In The Arms Of a Loving Memory (TAGLISH VER.)

KABANATA 2

As they walked to their club room, Rosaria's thoughts swirled like a whirlpool.

"Ingat ka, Rosaria," sabi ni Yen nang may tunay na pangangalaga. "Ito si Lukas, isang estranghero. 'Di mo siya kilala pa."

Ngumiti si Rosaria ng may pang-unawa. "Alam ko, Yen. Pero may kakaiba sa kanya, isang bagay na pakiramdam ko'y kakaiba."

Nakarating sila sa club room, at binuksan ni Rosaria ang pinto, pumasok sa Art Club.

"Girlllll, I understand if you needed a model so badly. Pero kung kailangan mo ng isa nang sobra, pwede mo naman akong sabihan. Alam mo namang masaya akong tulungan ka. Sa lahat ng tao, bakit siya?" sabi ni Yen.

Sumagot siya, ang kanyang tingin ay natagpuan sa nakatagong canvas parang kayang makita ang larawan sa ilalim ng tela.

"Alam mong pinagsisisihan ko itapon lahat ng mga litrato niya, my drawings of him, everything that is of him."

"Nung hindi ko na maalala ang kanyang mukha, natakot ako, at lalo akong nangungulila para sakan'ya. Kaya gusto ko si Lukas na maging modelo, to be able to draw how Andre looks."

Si Yen ay nagbigay ng malalim na buntong-hininga, naiintindihan ang lalim ng damdamin ni Rosaria.

"Rosa, ilang taon na ang lumipas. Dapat mo nang kalimutan siya. Gaano katagal ka pa ba magiging nakatali sa ilalim ng bigat na ito?"

"Hindi ko alam." Sabi ni Rosaria

Si Yen ay nanonood habang si Rosaria ay nakatingin sa canvas, may halo ng lungkot at pagnanasa sa kanyang mga mata. Hindi kaya ni Yen makita ang kanyang kaibigan na nakakulong sa nakaraan.

"Rosa..."

"Oras na upang bumitaw. Isa kang kahanga-hangang tao, at hindi dapat ang iyong talento'y maitabi lamang sa alaala dahil lang sa isang tao. Tapusin mo ang portrait kung kinakailangan, pero pagkatapos ay mag-move on ka na."

Rosaria's fingers trembled as she reached out to touch the canvas.

"I'll try, Yen..." Rosaria said, tears glistening in her eyes. "But it's not easy to forget someone who once meant the world to you."

Yen nodded in understanding, as they stood in the club room

Meanwhile, Lukas and his friends had just finished a delightful meal at lunchtime. Laughter and engaging conversations filled the evening, habang inaayos na ang kanilang pagkain, lumapit si Lukas sa kanyang mga kaibigan, may kasiyahan sa kanyang mukha.

"Salamat sa masarap na tanghalian, mga pare. Kitakits mamaya." sabi ni Lukas, kita ang pasasalamat sa kanyang tinig.

His friends exchanged warm farewells and wished him a pleasant day. Tunay na nagpapasalamat siya sa kanilang samahan.

Habang sila'y lumalabas ng canteen, naglakad si Lukas kasama si Maia, ang pinakamalapit na kaibigan niya sa grupo.

"So, the person who bumped into you earlier, the one who called you Andre, who is Andre?" Maia finally voiced the question that had been on her mind.

"I honestly don't know, Maia. I've never met her before. She seemed convinced I looked like someone from her past."

Maia raised an eyebrow, her curiosity piqued. "Kakaiba, 'di ba? Binanggit niya si Andre nang may ganap na katiyakan, para bang siguradong ikaw 'yon. Like that's so weird kaya."