Abi acil!

Seungmin!?

Herkese merhabalarrr

Yeni yila ozel bolum atim dedim

Veeeeee

(Siziozledim)

Savas baslasin

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Chan'ın Anlatımıyla

Chaewon ve jisung içeri girince biz de kapı sesiyle ayaklandık. Salonun girişinde durdular ve yanında ki bedene odaklandılar. Bi yandan göz yaşlarımı silerken diğer elimde ki bavulu sıkıca kavramış daha fazla ağlamamaya çalışıyordum.

"SEUNGMİN!?"

"SEN-SEN NASIL-"

"Sakin gençler ilk defa görmüyorsunuz."

"Bavul?"

"Kısa süreli bi ayrılık için chaewon. Size veda etmeye geldim."

"Sen,ama, nasıl. Yani anlamıyorum sen çoktan gitmemişmiydin?"

Seungmin kafasını çevirip bana bakınca gözlerimi ondan kaçırdım. Hala birleşik olan ellerimize zıt gidiyordum çünkü resmen terk ediyordu beni.

"Aslında tam bi veda da değil. Sonuçta vedalar sonsuz olur. Tekrardan geleceğim."

"Ben ocağı kapatayım."

Onlardan ayrılıp mutfağa geçince daha fazla tutmadığım göz yaşlarımı serbest bıraktım. Sessizce ağladım çünkü seungmin duyarsa beni gerçekten döverdi. Gerçek bi ayrılık olmadığını söylüyordu ama ne zaman geleceği belli değildi. Hatta gelip gelemeyeceği bile belli değildi?

Eğer dedesi gerçekten ölürse teyzesi onu yanına alacakdı. Dedesi seungmini buraya zorla yollamıştı. Sırf o manyak teyzesinden koruyabilsin diye. Şimdi ise kendi eliyle teslim ediyor.

Gözy yaşlarım hâlâ akarken mutfağa girdi 3'ü de. Yemeğin altını kapattıktan sonra mutfaktan çıkmak için kapıya yöneldim fakat seungmin önüme geçip beni durdurmuştu.

"Chan lütfen sana da bana da acı çektirme"

Söylerken sesi titriyordu. İlk defa karşısında ağlamıyordum ama ilk defa kendimi durduramıyordum. Çünkü her şey belirsizdi. Fakat bu onun suçu değildi. Onu suçlayamazdım. İlla ki geri gelecekdi ömrünü orda geciremez sonuçta okulumuz burdayı.

"En iyisi odanızda konuşmak"

"Gerek yok uçağa bir saat kaldı. Bir saat erkenden çıkman lazım. Arabaya in valizi alıp geliyorum"

Yüzüne bile bakmadan içeri geçip valizleri toplamaya başladım. Ardından kapı kapanma sesi. Sonra da chaewonun sesini tabii.

"Onun elinde olmayan bir şey yüzünden onu suçlayamazsın abi kendine gel o da en az senin kadar üzgün görmüyor musun?"

Böyle böyle giden konuşmasından çok sıkılmıştım. O aşkı nerden bilebilirdi ki? Benim çektiğim acıyı ne zaman çekti de konuşabiliyor? Sinirlendim ve bi anda bağırmaya başladım.