Wanna Be Yours [SakuAtsu Omegaverse +18]

14 (evet yeni bölüm)

aylar yıllae oldu bölüm atmayalı ama söz bir sonraki bölüm bu kadae gecikmeyecek

Düşecek miydi?
Ölecek miydi?
Kardeşiyle arasını düzeltemeden ölecek miydi?
Peki ya Rin? Daha aile bile kuramamışlardı.
Evet kardeşine yaşattıklarıyla, yaşamasına sebebep olduklarıyla belki bunu haketmişti ama...
Her şey saniyeler içinde oluyordu.
Bir saniye önce kardeşinin içeri girdiğini görmenin rahatlamasını yaşatken şimdi kendi ellerinin o parmaklıklardan ayrılmasının verdiği korku ve adrenalinin altında eziliyordu.
Ölecekti.
Her şey için geç kalmış bir şekilde ölecekti.

Yere doğru düşmeyi bekletken parmaklıktan yeni ayrılmış olan ellerine dolanan nasırlı büyük elleri hissetti Osamu.
Kafasını kaldırdığındaysa bu tanıdık ellerin sahibinin yıllarca kendisini soyutlamasına sebep olduğu kardeşi olduğunu görmüştü.

Her şeye rağmen hala sıkıca onu tutuyordu...
Ona yaşattığı her şeye rağmen sıkı sıkı tutuyordu elini.

''Sıkı tutun 'Samu. HEY BANA YARDIM EDİN.'' dedi Atsumu boğazını yırtarcasına.

Kiyoomi ve Koutarou yardıma gelip kendisini yukarı çekerken Osamu ağlama hissini bastırmaya çalışmakla mücadele ediyordu.

Sonunda ayakları yerle buluştuğunda üst üste yaşadığı korkunun ve adrenalin etkisiyle yere çöküp ağlamaya başlamıştı.

Atsumu'da ondan farklı değildi.
Korkmuştu.
Her şeyi bitirimek zorunda olduğunu düşünmüş ve bundan korkmuştu. Ölmekten korkmuş ama yaşamaktan da korkmuştu. Hala korkuyordu. Yaptıklarından sonra nasıl bakacaktı suratlarına sevdiklerinin.
Ya Kiyoomi onun artık baş belası olduğunu düşünürse? Ya onunla artık uğraşmak istemediğine karar verirse. Ya sadece iyi bir insan olduğu için onu kurtar-

''Beni çok korkuttun bebeğim.'' diyerek arkasına sarılan kollar, aklındaki tüm o sesleri susturmuştu anında. ''Meleğim benim..İçinde yaşadığın şeyleri farkedemediğim için özür dilerim..'' diyerek öpücüklet kondurmaya başlamıştı sarı saçların üstüne.

''Omi.. B-ben...''
Hissettiği duygu karmaşası o kadar fazla gelmişti ki daha fazla gözyaşlarını, çığlıklarını tutamamıştı. Bağıra bağıra ağlamaya başladı. Kendisini Kiyomi'nin kollarına bırakıp hüngür hüngür ağlamaya başlamıştı.
Kiyoomi, Atsummu'nun her hıçkırığında ve bağırışında canının acıdığını hissediyordu ama böylesi daha iyiydi. İçini tamamen boşlatması kendini yiyip bitirmesinden daha iyiydi.
''Özür dilerim..'' Demişti hıçkırıkları arasından Atsumu.
Hem kardeşinin hem de kendisinin düşmesinin içinde yaşattığı şoku atlattıktan sonra Osamu koşarak Kiyoomi'nin kollarındaki ağlayan kardeşine sarılmıştır.

''Sakın bir daha özür dileme Atsumu. Senden açılan tüm bu yaraları beraber saracağız kardeşim. Bir daha asla seni yalnız bırakmam, asla.'' Demişti Osamu'da hıçkırıkları arasından

Herkesin ağlamasına, yaşanan bu şeylere tanıklık eden Shoyou ve Koytarou o kadar korkmuşlardı ki ne yapacaklarını bilememişlerdi. İlk defa iki kişiyi ölümden kurtarmışlardı. İlk defa bir yakınlarını kaybetmeye bu kadar yaklaşmışlardı.
Ya yetişemeseydiler? Ya geç kalmış olsaydılar?
Kendilerini suçluyorlardı onlarda. En yakın arkadaşlarından birisi ciddi bir depresyonla bahsetmeye çalışırken onlar ne yapmışlardı? Neden farketememişlerdi?
Atsumu onlarla ilgili en ufak şeyi farkederken onlar neden aynı şeyi onun için yapamamışlardı.
Hepsi bahaneydi.
Farketmişlerdi.
Atsumu'nun gözündeki ışığın her geçen gün daha da söndüğünü farketmişlerdi ama sorduklarında Atsumu o kadar güzel rol yapmıştı ki işin bu denli ciddi olacağını düşünmemişlerdi.

Yaşanan stress herkesi kötü etkilemişti ve ambulans gelene kadar herkesin ağlamasına sebep olmuştu.

Atsumu hıçkıra hıçkıra ağlarken Kiyoomi kendi gözyaşlarından fırsat kaldıkça sevgilisinin yüzünün ve saçlarının her tarafına sayısız öpücük kondurup her öpücük sonrası onu ne kadar sevdiğini ve onu asla bırakmayacağını söylüyordu.