marami tayong binahagi, at ayokong itago ito sa'yo."

.

.

.

"Let's make most out of these 3 months, Rei."