In The Arms Of a Loving Memory (TAGLISH VER.)

KABANATA 9

After that night, their situation took a turn for the worse.

Lumipas ang mga araw, at ang maingat na balanse na itinatag ni Andre ay unti-unting bumibigay. Lalong lumalala ang mga sintomas ng kanyang sakit.

Isang araw, pagkatapos ng isang napakahirap na gabi, natagpuan niyang nahihirapan sa paghinga.

Sa takot at di-ginhawa na nakatatak sa kanyang mukha, agad siyang dinala sa ospital.

Rosaria, noticing his distress, accompanied him to the hospital.

The hurried footsteps echoed in the hallway as they rushed to his aid, their voices mingling with the urgency of the situation.

August 6th: 1:43 AM

Ang telepono ni Rosaria ay umilaw sa gabi nang magkaruon ng notipikasyon ng mensahe sa screen sa katahimikan ng kwarto.She grabbed for the phone tentatively, and as she opened it, lumitaw ang isang mensahe mula sa ina ni Andre.

BZZT

The weight of the words on the television seemed to reverberate through her room's silence. The exact hour, August 6th 1:43 AM, was ingrained in her mind. The message made it clear that Andre—the person she loved the most—was now in the hospital.

Mrs. Valentino

[Hey Rosaria, dear. Nasa St. Joseph's Hospital kami. Mahirap ang gabi ni Andre, at naisip namin na dapat mong malaman. Kwarto 203. Ma-appreciate namin kung makakapunta ka.]

[Mas lumala ang kanyang hirap sa paghinga. Nagpapa-gaan ng loob ang mga doktor. Sana makarating ka agad.]

Rosaria

[Pupunta na po ako agad. Salamat sa agaran na pag-inform po sa akin.]

Naramdaman niya ang isang pagsalaksak ng damdamin: pangamba, pag-aalala, at isang malalim na pagnanasa na makasama siya sa kanyang tabi. Biglang naging mabigat ng pangamba ang dating mapayapang gabi.

Rosaria could feel her heart thumping in her chest as she got closer to the hospital entrance. The person behind the counter greeted her with a gentle hum.

She moved quickly through the maze-like passageways, getting closer to the unknown with each step. As she arrived at the elevator and hit the button, images of Andre raced through her head. The doors opened, and she entered. Room 203 lingered in her thoughts like an unspoken secret. She was both nervous and determined as she walked into Room 203. The door appeared to her like a threshold leading to an unprepared world. She inhaled deeply before pushing the door open.

Ang kwarto ay may mababang ilaw, at ang patuloy na nagngingitngit ng mga makina ay nagdagdag sa masalimuot na atmospera. Na may mga hinahatak na katangian at isang kahinaan na hindi pa niya nakikita noon, nakahiga si Andre sa kama ng ospital.

Tumigil si Rosaria ng sandali, tinitingnan ang tanawin ni Andre na nasa isang mahina estado. Lumapit siya sa kama, at gumawa ng puwang ang mga magulang ni Andre para sa kanya.

"Kamusta po siya?" tanong niya, ang kanyang tinig ay isang maamong bulong na tila lumilipad sa katahimikan ng kwarto.

Ang ina ni Andre, ang kanyang mga mata'y pagod ngunit puno ng pangangalaga, ay nagsalita ng malumanay, "Naging mahirap ang gabi. Ginagawa ng mga doktor ang kanilang makakaya para mapanatili siyang okay.."

"Naghihintay kami ng mga resulta ng pagsusuri. Ito ay magbibigay sa amin ng mas mabuting ideya kung ano ang ating kinakaharap."

Tumango si Rosaria, ang kanyang pag-aalala ay nakaukit sa kanyang mukha. Umupo siya sa tabi ng kama ni Andre, na sumilip sa mga monitor na nagpapakita ng mga vital na palatandaan.

"He's been asking for you." Andre's mother said, a small smile playing on her lips. "Your presence seems to bring him some comfort."

A mixture of feelings overcame Rosaria, including guilt for providing comfort and worry for Andre's condition. She extended her arm to grasp Andre's hand and gave it a soft squeeze.

"Malalampasan mo ito, Rei," bulong niya, nakatitig sa kanyang mukha, umaasang maidadala ang lakas sa kanyang mga salita, sinusubukan pigilan ang kanyang mga luha.

Andre's parents made the decision to give Rosaria some alone time with him in the quiet hospital room. With a heavy hush in their wake, they quietly exited the room. With the help of the machines' steady beeping, Rosaria watched the rise and fall of Andre's chest while sitting by his bedside, her mind a tornado of emotions.

Minutes went by, and then Yen softly walked into the room. There was a tangible sense of melancholy, and Rosaria met Yen's sympathetic gaze.

Tanong ni Yen ng may kaakit-akit at matalim na tono, "Hindi mo gusto na makita siyang ganyan, 'di ba?"

Tumingin si Rosaria kay Andre na may isang buntong-hininga. "Hindi ko gusto. Kaya nga ayaw kong pumunta. Pero, kailangan niya ako."

Iniisip ni Rosa ang sinabi ni Yen. Sana'y narealize niya na ito'y magmumula lang sa pagtetext at pakikipagkasundo. Ang lawak ng emosyonal na pangako na kailangang gawin ay labis sa kanyang pinakamalupit na imahinasyon.

With a sorrowful heart, she said,

"I wish I never met him."

Sa pagitan ng katahimikan sa kwarto ng ospital, inilagay ni Yen ang kanyang mapanatag na kamay sa balikat ni Rosaria. "Minsan, ang mga tao na pumapasok sa ating buhay, no matter the challenges, leave a lasting impact."

"Kailangan mong maging handa mentally kasi patay na siya sa loob ng ilang buwan."

The weight of Yen's words hung heavily in the air, and Rosaria's heart sank at the harsh reality.

A poignant moment hung in the air, and Rosaria found herself grappling with conflicting emotions. In the midst of her turmoil, she whispered.

"I shall pray that he may continue to exist somewhere, too. Even if I don't believe in such gods."

"I'll give you some time to process everything. It's a lot to take in."

Tumango si Rosaria bilang tugon, at doon, iniwan ni Yen ang kwarto, iniwan si Rosaria na mag-isa sa kanyang mga iniisip. Tiningnan niya si Andre, ang monotonong pag-beep ng mga kagamitan ay nagbibigay ng madilim na background para sa kanyang mga iniisip.

Habang ang mga minuto ay nagiging oras, natagpuan ni Rosaria ang sarili na nakikipagbuno sa isang buhos ng damdamin. Siya'y napagod sa damdaming hindi niya magagampanan na tiyak ang kapalaran ni Andre. Binulong niya ang mga salitang puno ng pagmamahal at konsolasyon sa kahimlayan ng kwarto ng ospital, umaasa na baka maramdaman ni Andre ang kanyang presensiya.