ÖLÜMLE YAŞAM ARASINDA

İntikam

"Kutay oğlum versene lan yemeğimi"

Ahh her gün yaşadığım şu diyalog yokmu...Kutay yine Mahir'in yemeğini önünden almıştı.Onlar bu eve geleli tam 8 sene olmuştu.Artık birbirlerine alıştılar.Ve ben hâlâ 5.mizi bulamadım.belki de hiç bulamayacağım kim bilir?

"Kesin şu şamatayı! Akşam birşeyler içmeye ne dersiniz?"

Tabii hepsinden önce yine Mahir atladı.

"Kesinlikle!"

Diğerlerinin de onayıyla akşam için bir plan yaptık.Bu gece katliam gecesiydi.

İçlerinde biri eksikti,Alperen.

"Alperen nerede?"

O bizim en uysalımızdı.Küçüklüğü şiddet ile geçmişti.Bizim gibi hiç birilerini öldürmedi,ki öldürseydi şuan burada olamazdı.Onu bu yüzden aldım.O şiddetten kurtarmak ve yaşamak için birilerini öldürmek.

"Odasındadır yine nerede olacak?"

Yinemi depresyon,bu gece net katliam olmalıydı.Alperenin odasına çıktım ve kapısına tıklattım.İçeriden bir ses gelmeyince kapıyı kendi kartımla açtım,ve yine yatağında oturmuş kulaklıklarını takmış dışarıyı izleyip ağlıyordu.

Kapıyı kapatıp ona yaklaştım ve yanına,yatağa oturdum.Beni görmüştü ama gözlerini dışarıdan ayıramıyordu.Ona dokunmamdan korkacağanı biliyordum,elimi camın önüne benim onunla konuşmak istediğimi farketmesi için salladım.
Gözyaşları hızlandığında içim paramparça oldu,bu çocuk neden sürekli bir depresif? Ona eğildim.

"Alperen?"
Kafasını yavaşca bana çevirdi, gözleri sanki dünden beri ağlıyormuş gibiydi.
Benden korkmaması için yavaş hareketler ediyordum, kulaklığını yavaşca çıkarttım.

"Ne oldu,neden ağlıyorsun?"
Gözyaşları yine hızlandı ama derdini öğrenmeliydim.

"Benim pizzamı yemişler," bu sefer hıçkıra hıçkıra ağladığında kaşlarım çatıldı, gerçekten bu yüzdenmiydi!

"Gerçekten bunun için mi ağlıyorsun?"

Sesimi yükseltmek istemedim.

"Benim ne kadar aç olduğumu bile bile yediler ama,onlar da beni sevmiyor tek farkları beni dövmemeleri"

"Abicim dolapta birsürü yemek olduğunu biliyorsun,sen bi pizzayamı kaldın?"

Haklılığımı doğrular şekilde hıçkırıp gözyaşlarını sildiğinde onu yavaşca kendime çekip sarıldım ve saçıyla oynadım.

O hâlâ o çocuktu.

Ağlamaları dindiğinde gözleri yine dışarıya dalmıştı,bu daha iyiydi.Saçından öpüp sevgimi daha da hissettirdim,o buna alışık değildi.

Kapı bir anda açıldığında hemen benden ayrıldı ve kolumdan tutundu.O iki pizza canavarı gelmişti.

"Alperen,bak sana ne getirdik"

Alperen uysal uysal arkamdan onlara bakarken Kutay elindekileri getirdi.
3 kutu büyük boy pizza, büyük boy patates kızartması ve kayısılı meyve suyu.Evet,ona hiçbir zaman zararlı hiçbir şey içirmedim,yedirmedim.Zaten meyve suyunu da bizim içtiklerimize tercih ediyor.

Alperen arkamdan mutlulukla çıktı ve pizzalara uzandığında Kutay geri çekti.

"Ama burada olmaz Alperen,aşağıya gel.Biz seni aşağıda görmek istiyoruz, sürekli odanda olmaz."

Fazlasıyla haklıydı,ona baktım ve elimi uzattım.Onu kaldırıp benimle beraber aşağı indirdim.Kutay elindekileri masaya bıraktı ve Alperen bir hışımla yemeye başladı.
Bu çocuğu böyle görmek istiyoruz.